Archives januari 2020

Meeuwen kunnen geeuwen, althans deze deed dat. Op grond van de foto alleen is die conclusie niet te trekken, maar het beest was in een lome bui en het geluid ontbrak, vandaar. Bij vogels zouden het geeuwen en het tegelijkertijd naar daarbuiten brengen van de tong de functie van afkoeling hebben. Ik meen me te verbeelden dat ook de stand van de kop bij het geeuwen anders is dan bij het schreeuwen. Maar dat is bij het waarnemen in de natuur ondergeschikt: is er geen geluid dan houden we het op geeuwen.

Al 3 dagen lag de grote grijze kegelrob op het strand en op de zeedijk van West kapelle (Zld).

Vooral veel slapend en het leven moe.

Toch bleef hij lastig te benaderen en kon nog flink dreigend uithalen naar te opdringerig publiek.

Na enkele dagen observeren bleek dat de conditie van het dier zienderogen verslechterde.

Vanmiddag werd , na overleg besloten om het forse dier toch te vangen en naar de opvang te vervoeren.

Een gevaarlijke missie, die een doordacht actieplan vergde.

Uiteindelijk is het gelukt, met hulp van diverse collega’s om het grote dier in een kist te krijgen.

De kist moest nog snel versterkt worden omdat de zeehond dreigde uit te breken.

Uiteindelijk is het machtige dier in de Opvang, door ingrijpen van de dierenarts rustig ingeslapen.

Absoluut het beste, maar toch altijd weer een aangrijpend moment!

Een bek zonder tanden. De meeuw schrokt alles direct naar binnen. Rustig kauwen, het voedsel vermengen met speeksel, de aroma’s laten vrijkomen, het zit er niet in. Hap, slik, weg. Een bek vol tanden is ook te zwaar voor een vogel die zo licht mogelijk moet zijn. In de maag wordt verteerd en het onverteerbare wordt weer uitgebraakt. Ook een werkbaar model, bespaart het hele circus van Michelin sterren en de Lekker top 100.

Binnen het dierenrijk staan nijlpaarden bekend om hun grote bek. Het enorm grote gapende gat dat verschijnt wanneer de kaken worden gespreid, imponeert. Een waardige tegenhanger hiervan binnen het vogelrijk is voor mij de meeuw. Waarom doet een vogel zijn bek open? Het zal wel met dezelfde motieven gebeuren als bij de mens: om te eten, schreeuwen of geeuwen. Deze was bezig met het tweede: schreeuwen. Meeuwen zijn koloniedieren en daarom is hard kunnen schreeuwen een must. Daarnaast moet je met een bulderende branding op de achtergrond je goed verstaanbaar kunnen maken: kortom binnen het selectieproces bij meeuwen is een grote bek een belangrijk item. Mag het geluid graag horen, zeker met de zee op de achtergrond. Het sfeerbeeld van de kust!

Toevallige ontmoeting met deze reebok in de duinen. Zijn nieuwe gewei is in ontwikkeling, basthuid nog niet afgeschuurd. Tijdens het scherpstellen draaide hij zijn kop en werd duidelijk dat 1 geweistang ontbrak. Geen kwetsuur of breukvlak zichtbaar. Afwijking, slechts aanleg van 1 rozenstok? Gevolg van een eerdere kwetsuur, of een nakomeling van de mythische eenhoorn? Kan voorkomen bij eenjarige bokken waar de rozenstokken (basis waar ieder jaar de nieuwe geweistangen zich uit ontwikkelen) door nog niet volgroeide schedel te dicht op elkaar staan en de stangen vergroeien. Na afwerpen van het gewei herstelt zich dit in het volgend jaar veelal tot een normale situatie. Het lijkt hier echter op een afwijking aan of ontbreken van 1 rozenstok gezien de ontwikkeling aan slechts de rechter zijde . ( zie voor verdere info website “Kenniscentrum Reeen”)

Reeen zijn gewoontedieren met vaste routes . Ik zal hem dus nog wel eens tegen komen en zijn ontwikkeling kunnen volgen. Komende zomer, in de strijd met andere bokken om een roedel staat hij met een half gewei op achterstand. Mogelijk nog een jaartje langer vrijgezel: heeft ook z’n voordelen.

In de avond kregen we een melding van de stranding van een dode zeehond op strand #Rockanje, richting de bunkers.

Eenmaal ter plaatse bleek het dier een maatje te groot om in je eentje te schouwen en te bergen.

Een man, gewone zeehond van 1.80 meter met een gewicht van meer dan 100 kg.

Gelukkig konden enkele collega’s al snel komen helpen.

Een flinke regenbui benadrukte de macabere sfeer in het nachtelijk duister.

Uiteindelijk is het ons toch gelukt om het forse dier te bergen.

Dank Thessa en Martin!

Even nu geen strandopname. ‘s middags 5 uur, beginnend schemer. Vanuit het zolderraam uitkijk op de tuin. Een sperwertje ( vrouwtje gezien kleur en grootte) landt onverwachts op het tuinmuurtje. In een flits camera gepakt en geschoten. Voor de liefhebbers : 16 x tele uit de hand, een tijd van 1/40 seconde en dan schuin door het raamglas, kortom geen hoge verwachtingen van het resultaat. Terugkijkend viel het alleszins mee, geen bijzondere compositie maar toch aardig genoeg om het U niet te onthouden.

Zilvermeeuwen aan de vloedlijn en een variatie aan winterkleden. De zilvermeeuw bereikt pas in het vierde jaar zijn adulte kleed. Bruin gestreept en gespikkeld in de eerste winter, overgang naar grijsblauwe vleugels in jaar twee en drie en pas in jaar vier de rode vlek op de snavel. Hier alle vier de varianten. Mijn droom: de vier varianten op een rij en in de juiste volgorde, scherp en met een mooie belichting. ‘t zal nog wel even duren…

Ook vandaag weer geholpen bij het vrij laten van 2 zeehonden, die waren hersteld bij opvangcentrum Aseal.

Deze gewone zeehond werd afgelopen 1 december door ons aangetroffen op het strand van de Maasvlakte.

Het onfortuinlijke dier zat toen onder het bloed en bleek ernstig verzwakt. (bovenste foto)

Vandaag hadden we dit zelfde dier weer in de auto.

Deze keer weer terug naar het strand, maar nu in uitstekende conditie!!

Op de onderste foto zie je onze “knappert” enkele minuten voor hij werd vrijgelaten.

Hier doe je het dus voor…..

Op de slufter nabij Oostvoorne deze groep overwinterende scholeksters. Het had een panoramafoto moeten zijn, zeker 2500 in aantal volgens onze schatting waarvan op deze opname maar 15% van is te zien. Naast de Wadden is de Delta het gebied waar de scholeksters in de wintermaanden zich verzamelen. De overvloed hier verhult echter de achteruitgang die deze soort ondervindt.