Tag zeezoogdieren

Nog maar 2 maanden oud en dan al weer terug naar waar je vandaan kwam…

Gestorven en al vrij snel aangespoeld op het strand van de Maasvlakte.

Bij de aanblik van dit soort strandingen wordt ik altijd een beetje melancholiek en heb ik behoefte aan een ritueel.

Na een visueel onderzoek en wat foto’s voor de statistieken moet de zeehond uiteindelijk worden geborgen.

Meest op de knieën rol ik het dier in de lijkzak en het dichtritsen voelt voor mij dan toch een beetje als een respectvol afscheid…

Vrijdag 3 september staan we weer op het strand van Rockanje met onze “avonturen strandrover”.

!e Slag, van 13.00 tot 15.30 uur.

Wistjes en weetjes over:

Walvissen, zeehonden en snaaiende haaien…

Zeeslakken, kwallen en andere slijmballen..

Krabben, kreeften en garnalen…

Piraten en zeerovers….

Tot vrijdag!

Deze snor zit zeker goed en konden we van dichtbij op de foto zetten omdat we deze zeehond hebben vrij gelaten op het strand van Rockanje.

Dit nog jonge dier is na een korte rustperiode, op het gemak naar zee vertrokken.

Opvallend zijn toch wel de lange, gekromde snorharen op de neus van deze gewone zeehond.

Als je van heel dichtbij kijkt zie je dat de haren een ribbelstructuur hebben waardoor ze nog meer gestroomlijnd door het water glijden.

Aan de wortel van hun snorharen zitten gevoelige zenuwuiteinden die de minste beweging van de haren kunnen registreren.

Zo kunnen ze de trillingen opvangen die een zwemmende vis veroorzaakt die daardoor makkelijker kan worden gelokaliseerd.

Uit recent onderzoek blijkt dat ze met de kleinere haren zelfs de grootte van een voorwerp kunnen bepalen.

Een modieus en nuttig instrument dus….

5 Jaar geleden is deze gewone zeehond vrijgelaten na een succesvolle revalidatie bij een opvangcentrum.

Al die tijd is het blijkbaar goed gegaan…., totdat het onfortuinlijke dier verstrikt raakte in de vislijn van een zeevisser.

Toen we na de melding bij het slachtoffer aankwamen bleek hij nog maar net te zijn overleden.

Een troosteloos gezicht, dit prachtige dier, liggend op de zij en uit de bek nog een gedeelte van het vistuig.

Weer een voorbeeld van dierenleed veroorzaakt door mensen!

“Collateral damage” zullen we maar zeggen.

We hebben het dier geborgen en na overleg, naar het opvangcentrum gebracht voor verder onderzoek.

Afgelopen week meldde onze verslaggever Pablo vanaf de Maasvlakte weer een massa stranding van zeesterren.

Meestal zie je ze massaal aanspoelen als het zeewater plots is afgekoeld en ze onderkoeld raken. Ook nu lijkt dit weer het geval.

Snel richting Pablo gereden en een aantal foto’s kunnen maken voor de meeuwen zich tegoed deden aan de vele sterren.

Wat gelijk opviel was dat er nogal wat zeesterren waren die een of twee armen misten.

Als wij een arm kwijt raken heeft dat een grote impact op ons functioneren.

Wachten tot het verloren deel is aangegroeid heeft weinig zin, dit gebeurt alleen in sprookjes.

Maar… sommige sprookjes bestaan, niet in de mensen wereld, maar wel in de wereld van de zeesterren.

Op onderstaande foto zie je dat er 2 nieuwe armen groeien op de plek waar de zeester ze is kwijtgeraakt.

Wel is het zo dat de nieuwe arm vaak in lengte wat achterblijft.

Zie foto hieronder.

Mocht je zeesterren vinden, tel dan eens de armen, want het gebeurt wel eens dat er zelfs een arm extra aangroeit.

Tip: Volg onze verslaggever Pablo op Instagram: https://www.instagram.com/pablovriendvanguusje/

Enkelen van ons zijn zeehondenwachter en reageren op meldingen van gestrande zeezoogdieren.

Om de paar dagen komt er wel een melding binnen en gaan een of meerderen van hen naar de locatie van de stranding.

Maar er zijn dagen dat we bezig zijn met meerdere strandingen op diverse locaties.

Afgelopen donderdag was zo’n dag! Van Ouddorp naar Stellendam en terug naar Ouddorp en weer naar Stelledam, in de middag naar de Maasvlakte en terug naar Stellendam.

Een dier gemarkeerd en gebied afgezet, een dier in observatie en 2 zeehonden naar de opvang.

Uiteindelijk tegen donker weer thuis.

“Niets om je ongerust over te maken.., lig gewoon uit te rusten”.

Zeehonden moeten af en toe opdrogen om het verharen makkelijker te maken. Ze kunnen dan in het zand rollen en hun rug schuren.

Ook speelt mee dat als je lekker ligt te rusten, je veel minder energie verspilt. Daardoor hoef je je ook weer minder in te spannen om aan eten te komen.

Ik laat je lekker liggen en ga nu weer naar huis.

Zal de melder op de hoogte stellen.

Natuurlijk zeg ik dat niet….

Gewoon een behoedzame ontmoeting op basis van respect voor elkaar.

Lekker laten liggen.., ik kom straks nog wel eens kijken of alles goed gaat..

Met deze melding begon de dag….

De locatie en de status werden er keurig bij vermeld. Zou al enige tijd geleden zijn overleden. Maar ja…, wat is nu een baby van een walvis?

Natuurlijk denk je in eerste instantie aan een bruinvis, maar een leek kan zich soms vergissen en dan krijg je bijzondere meldingen. Een zeehond en een bruinvis worden regelmatig verward en ook de “haai” en een “walrus” zijn al eens langs gekomen.

Deze keer klopte de omschrijving en een pas geboren bruinvis bleek gestrand op de vloedlijn op het strand van Westvoorne.

Het dier was al enige dagen dood maar nog in goed herkenbare staat.

Het bleek een mannetje met een lengte van 85 cm.

We hebben het dier netjes geborgen en aangemeld.