All posts by Ad van den Berge

Ergens moet je een lijn trekken, dacht de zee en nam wat van haar spulletjes mee… Hiermee “merkte” ze de zilte grens van haar bestaan.

Op deze manier laat de zee een afdruk van de vloed na op het strand: het vloedmerk, de vloedlijn of de hoogwaterlijn.

Als het hoog tij is bereikt, blijft de waterstand even op het zelfde niveau en kunnen zand, schelpjes, wieren en andere zaken bezinken en achterblijven als het tij weer afneemt.

Omdat het funcioneren van eb en vloed afhankelijk is van de stand van de aarde ten opzichte van de zon en de maan, varieert de plaats van de vloedlijn per keer. Tijdens volle maan en nieuwe maan “trekken” de maan en de zon wat harder aan het water en is het effect van eb en vloed groter dan tijdens halve maan. Wanneer het verschil tussen eb en vloed het grootst is, noemen we dit “springtij”.

Tijdens de hele maan cyclus neemt het verschil tussen hoog en laag dus toe en weer af. Maar ook de windrichting heeft invloed op de hoogte van het water. Daarom zie je meerdere hoogwaterlijnen op het strand.

De hoogwaterlijn is een verzameling van aangespoelde zaken en haar aantrekkingskracht is groot. Niet alleen voor nieuwsgierige lui zoals ik, maar ook vogels, insecten en kreeftjes vinden hier hun voedsel. Zo kom je nogal wat wiervliegen en zandvlooien tegen als je in het vloedmerk snuffelt.

De verzameling spulletjes die de zee op het strand achterlaat, bevat helaas ook nogal wat menselijk afval. Gisteravond kwamen we weer wat achtergelaten/verloren vistuig tegen. Gelukkig had ik mijn schoenen aan..!

De vloedlijn is dus ook een interessante afspiegeling van wat er zich zoal in onze zee bevindt.

Ik loop er altijd even langs, je weet maar nooit……

Zo af en toe krijgen we een paar mooie foto’s van Pablo Guebey.

Hij ( @pablovriendvanguusje ) is vaak te vinden op de #Maasvlakte en heeft al diverse leuke ontdekkingen met ons gedeeld.

Ook nu had Pablo weer een bijzondere ontmoeting op het strand.

Een rustende uil, die verstoord opkeek naar die wandelaar bij de waterlijn.

Wat direct opviel was de fel gele iris en de 2 kleine pluimpjes op de kop.

Hoewel de naam velduil niet echt past bij een strandfoto, is deze prachtige vogel tijdens de trek en in de winter periode regelmatig te zien op de Maasvlakte.

Het zijn echte nomaden en verblijven daar waar de omstandigheden het meest gunstig zijn.

Met hun grote klauwen vangen ze vooral knagertjes en kleine vogels.

Meestal rond de schemer, maar soms zelfs overdag kun je ze laag over het terrein zien jagen.

Bijna 1 meter spanwijdte, prachtig getekende vleugels en een geluidloze vlucht…., een genot om naar te kijken.

Beetje geluk, het goede jaargetijde en een scherpe blik…., dan zou je ze kunnen ontdekken.

De meesten onder ons hebben bij het zien van dit doorschijnende schepsel een negatieve associatie. Schrijnende verhalen over branderige en pijnlijke aanvaringen of een koude en slijmerige sensatie tussen de tenen als je er per ongeluk met blote voeten op stapt.

Hun schoonheid en hun verrassend wapentuig zullen dit weinig positieve beeld helaas niet snel veranderen, vrees ik.

Vanavond had ik weer een ontmoeting met dit prachtige neteldier en hoewel gestrand, zeker de moeite waard om er een foto aan te wagen.

Onfortuinlijk op het strand achtergebleven, naakt en kwetsbaar in schoonheid.

Een bijna volmaakte kompaskwal met haar venijnige neteldraden weerloos op het natte zand.

Naast zeeanemonen, poliepen en koralen zijn kwallen ook neteldieren.

Ze hebben tentakels met daar op een aantal blaasjes, gevuld met gif waarin zich een draadje bevindt. Aan het uiteinde daarvan zit een soort harpoentje. Als een haartje, dat op het blaasje zit wordt aangeraakt schiet het draadje naar buiten en loopt het gif langs de draad naar het aangeschoten slachtoffer. Dit “afvuren” kan soms gebeuren met meer dan 100 km per uur.

Op deze doeltreffende manier kan de kwal zich verdedigen of er kleine andere diertjes mee verlammen en opeten.

Een kwal is normaliter niet echt een grote bedreiging voor ons want wij zijn groot en zij zijn klein…..

Toch kunnen we bij aanraking van de tentakels wel een poosje een pijnlijk en netelig gevoel ervaren.

Maar ik blijf het schitterende dieren vinden.

Als woord ietwat verwarrend tot je de foto beter bekijkt.

Wat we zien is de doorzichtige broek van een garnaal. Een afgeworpen kledingstuk waar het diertje blijkbaar is uitgegroeid. Door een paar maal te vervellen passen ze uiteindelijk in hun volwassen smoking.

De meesten onder ons kennen wel een aantal recepten om deze doorzichtige spriet en pootachtige op te dienen.

Dat ze regelmatig stoned zijn weet ook iedereen. https://youtu.be/Yq54Ztq7ckY

Minder bekend is echter dat ze achteruit zwemmen, voornamelijk ‘s nachts jagen en zich overdag vaak in het zand schuilhouden. Zij worden namelijk door veel andere dieren ook als een lekker hapje beschouwd. Hun bijna doorzichtig lichaam zorgt ervoor dat de bodem door hun lijf zichtbaar is en daardoor voor een prima camouflage zorgt. Ook houden ze van wat warmer water en verblijven in de winter dan ook wat verder van de kust.

Beetje schuw en vrij doorzichtig, maar hebben hun hart op de juiste plek zitten: in de kop!

Zodra we weer met de “avonturen strandrover” op de stranden komen, gaan we zeker weer korren. De garnaal wordt dan vaak gevangen en laat zich op die manier goed bekijken voor we ze weer terug zetten.

Misschien tot dan!

Deze volwassen jan-van-gent, werd aangetroffen door Marthijn van Dongen, vrijwilliger bij de Rotterdamse reddingsbrigade op de Maasvlakte.

Het onfortuinlijke dier was verstrikt geraakt in zwerfvuil op zee.

Deze vogels staan bekend om hun spectaculaire manier van duiken tijdens het foerageren op zee.

Met een spanwijdte van bijna 2 meter kunnen ze zonder veel inspanning, op de wind flinke afstanden afleggen. Zien ze een prooi onder water dan trekken ze hun vleugels in, steken de snavel ver naar voren en kunnen dan wel met 100 km per uur het water in duiken. Op deze manier kunnen ze meters diep hun prooi nog na jagen.

Het is heel goed mogelijk dat deze vogel tijdens het foerageren verstrikt is geraakt.

Zonde weer….

Dit dier heet “heremietkreeft”, komt algemeen voor in de getijden zone van de Noordzee en heeft zich gedeeltelijk verborgen in een slakkenhuis. Opvallend is de dat een schaar veel groter is dan de andere.

Omdat het kreeftje ooit heeft besloten om zonder broek door het leven te gaan, heeft dit dier een aanpassing moeten verzinnen toen bleek dat je dan wel heel kwetsbaar bent. Al vrij snel na de geboorte gaan deze diertjes dus op zoek naar een passend slakkenhuis om zich daar met de achterpootjes in vast te zetten.

Naarmate het dier groter wordt, moet zijn of haar broek worden aangepast en verhuist de kreeft gewoon naar een groter slakkenhuis.

Op dit exemplaar zie je dat een poliepenkolonie zich als buurman op het slakkenhuis heeft gevestigd. Een vaak voorkomende geval van goed nabuurschap.

Het bovenlijf van onze vriend is wel gepanserd en kan tegen een stootje.

Bijzonder is dat de heremietkreeft, ondanks zijn povere kleding, beschikt over diverse technieken om aan voedsel te komen.

Vegen.., zeven, kraken en zelfs vissen met behulp van een slijmerig “net” uit de bek.

Een typisch geval van een zuinig chassis, maar een luxe en uitgebreide uitrusting.

Nu de wind weer uit het westen is gaan waaien, spoelen er wat meer kadavers aan.

Sommigen hebben al wat langer in het water gelegen en zien er wat minder fris uit.

Zo ook deze jonge grijze zeehond, gestrand bij Rockanje.

Netjes geschouwd en door ons geborgen.

Deze volwassen grijze zeehond was gestrand tegen de duinen van Goeree.

Moe…, niet lekker, of gewoon omdat het daar net rustig was?

Na de melding zijn we gaan kijken of het dier in nood was.

Wat een kanjer en wat een prachtige kop!!

Schijnbaar goedmoedig en wat slaperig draaide het dier de kop naar me toe.

Ik zakte door mijn knieën om een paar duidelijke foto’s te kunnen maken, evt. ter beoordeling door de dierenarts.

Plots werd de zeehond heel alert en liet een dreigend gegrom horen.

Een onverwachte uitval naar de fotograaf bevestigde maar weer eens hoe verstandig het was dat we op veilige afstand waren gebleven.

De prachtige kop en de goedmoedige uitstraling bleken nu een schone schijn. Het grootste roofdier van ons land maakte zijn status duidelijk.

Het machtige én prachtige dier hebben we verder met rust gelaten en wordt nu door ons, op afstand, goed in de gaten gehouden.

Op ons YouTube kanaal hebben we een video geplaatst. https://youtu.be/xqBfVjRdJ7A