Makkelijk gezegd maar toch 100% juist. Op de platen voor de kust van de Zeeuwse en Zuid-Hollandse eilanden liggen met laag water honderden zeehonden te rusten. Vanaf het strand zijn ze met het blote oog waar te nemen en met een gewone verrekijker goed te bekijken. Zo worden er op de Hinderplaat voor de kust van Voorne regelmatig meer dan 150 geteld en zijn een veelvoud hiervan op de Bollen van de Ooster voor de Brouwersdam te zien. Toch leuk om even op te letten als je gaat uitwaaien.
Eenmaal op Ameland wilden we natuurlijk ook wat Friese zeehonden spotten.
Bij ons, in Rockanje liggen er vaak zo’n 150 op de Hinderplaat, maar alleen met een telescoop zijn deze dieren goed te bekijken.
We hoorden van onze gastheer dat er bijna dagelijks een leuke robbentocht werd georganiseerd vanuit de veerhaven. Wellicht was dit een mooie gelegenheid om met Friese zeehonden kennis te maken.
Het internet blijkt dan handig en de reviews over deze boot waren erg goed, dus hier hebben we uiteindelijk aangemonsterd.
Omdat er ook nog met een sleepnet werd gevist waren onze verwachtingen deze dag hoog gespannen.
Maar eerst naar de zandplaat tussen Terschelling en Ameland…..
Tijdens de vaartocht lieten 2 bruinvissen hun rugvin nog even zien en na drie kwartier varen doemde ons einddoel, de zandplaat op.
Diverse donkere stipjes op de naderende zandplaat versterkten onze verwachtingen, zeker toen de schipper ons vroeg om geen geluid te maken om verstoring te voorkomen..
De motoren stopten en stilletjes dreven we richting de rustende zeehonden.
0ngeveer 30 gewone zeehonden lagen heerlijk te luieren in het zonnetje en ze leken zich niets aan te trekken van het naderende schip.
Waarschijnlijk waren ze de boot gewend, maar de nuchtere Friese aard kan natuurlijk ook een rol mee spelen.
Een moeder met een pup keek wat argwanend maar bleef uiteindelijk toch liggen.
Na een kwartiertje genieten zijn we stilletjes en vol verwondering afgedreven en werd uiteindelijk weer koers gezet richting Ameland.
Dit was zeker een mooie ervaring en deze zonovergoten dag kon nu helemaal niet meer stuk.
Een tijdje geleden speelde onze stichting een rol in een tv programma over “jutten langs de waterlijn”.
Julius (9 jaar) liet zijn collectie gevonden spullen zien en had bij sommige voorwerpen een leuk verhaal.
Wat schetste onze verbazing toen er een jutter uit Ameland contact opnam met onze stichting omdat hij Julius wilde spreken, na het zien van de uitzending.
Hij had nog veel spullen liggen die hij afgelopen 40 jaar gevonden had op het strand van Terschelling en Ameland.
Zijn vrouw en hij hadden besloten om te gaan emigreren en ze vonden de jonge Julius precies de juiste man om hun collectie aan over te dragen.
Of we langs wilden komen……
Natuurlijk wilden we dat!
Op de foto staat de aankomende veerboot in Holwerd die ons naar Ameland zou gaan brengen.
Een rit van 3 uur naar de pont, een overtocht van een uur en dan ben je op het mooie Ameland.
Wachtend op de boot was Julius alvast begonnen met jutten en al snel had hij enige onderdelen van diverse krabben bij elkaar gescharreld op de basalt keien van de aanlegsteiger.
Een eikapsel van de stekelstaartrog maakte de “wachtkamercollectie” compleet.
Tijdens het avondeten kregen we een telefoontje van kitesurfer Marc, vanaf de Maasvlakte.
Hij vertelde dat er al enige tijd een jong zeehondje zich op en achter de waterlijn bevond, waar het wellicht niet goed mee ging.
“We zijn uit de directe omgeving gebleven en hebben goed opgelet of we een moederdier zagen, maar dit blijkt al vanaf vanmorgen niet het geval”.
Dit was zeker een reden om direct poolshoogte te gaan nemen.
Eenmaal op het strand zag ik 2 mannen in surf uitrustig langs de waterlijn staan en zij wezen me een klein zeehondje dat uitgeput in de branding ploeterde en rolde.
Duidelijk een pup van de gewone zeehond en gezien de nog aanwezige navelstreng, nog niet zo lang geleden geboren.
Kleiner dan normaal, mager en uitgeput.
Omdat er al 7 uur geen moederdier in de buurt was geweest, een zaak om direct met het opvangcentrum te overleggen.
Besloten werd om beeldmateriaal te maken, het diertje te wegen en dan nogmaals te overleggen.
Met deze gegevens werd al snel in overleg besloten om het diertje mee te nemen en naar de opvang te brengen.
Zelf zou deze pup, zonder moederdier geen overlevingskans hebben.
Met handschoenen aan en de nodige zorgvuldigheid hebben we het uitgeputte dier in de daarvoor bestemde kist gelegd.
Omdat ik alleen was en ik nog een behoorlijk stuk moest lopen hebben Marc en Lennart aangeboden om te helpen dragen.
Hier was ik uiteraart heel blij mee.
Dank voor jullie oplettendheid en jullie hulp, mannen!
Als je nu over het strand loopt en het is rustig, dan kun je ze in groepjes zien foerageren in het ondiepe water, enkele meters achter de waterlijn.
Kom je te dichtbij dan vliegen ze op om snel een ander plekje te zoeken. Op het eiland in het Quackjeswater wachten hun jongen immers op voedsel en daarbij moeten ze zelf ook aan hun eten komen. Met hun lange snavels gaan ze heen en weer en zeven ze als het ware het water en vangen op deze manier hun voedsel.
Een paar dagen geleden reed ik over het strand met in de auto het kadaver van een pasgeboren zeehond.
Meestal blijf ik weg bij de waterlijn om de foeragerende steltlopers niet te laten schrikken.
Op het strand lag een fiets en tot mijn verbazing zag ik verderop een knielende fotograaf aan de rand van het water, vlak bij enkele foeragerende lepelaars!
Het was de man dus blijkbaar gelukt om dichtbij deze prachtige vogels te geraken zonder ze te laten schrikken.
Een mooi voorbeeld van respectvol genieten.
Later bleek deze fotograaf Henny Rigters uit Rockanje te zijn die ik al vaker had gezien op ons mooie strand.
De foto’s die u ziet zijn gemaakt door hem en hij heeft ze gedeeld met ons.
Het is nu weer de tijd dat er gewone zeehonden worden geboren.
In tegenstelling tot de pup van de kegelrob worden deze pups normaliter met een korte vacht geboren en zijn ze de nestharen al kwijtgeraakt in de baarmoeder.
Onderstaand dood diertje werd gisteren door Marieke op het strand gevonden en gelijk gemeld.
Natuurlijk zijn we gaan kijken en hebben we het diertje geborgen.
Mijn hand geeft al aan hoe klein dit zeehondje was.
Aan de vacht is duidelijk te zien dat de pup te vroeg is geboren.
Waarom het mis is gegaan zullen we niet weten, maar deze pup heeft de vroeggeboorte niet overleefd.
De beruchte, scherpe tandjes zijn in dit stadium nog niet te zien.
Mocht je onverhoopt een levende pup tegenkomen op het strand, hou dan afstand, laat het dier met rust, hou de hond aan de lijn en bel 144.
Zeehondenwachters komen de situatie dan bekijken en in overleg wordt er dan beslist of er wat moet gebeuren of niet.
Pups zijn niet altijd ziek of gewond als ze op het strand liggen.
Doordat sommige individuen van een bepaalde soort een uiterlijk hebben dat lijkt om de leefomgeving, kun je je voorstellen dat dergelijke dieren een grotere kans hebben om te overleven. Zo kan zich, door evolutie een schutkleur ontwikkelen waardoor de dieren minder zullen opvallen en daardoor vaak minder kwetsbaar zijn.
De kegelrob of grijze zeehond (boven) leeft voornamelijk op en bij rotskusten en heeft een vacht ontwikkeld waardoor het dier minder opvalt tussen en op de stenen.
De gewone zeehond (onder) is vaak te vinden op en bij een zanderige bodem en ook hier zie je dat hun vacht zich mooi heeft aangepast.
Dit zijn allebei nog jonge dieren en beiden hebben we aangetroffen op de Maasvlakte.
Jaren gingen voorbij zonder het te weten en ik had de hoop al opgegeven.
“Heeft de mosselgemeenschap wel een behoorlijk bestuur?”
Ik weet dat velen onder u met deze vraag worstelen en ik ben zo blij dat ik u allen nu eindelijk een antwoord geven kan.
Want ik heb ze gevonden, de bestuurders van het mosselrijk!
Ergens in een hol in de betonnen blokken die als bescherming dienen tegen de oprukkende zee.
Keurig in een georganiseerde opstelling, een net gezelschap in een plechtige kring. Rolverdeling, organisatie en een geordende opstelling duiden wel degelijk op een goed bestuur.
Het gewone “gemossel” wachtte buiten in de elementen op de beslissingen van grote bestuurders.
Een hechte gemeenschap, duidelijk kleiner van stuk, maar wel met velen!
