De aalscholver heeft niets met zeehonden, maar toevallig zitten ze wel in dezelfde zee te vissen. En dan kom je elkaar wel eens tegen. Ook onder het wateroppervlak zullen hun wegen wel eens kruisen. Aalscholvers zijn hele goede duikers en kunnen lang onder water zwemmen. En ongetwijfeld letten ze op de activiteiten van elkaar. Waar actie is, is vis. En uit de maaginhoud van zeehonden blijkt dat deze de kleine visjes niet versmaden.
Dit gedrag, het letten op het jachtgedrag van de andere soort en er je voordeel mee doen, zie je wel meer. Jan-van-Genten die Bruinvissen in de gaten houden, Raven die Wolven attenderen op verzwakt wild om vervolgens de kadavers verder op te ruimen etc.
Maar hier op deze foto waren beide aan het rusten op de kustwering. Een Gewone Zeehond (in ons vorige bericht van twee dagen geleden ging het om een Aalscholver en Grijze Zeehond) lag te rusten terwijl de Aalscholver bezig was zijn veren te drogen. De zeehond rolde iets te dicht bij hetgeen bij beide een reactie van verbazing teweeg bracht. Voor de aalscholver spannender dan voor de zeehond: een enkele keer grijpt een zeehond wel eens een laagvliegende meeuw!! Een overstap naar een aaltje is dan zo gemaakt. Maar deze weldoorvoede hond maakte geen aanstalten.
De donkere dagen voor kerst zijn wel erg donker en grauw dit jaar. Menigeen snakt naar een graadje vorst en een heldere lucht. Begin deze week mochten we dat even beleven in de wetenschap dat het met twee dagen weer gedaan zou zijn en we zouden terugvallen in het sombere weer van de eerste decemberweken.
In die natte eerste weken van deze maand brak ondanks de voorspelling op een middag de zon door de wolken en mochten we aan de kust een tijdelijke opklaring beleven die Nederland elders niet gegund was. Op naar de Maasvlakte met camera en een forse telelens om wat vogels te “schieten”. Een onschuldig tijdverdrijf dat tot de nodige frustraties kan leiden, missers hebben de overhand.
Na een paar uurtjes met nauwelijks een vermeldenswaardige jachtbuit de terugtocht aanvaard en van de Maasmond onder de duinen langs terug gereden naar Oostvoorne. Voor lokaal bekenden: de Prinses Maxima weg. Ter hoogte van paal 13.8 zag ik voor mij een grote witte vogel op de weg zitten. Een Zilvermeeuw dacht ik. Ze zijn niet schuw en vliegen niet snel op als er wat te snaaien valt. Maar bij het passeren moest ik mijn gedachten bijstellen. Het was iets dat je niet op het land verwacht. Een volwassen Jan-van-Gent.
De grootste zeevogel van de boreale wereld. Met een spanwijdte van 1.90 meter en een lengte van kop tot staart van ca 90 cm een stevige jongen. Broedt op rotskusten van Engeland, Schotland, IJsland etc en verblijft verder altijd op en boven zee. In de wintermaanden trekken met name de jongen meer naar het zuiden maar zijn ze ook nog in grote getale op de Noordzee te zien.
De bewoners van ons land moeten het doen met observaties op zee of vanaf het duin. Ze willen nogal eens voor onze kust en in de Maasmond op vis jagen. Vaak ook in de buurt van bruinvissen, onze kleinste walvissoort. Bruinvissen houden van visjes van hetzelfde formaat. Dus zie je een bruinvis kijk even omhoog naar Jan en andersom, het kan de moeite lonen. De meeste strandwandelaars kennen de Jan-van-Gent (officiële schrijfwijze) van het strand waar geregeld kadavers aanspoelen.
Terug nu naar mijn Jan. Atypisch gedrag, zo op het asfalt te rusten. Ik draaide de auto en reed terug. De alert ogende vogel waggelde naar de rand van de weg en trachtte te vliegen. Ondanks dat de vleugels gaaf leken, lukte het niet om op te stijgen. Wat te doen? Gelukkig was hij van de weg af in het helmgras beland, want ondanks dat dit een B weg was denderden er auto’s met een te hoge snelheid langs.
Eerst maar eens een paar foto’s maken, daar was ik tenslotte voor naar het strand getogen. Maar verder? Bij zo’n onverwachte gebeurtenis schieten ook onverwachte gedachten door je hoofd. Meenemen als kerstbout? Het was tenslotte een aardige kluif van 2-3 kilo! Maar nee, we krijgen een aantal veganisten aan tafel en dan is dat moeilijk uit te leggen. Overigens is de Dodo ook zo uitgestorven. Uit zijn lijden verlossen en opzetten?? Ook een beetje cru en het beest was in winterkleed en dat is minder sprankelend.
Tenslotte overwonnen mijn warme dierlijke gevoelens het van de praktische benadering en besloot ik dat de beste actie was mijn maat Ad vd B te bellen en te vragen even langs te komen met een opvangkist om het beest mee te nemen en via de dierenambulance hem een herstel bij Karel Schot, vogelopvangcentrum in Rdam Zuid, te bieden.
Binnen een half uurtje was Ad ter plaatse en konden we hem gaan vangen. Afleiden aan de voorkant en van achteren een vangnetje erover. Achter de kop vast pakken, lijf ondersteunen en in de kist. Zo simpel is het. Het kritische moment is het loslaten, dat nu eenmaal moet gebeuren voordat het deksel dicht gaat. Dat ene moment was genoeg voor de vogel om al zijn frustraties eruit te gooien en een forse pik op de pols te geven die daarmee tot bloedens toe verwond werd. Dierenliefde eist zijn tol. Jannen-van-Gent staan er zelfs om bekend dat ze kunnen uitvallen naar de ogen….
Eenmaal thuis de vogel tot rust laten komen en na een uurtje verscheen de Dierenambulance. Als de kersttruck van de Postcodeloterij of van Coca Cola kwam hij eraan. Een lichtbaken van hoop stopte voor de deur en drie dierenverzorgers ontfermden zich over onze Jan. Geen bestemming als bout op tafel of trofee aan de muur. Wordt vast nog een mooie kerst voor hem.
Lekker zo’n algemeen voorkomende vogel. Door menigeen verguisd, van oudsher behept met een negatief imago. Ik mag ze graag zien, net zoals familiegenoten Kauwtje, Roek en Raaf. Die laatste twee zie je helaas hier nauwelijks. Intelligente soorten, wetenschappelijke proeven hebben aangetoond dat ze tot 8 kunnen tellen. Kijk maar eens rond op Youtube waar fantastische opnamen te vinden zijn over hun slimheid.
De Zwarte kraai is hier algemeen aanwezig met in de winter een aanvulling van vogels uit het noorden. En hoewel je bij strandvogels niet direct aan een kraai denkt, zijn ze juist ook daar veelvuldig te zien.
Goed te fotograferen, soms een beetje moeite met de belichting door het grote zwarte vlak. Markante kop, innemende blik. Deze kwam zo dichtbij dat het moeilijk was om met de telelens nog voldoende scherptediepte te creëren. En dan blijkt het nadeel van een grote snavel. Volgende opname maar “en profile” ipv “en face” maken.
Linda Nickelai (Insta: lindanickelai) heeft deze prachtige foto’s gemaakt.
Het weer was niet erg uitnodigend om bij de blokkendam te vertoeven, maar wel geschikt om spectaculaire plaatjes te maken van de elementen.
Linda heeft de harde wind en de regen getrotseerd met deze foto’s als resultaat.
Omdat ze een kleine zeehond zag zwemmen die moeite leek te hebben met de golven en daarbij ook nog eens leek opgesloten te zitten in het water achter de zeewering, heeft ze de situatie gemeld..
Een zeehondenwachter heeft direct gereageerd en eenmaal op de plek zelf de situatie beoordeeld.
Hij heeft Linda gerust kunnen stellen en belooft de volgende ochtend nogmaals te gaan kijken.
Het op het oog gezonde dier is later ook niet meer aangetroffen.
De foto van het zeehondje in de golven mochten we van haar met jullie delen.
Hoog water en windkracht 6. Golven breken op de kop van de Maasvlakte. Twee meeuwen zitten onverstoorbaar op de blokken, ondanks de poten met zwemvliezen hebben ze voldoende houvast op de met wier begroeide ondergrond. Af en toe worden de golven hen teveel en vliegen ze op om een even verder weer te landen. De wind lijkt hen niet te deren.
Twee grote sterns, dit jaar uit het ei gekomen en inmiddels vliegvlug, zitten uit te rusten op de palen nabij het strand. Het eerste complete veren kleed waarin een vogel kan vliegen wordt het juveniel kleed genoemd. Deze vogels hebben nog niet de lichtgrijze boven- en witte onderzijde van de adulten maar een opvallend schubpatroon. Ook de markante gele punt aan de zwarte snavel ontbreekt nog. Voor overige draaien ze volledig mee in de groep.
Toch ligt zeehondenwachter Marjolein hier dicht bij een gestrande jonge zeehond.
Afgezien van het feit dat alleen zeehondenwachters zich direct met een gestrande zeehond mogen bemoeien, was er een goede reden voor deze “ongewenste” benadering.
Na de melding waren we al snel ter plaatse en al spoedig bleek dat het diertje niet van plan was om naar zee te vertrekken.
Nu behoort het strand tot hun normale biotoop, maar doorgaans zijn juist de gewone zeehonden erg schuw.
Het gedrag was afwijkend en daarnaast oogde het zeehondje erg klein en leek benauwd.
Om een beter beeld te krijgen van de conditie van dit dier hebben we wat video en beeld materiaal gedeeld met het opvangcentrum.
Ook hier twijfelde men aan de conditie en gevraagd werd aan Marjolein om in elk geval de ogen wat beter te bekijken.
Het leek op de foto’s of een van de ogen aangedaan was.
Hoe benader je nu een wild dier zonder het te verstoren?
Je doet gewoon of je een van hen bent!
Al rollend en kruipend benader je het diertje met veel geduld en uiteindelijk ben je dicht genoeg gekomen om een duidelijker beeld te krijgen van de ogen.
Altijd een veilige afstand houden voor een evt uitval…, het blijven wilde dieren.
Uiteindelijk hebben we wat betere foto’s kunnen nemen en besloten werd om het zeehondje 24 uur te blijven observeren.
Een kleurtje op de rug ter herkenning…
Nog enkele borden geplaatst op veilige afstand en hopen dat de wandelaars de zeehond met rust laten..
Nu maar afwachten of dit jonge dier voor zich zelf kan blijven zorgen.
Op 4 april werd bovenstaand zeehondje aangetroffen op het strand van Renesse.
Het protocol is dat we ‘gestrande gezonde dieren’ een kleurmerk geven, 24 uur observeren en soms overbrengen naar een rustiger omgeving.
Ook met deze jonge grijze zeehond was dit het geval en met een roze kleurtje op de rug is het dier die dag verplaatst.
Op 8 april heb ik het dier, oogaanschijnlijk gezond aangetroffen op strand van Rockanje en een gele stip toegevoegd ter herkenning, waarop de jonge grijze rob weer naar zee is vertrokken.
Op 25 april werden we gebeld door Natasha die een zeehondje had aangetroffen op het strand van Ouddorp.
“Het diertje komt steeds verder het strand op en heeft 2 kleurtjes op zijn rug” vertelde ze.
Met gepaste spoed ben ik naar Ouddorp gereden terwijl Natasha ondertussen de mensen en honden op afstand hield.
De jonge grijze zeehond oogde gezond en was behoorlijk alert.
Na overleg hebben we toen besloten om het zeehondje naar een rustgebied te brengen waar geen publiek is toegestaan.
Een bijzondere belevenis voor Natasha die graag meeging om te helpen.
De volgende dag ben ik nog even gaan kijken of het dier nog aanwezig was, maar onze zeehond bleek inmiddels vertrokken.
Wat schertst mijn verbazing toen ik een uur later Rivka aan de telefoon kreeg die een zeehondje met 2 kleurtjes meldde op het strand van Rockanje.
“Er staan veel mensen om het beestje en ik dacht dat ik beter maar even kon bellen, dit kan niet goed zijn!”
Rivka beloofde om de mensen die te dichtbij stonden aan te spreken en bleef bij de zeehond tot wij ter plaatse waren.
De conditie van onze vriend bleek ondertussen toch verslechterd en uiteindelijk is beslist om dit jonge zeehondje naar Aseal te brengen ter beoordeling en een eventuele revalidatie.
Met grote dank aan het kordate optreden van zowel Rivka als Natasha!
