All posts by Ad van den Berge

De middag voor kerst werden we gebeld door SOS Dolfijn over een dode, gestrande dolfijn op het strand van de Maasvlakte.

Er komen een paar soorten dolfijnen voor in de Noordzee, maar in dit geval betrof het een kadaver van een gewone dolfijn.

SOS Dolfijn wilde het kadaver graag laten onderzoeken op de medische faculteit voor diergeneeskunde in Utrecht.

De Locatie was echter moeilijk te bereiken met onze ambulance en het dier was te zwaar om mee te gaan sjouwen.

In dit soort gevallen kunnen we een beroep doen op Wouter Vijfwinkel, die vaker werkzaamheden bij het strand uitvoert.

Ook nu was hij bereid om direct te komen helpen en samen met Leon, een van zijn medewerkers, zijn we met zijn shovel richting de punt van het slufterstrand gereden.

Met enige moeite is het ons gelukt om op deze manier bij de gestrande dolfijn te komen.

Samen met 2 andere vrijwilligers van onze stichting hebben we het dier met zorg in de laadbak gelegd, waarna het onfortuinlijke dier is opgehaald.

Vanmorgen werden we gebeld door een vaste bezoeker van ons strand met een mooie Italiaanse voornaam.

Hij melde een mogelijk zeehondje op de waterlijn.

Het dier ging het water in en uit en was daardoor lastig te zien.

Toen we op de locatie aankwamen kwam het dier net weer uit het water en wat schetste onze verbazing?

Een heuse bever keek ons brutaal aan, keek even om zich heen en besloot daarna direct de beentjes te nemen.

Een zeehond aan de wandel kan natuurlijk niet, zij kunnen hooguit bobberen.

De platte staart, de ruige vacht en de oranje voortanden maakten de determinatie compleet.

Een echte bever op het strand van Rockanje!

Omdat het dier zeer alert was en geen verwondingen vertoonden, hebben we de bever verder net rust gelaten.

Alleen als het de bever niet lukt om het zoete water te bereiken, gaan we een handje helpen.

Foto is gemaakt door Joyce Oudwater.

Veel dikker krijg je ze niet!

Nadat ze zijn geboren komt moeder haar pup regelmatig melk geven.

In ideale gevallen kan een jonge grijze pup wel een kilo per dag aankomen.

Soms zijn ze wel 15 kg gegroeid als het moment komt dat moeder ze in de steek laat.

Een goede start voor een zelfstandig leven!

Deze pup ziet er tevreden en weldoorvoed uit en hebben we dan ook lekker laten rusten op het strand.

We hebben deze pup wel een kleurmerk gegeven om het dier makkelijker te kunnen herkennen bij nieuwe meldingen.

Gisteren werd er een pup gemeld die al wat minder wit was.

Dit dier kwam tijdens hoog water even het strand op om uit te rusten.

De zandplaten staan op dat moment onder water en de enige rustplaats is dan op het strand of op een zeewering.

Op de foto zie je nog een restant witte haren, maar de kop is al volledig verhaard.

Zo wordt een “witje” in een paar dagen tijd, een “grijsje”.

De foto is van de melder: dhr. de Grauw.

Op onderstaande video zie en hoor je hoe een pup roept, die wacht op terugkeer van de moeder zeehond.

Een natuurlijk proces waar we zeker niet in moeten grijpen.

We begrijpen het gevoel dat dit huilen oproept, maar besef dat het niet voor ons is bedoeld.

Met rust laten en flink afstand houden alstublieft!

Deze 3 jongelui moesten een trailer maken voor een documentaire over het nieuwe beroep van zeehondenwachter.

Deze opdracht werd geïnitieerd door hun media opleiding in Breda.

Zwaar bepakt en met grote vertraging door uitval in het openbaar vervoer, kwamen ze in de loop van de ochtend aangelopen.

Zowel de trein als de busdiensten hadden het laten afweten.

Gelukkig was hun enthousiasme niet aangetast en werd er vrijwel direct gestart met de werkzaamheden.

Interviews, strand werk en tenslotte een bezoek aan het opvangcentrum Aseal.

Een hele leuke dag met enthousiaste mensen en een plezierige atmosfeer.

Succes met jullie project!

Afgelopen maand hebben we al 2 artikeltjes gewijd aan deze prachtige zeevogel.

Het was een paar weken rustig wat meldingen betreft, maar gisteren was er weer een gestrand.

Deze onfortuinlijke alk zat ineengedoken op het strand van de Maasvlakte.

Nauwelijks in staat om zich nog uit de voeten te maken voor nieuwsgierige honden en mensen.

Gelukkig heeft iemand de moeite genomen om de situatie aan ons te melden en konden we op tijd ingrijpen.

De vogel is ondertussen opgevangen bij Karel Schot in Rotterdam.

Hieronder een foto waardoor men kan begrijpen waarom ze vaak verward worden met een pinguïn.

We reden net terug na een inzet voor een gewonde zeehond toen we ze zagen sjouwen.

3 Jonge mannen, die een fors pakket netten achter zich aan trokken over het natte zand.

Het gevaarte trok een flink spoor achter de zwoegende stoere kerels.

Natuurlijk zijn we even gestopt om eventueel te kunnen helpen.

Onze trekhaak bleek een grote verlossing voor de 3 studenten uit Delft.

Stephan, Bas en Onno vertelden dat ze deze netten hadden aangetroffen op het strand van de Kwade Hoek en dat ze vast besloten waren om de zee van deze rotzooi te bevrijden.

“We studeren op de TU en hebben iets met de zee”, zei Stephan.

Ook hebben we een bedrijf opgericht dat onderwater robots maakt voor onderzoek van de zeebodem.

Lobster_Robotics.com

Dit verklaarde natuurlijk ook hun betrokkenheid.

Stoere kerels en dank jullie wel namens de zee.

Soms heb je even zo’n moment dat je elkaar diep in de ogen kunt kijken.

Wat zou de ander nu denken?

Wat ik denk te zien en te voelen hoeft niet hetzelfde te zijn als wat deze zeehond denkt en voelt.

Toch wil ik blijven geloven in het gevoel van een echte, kortdurende verbinding.

Elke keer als we een zeehond van dichtbij moeten onderzoeken heb je even een moment van oogcontact.

Zouden ze me later nog herkennen?

Uit onderzoek blijkt steeds vaker dat we het gevoelsleven en de intelligentie van zeezoogdieren onderschatten.

Daarom handelen we altijd met respect.

De komende twee maanden worden er weer jongen geboren van de grijze zeehond.

Deze “witte” pups kan men soms op het strand of in de duinen aantreffen.

Vaak blijven ze een langere tijd op die plek liggen en komt moeder regelmatig aan land om de pasgeboren pup te laten drinken.

Mocht je een dergelijke pup tegenkomen, denk dan niet dat dit huilende dier zijn moeder kwijt is.

Het enige dat de witte pup wil is drinken, net als onze baby’s.

De moeder is vaak vlak bij in zee en houdt de zaak goed in de gaten.

Als er mensen om de pup heen blijven staan, durft ze niet het land op te komen en krijgt de pup geen eten.

Pas als de kust weer vrij is kan moeder weer het land op bobberen om haar pup drinken te geven.

Houdt dus onmiddellijk flink afstand (minstens 100 meter) en raak de pup in elk geval nooit aan!

Zo kan het dier flink groeien en na een dag of 10 zelfstandig naar zee vertrekken.

Maak van een pasgeboren zeehond geen wees!