Archives maart 2023

Dit dier werd gemeld door een oplettende strandganger.

Lag hoog op het strand en maakte een vermoeide of zieke indruk.

Normaal zijn deze rustende dieren erg schuw, maar deze kegelrob leek weinig zin of energie te hebben om terug naar zee te gaan.

Na overleg met opvangcentrum en melder zijn we gelijk poolshoogte gaan nemen.

Bij aankomst bleek echter dat een strandbezoeker de zeehond op het zelfde moment het water in dreigde te jagen door het dier veel te dicht te benaderen.

Zieke/vermoeide dieren mag je zeker niet verstoren en we moesten snel ingrijpen om de betreffende dame letterlijk tot de orde te roepen.

Eenmaal in zee kunnen we het dier niet namelijk meer beoordelen.

Gelukkig werd er na enige aarzeling toch geluisterd en bleef het dier nog net op de vloedlijn liggen.

Begrip voor onze waarschuwingen was er echter niet, helaas.

Rustig blijven…, diep ademhalen en loslaten maar….

We hebben de zeehond enige tijd op flinke afstand in de gaten gehouden en konden gelukkig geen verwondingen of verstrikking constateren.

Na overleg is besloten om het dier met rust te laten maar wel in de gaten te houden.

Foto (met telelens) is van Joyce Oudwater https://www.facebook.com/joyce.oorschot.5

Twee Grutto’s zijn zojuist geland op de natte graslanden van Schouwen, mogelijk na een lange vlucht uit West- Afrika.

Vochtige graslanden vormen de ideale plaats om te broeden, voldoende voedsel voor de kuikens. In een uitgedroogde bodem is het moeilijk wat te vinden.

Goed zicht op de machtige vleugels van de voorste Grutto. Naast de kracht die ze uitstralen valt vooral de verfijnde bouw op die aanpassing in de lucht mogelijk maakt om zo alle energie uit de slagen te halen.

Vanaf medio februari kunnen we de Grutto’s weer begroeten. Het zal wel niet zo zijn dat deze opname van 25 maart dan ook de landing vastlegt van de terugkomst uit Afrika, maar enige romantiek mag de fotograaf toch wel eigen zijn.

In de hele vroege morgen op “vogeljacht”. In het natuurgebied achter de vuurtoren werden we al tweemaal geconfronteerd met een roedel. Even verderop deze derde waarmee het totaal aan reeën op 17 kwam. Nu zijn reeën niet zeldzaam maar een dergelijk aantal zien geeft toch altijd weer een prettig gevoel. (foto Joyce Oudwater)

En hou je hond aan de lijn.

Het strand is niet alleen van ons.

Voorjaar in de natuur, het testosteron spat er vanaf. Adrenaline en agressie in de lijven. In dit duinmeertje vechten twee Meerkoeten om het territorium. Meerkoeten staan bekend om hun agressief gedrag in het broedseizoen. In de wintermaanden leven ze vreedzaam samen in grote groepen, in het voorjaar vormen ze paartjes die de andere koppels het riet uitvechten. Deze Zwarte zwaan kijkt rustig toe hoe het gevecht eindigt. (foto’s Joyce Oudwater)

Vanmorgen op het weg naar het strand van Goeree trof ik vlak achter de duinen dit ree aan op een omgeploegde akker. Geen voedsel te bekennen, een niet logische plaats. Even later kwam een tweede kop te voorschijn. Er bleek een dulve te liggen waar de reeën zochten naar voedsel. Aan het einde van de winter zijn de populaire voedselplekken kaal gevreten en komen ze steeds meer uit de dekking. Het was het enige aardige nog aan deze natte en koude morgen.

De Bonte strandloper op de voor grond valt in het niet bij de 3 Brandganzen , niet eens een grote ganzensoort. En de Bonte strandloper is ook niet een hele kleine vogel. Om er getallen aan te hangen: de laatste weegt zo’n 50 gram en de Brandgans 1,7 kilogram, 34 x zoveel. Een Canadese gans haalt overigens 5-6 kilo.

Maar het kan in ons land veel extremer. Een Goudhaantje vs Knobbelzwaan: 5,5 gram en 12 kilo. Maar die zie je nooit bij elkaar.

Collega zeehondenwachters Kees en Rinus hadden het afgelopen weekend weer behoorlijk druk.

Zij zorgen er voor dat gestrande zeehonden en walvissen hulp krijgen of dat het strandingsgebied wordt veilig gesteld.

Hun basis is Noordwijk, maar hun werkterrein bestrijkt een groot gedeelte van de stranden van Zuid Holland.

In dit geval werden ze bij een jonge grijze zeehond geroepen, die op het strand lag uit te rusten.

Als tijdens hoog water de zandplaten onder water staan, zijn er weinig andere mogelijkheden voor de jonge, vermoeide dieren om een plek te vinden om uit te rusten.

Waarom het dier door hen is verplaatst naar een rustiger omgeving lijkt me duidelijk.

Nogmaals: “Hou afstand bij aantreffen van een rustende zeehond en bel 144 als u de conditie niet vertrouwd.”

In het knobbelige zeetje voor de kust dook een brilduiker op. Duidelijk herkenbaar aan het puntige bolletje en het ” brilletje” op zijn kop. Een echte wintergast aan onze kust. Wadden, Delta en IJsselmeer zijn de plekken om ze te spotten. Toch zie je ze niet zoveel, het gaat maar om 15.000 exemplaren die in Nederland hun bivak opslaan.

Net zoals veel eendensoorten een schitterend kleed, subtiele tekening. Aan de kop een groene glans, hier helaas niet te zien. Op afstand kan je je nog wel eens vergissen en deze aanzien voor een Kuifeend of een Toppereend maar de Brilduiker wint op schoonheid.

Ze zijn weer overal te zien: Lepelaars. Niet zo verwonderlijk in dit gebied waar een aanzienlijk deel van de Nederlandse broedpopulatie is te vinden. In februari keren ze terug van hun winterverblijf in Zuid-Europa en Afrika. Fraaie en indrukwekkende dieren, door grootte en uiterlijk. Mooie stoffering van het landschap. Bek volledig aangepast aan voedsel zoeken in waadbare plassen en ondiepten. De naam zegt voldoende.

De imposante lepel blijft verwonderen. Hoe houd je dat gewicht in de vlucht netjes op zijn plaats, hoe sterk moeten de spieren van het scharnier in de kop niet zijn om de bek te laten klapperen. Het zwaartepunt ligt nogal excentrisch. Maar de praktijk laat zien dat het prima kan.