Tag kegelrob

Het zou kunnen, maar aannemelijk is het niet. Het noorden van IJsland is zo’n beetje de grens voor deze dieren. De wens om aan de reeks van bijzondere waarnemingen zoals Potvis en Walrus ook een IJsbeer te kunnen toevoegen was even de “vader van de gedachte”.

Het gaat gewoon om een witje, de pup van de Grijze zeehond met zijn fraaie witte pelsje. Altijd welkome waarneming in deze maanden. Ze worden geboren in november tot februari. Dit exemplaar begint te verharen en zal drie weken oud zijn. De komende dagen zullen we een aantal plaatjes van het beestje laten zien. Toegegeven, zijn knuffelgehalte beïnvloedt ook ons en zorgt voor een “overexposure” op onze site. Zie het maar als eentje in de categorie Panda, Papegaaiduiker, Olifant: goed voor de kijkcijfers.

Bovenstaande foto geeft weer waar de Grijze Zeehond zijn naam Kegelrob aan te danken heeft. De kop heeft de vorm van een kegel en dan wordt je als rob gauw kegelrob genoemd.

Het grijs in de andere naam, Grijze Zeehond, is verbonden met de overwegende grijze kleur van de rug en de kop. Bij de vrouwtjes gaat hem om middengrijs met vlekken op de lichte onderzijde. De mannetjes donkergrijs met bijna zwarte vlekken. Daarnaast zijn de laatste beduidend forser en hebben zwaardere kaken. De kleurvariatie bij de Gewone Zeehond is groter en beperkt zich niet tot grijs. Dit fraaie vrouwtje was bereid te poseren als illustratie bij dit verhaaltje, waarvoor dank.

• 

• 

Na een paar dagen was hij terug, sterk vermagerd. Eenzaam liggend op het strand, 2 kilometer noordelijker dan op de eerdere landingsplaats, tegen het afgeslagen duin aan. Nu niet ontspannen rustend maar alerter dan voorheen. Naderende wandelaars brachten hem in beweging richting het water. De zee lonkte en even later verdween hij in de golven en daarmee voor goed uit ons zicht.

Bij inspectie van zijn ligplaats waren de sporen te zien van een wandelaar met aangelijnde hond, zo vroeg in de ochtend.

Twee dagen later is onze Rob gevonden op het strand van Kijkduin, zo’n twaalf kilometer verderop. Herkend aan de groene markering op zijn rug. De witte vacht was nu duidelijk aan het slijten. Gezien zijn uitgeputte toestand is in overleg met het opvangcentrum besloten hem ter observatie op te nemen. Inmiddels gaat het de goede kant op en zal hij binnenkort weer worden uitgezet, met zijn dan inmiddels donkere gladde vacht. Weer geen witte kerst….

Naschrift: vanwege de noodzakelijke rust zijn deze stukjes met enige vertraging geplaatst. De pup is tijdens zijn dagen op het strand voortdurend geobserveerd door de zeehondenwachter. Gewicht en algemene toestand zijn dagelijks doorgesproken met opvangcentrum Aseal. Opvang van zeehonden geschiedt volgens een landelijk protocol waarbij in beginsel alleen wordt ingegrepen bij door de mens veroorzaakt lijden, denk aan verwondingen door visnet, scheepsschroef en verstoring. Een grote groep vaste bezoekers van het strand fungeert als onze ogen en oren en bericht ons indien noodzakelijk.

Jong en nog onervaren ligt ons Kegelrobje op het strand zijn toekomst af te wachten. Het zal snel veranderen. Honger zal hem tot actie brengen en naar het water drijven. Het contact met wandelaars en loslopende honden zal zijn argwaan en alertheid trainen. Aan de sporen te zien wordt hier veel gewandeld. Fossielenzoekers, wandelaars en hondenuitlaters zijn hier dagelijks te vinden. Dan onverstoorbaar te blijven zal niet lang lukken. Ook al helpen de bordjes de wandelaars te waarschuwen en is de bereidheid zijn rust te respecteren groot.

Maar zo’n tweede dag is alles nog nieuw. Nieuwsgierig kijkt hij om zich heen. Zeehonden zien bovenwater niet zo goed, hun ogen zijn afgestemd om onderwater te kijken. Het kan gebeuren dat een rugzak op het zand aangezien wordt voor moederlief en het jong aanzet er naar toe te bobberen. Maar voor deze fotoserie: een kwartiertje met telelens de zaak gevolgd. Nieuwsgierigheid is blijkbaar een energievretende eigenschap en ons Robje viel dan ook na 10 minuten in slaap. Hem verder met rust gelaten en de zeehondenwachter de laatste stand van zaken doorgegeven.

• 

• 

• 

• 

‘s morgens vroeg terwijl Nederland ontwaakte of net achter de eerste koffie zat liep ik op het strand een meer dan frisse neus te halen. Niet koud, maar door de kleine mistdruppeltjes was het na een tijdje minder aangenaam dan verwacht. Dromend van een witte kerst hield ik de geest warm in het grauwe weer en daarmee ook het lijf, het gaat tenslotte om perceptie en niet om de thermometer.

In de overgang van nacht naar ochtendschemering ontwaarde ik iets wits op het strand. In een flits schoot het door mijn hoofd: een witje. Het jong van een Grijze zeehond ofwel Kegelrob. Een van de weinige dieren die werpt in december/januari en waarvan het jong een smetteloze witte vacht heeft. Althans de eerste 3-4 weken.

Ze worden hier voor de kust op de plaat geboren en blijven daar ca 3 weken, vnl op het droge. Zwemmen met hun wollige vacht kunnen ze maar matig en is vermoeiend. Na drie weken waarin hun geboorte gewicht door de vette moedermelk toeneemt van ca 15 tot 35 kg worden ze gespeend en verstoten. Hierna volgt een periode van 5 dagen verharen waarna ze met een donkere gladde vacht gaan leren vissen. Ze teren dan wel tot 20 kg in op hun reserves!

Dit beestje was nog niet zover. Voorbode van een witte kerst? Tot mijn opluchting zag ik even verderop een bordje staan, geplaatst door de zeehondenwachter die zijn werk als goede herder al had verricht. Het beestje geobserveerd en gemerkt met een gekleurde stip. Om te kunnen volgen en aan de passant te kennen geven dat de observatie begonnen was. De komende dagen zullen we kijken of het beestje met telelens verder kunnen vastleggen.

Je zit thuis rustig te werken en dan gaat de telefoon: “kadaver zeehond aangespoeld, wil je helpen bij de berging?”. Kadavers van grote zoogdieren moeten worden geruimd, zeker als ze op het openbare strand aanspoelen.

Makkelijker gezegd dan gedaan. Het dode vrouwtje kegelrob, zo’n 150 kilogram, was in zekere staat van ontbinding. Te groot voor de landrover om naar de gemeentewerf te vervoeren. Na wat heen en weer bellen de werkafspraak gemaakt dat wij het kadaver van het strand zouden halen waarna een vrachtwagen van de gemeente het verdere werk zou doen. Bleef voor ons over slechts tweehonderd meter, maar wel de meest lastige! Kwartiertje gewacht op het wisselen van het tij, daarna het kadaver in een lijkzak getild, in een net gerold en vervolgens naar het verharde pad achter de strandtenten gesleept. Binnen een half uur was het klusje geklaard. Professionals!! Een uurtje later weer achter het bureau. Just an ordinary day at the office!

• 

• 

• 

• 

Namiddag, pittige regenbuien wisselen momenten met een flauw zonlicht af. Tussen de buien door licht een lage avondzon deze twee Grijze zeehonden aan. Ogenschijnlijk een liefdevol moment tussen een bul en een lid van zijn harem. Misschien een menselijke interpretatie maar een dergelijke pose is vaak waar te nemen. We houden het maar op: een teder moment. Goed tegenwicht tegen het ruwe imago van Nederlands grootste roofdier.

Twee Kegelrobben, een forse bul en een vrouwtje, duiken op. Bij observatie weet je wel ongeveer waar, maar niet hoe ze boven water gaan komen. Dit keer was het met de borst naar de camera. Niet de gedroomde pose, je wilt graag de ogen op het plaatje. Maar het bleek achteraf een goede focus te geven op de snorharen. Hier duidelijk zichtbaar hoe lang deze zijn, ze vangen er tot tientallen meters onder water trillingen mee op van vissen en zijn onontbeerlijk bij de jacht. Zelfs zeehonden met een beschadigd oog kunnen zo onder water nog goed aan de kost komen. Bij dit paartje zat het wel snor, naast de goed ontwikkelde snorharen beschikten beide over twee intacte ogen.

Voor de jonge kegelrobben blijft het lastig om nu een plekje te vinden om een tijdje uit te rusten en hun vacht te laten drogen.

Bij de groep volwassen zeehonden kan het zijn dat je een hitsige kerel tegenkomt, dat je vervolgens in de weg bobbert en een stevige knauw krijgt. Daarnaast liggen er tijdens hoog water weinig zandplaten droog om even uit te kunnen rusten. Het strand is dan eigenlijk de enige optie.

Degene die het dier als eerste zag was Renate, tijdens haar zoektocht naar fossielen. Omdat ze al vaker een zeehondje heeft gemeld is ze inmiddels bekend met de procedure en gaf ze al aan dat de jonge zeehond lekker lag te slapen en er goed uitzag.

De plek was alleen wat ongelukkig gekozen, dus hebben we het gebied ruim gemarkeerd en enkele bordjes geplaatst met daarop wat informatie en de vraag om afstand te houden.

Op deze manier hopen we dat voorbijgangers afstand houden en het vermoeide dier de rust gunnen die het eventjes nodig heeft.

Soms lukt dat!

Voor de 3e dag op rij lag de jonge kegelrob op het grindstrand bij de Maasmond.

Het jonge dier is gemarkeerd en daarna zijn we een paar maal per dag gaan kijken hoe het met de zeehond ging. Waarschuwingsbordjes moesten toeschouwers op afstand houden.

Het was nu dag 3, nog vroeg in de ochtend en ik was alleen. Al snel had ik personeel van de opvang aan de telefoon en na overleg werd besloten om het dier nu toch maar naar Aseal te brengen voor onderzoek.

Met een losse grindbodem, op een tamelijk steile helling, was een kegelrob vangen in je eentje niet zonder risico, dus enige assistentie was zeker niet overbodig.

Waar haal ik zo snel hulp vandaan?

De oplossing lag eigenlijk voor de hand: “De Maximakazerne van de gezamenlijke brandweer”, op nog geen kilometer afstand. Zij hebben me al vaker geholpen toen ik in de problemen zat tijdens een inzet.

Snel teruggereden, aangebeld en direct boden al 2 man hun hulp aan.

Geweldig toch!

Met zijn drieën hebben we het dier gevangen en de hulpverleners hebben de transportkist naar de landrover gebracht..

Dank jullie wel.. stoere mannen van de Maxima kazerne.