Archives januari 2022

Niels, een trouwe melder, die al enkele van zijn opvallende vondsten aan ons heeft doorgegeven, stuurde me vanmiddag deze bijzondere foto.

Op het strand van de Maasvlakte had hij plotseling een verrassende ontmoeting.

Een bever op de vloedlijn!

Politie en personeel van de dierenambulance bleken al gewaarschuwd en Niels was toeschouwer bij de pogingen om het dier met een net te vangen.

Het is deze hulptroepen niet gelukt om het alerte dier te pakken te krijgen en de bever is na diverse vang pogingen vertrokken richting de kust van Westvoorne.

Opletten dus….

De Maasvlakte en de Oosterschelde zijn zo’n beetje de meest zuidelijke plaatsen waar deze fraaie eend broedt. Gewoon op de Wadden en bijzonder in de Delta. Totaal gaat het om zo’n 7000 broedparen in Nederland.

In de wintermaanden verandert dat beeld, dan kunnen we ze makkelijker waarnemen. De schattingen zijn dat zo’n 100.000 exemplaren in Nederland overwinteren. En dan kan je ze ook hier goed zien. Stekjes die een grote kans van slagen bieden zijn de bunkers in zee bij Rockanje, de Maasmond en vooral de Brouwersdam.

Kan je op afstand het vrouwtje nog wel eens missen, de mannetjes met hun fraaie kleed knallen er uit. Ook lekker om op scherp te stellen met dat contrast.

Deze trof ik aan vlak onder de kust bij de Brouwersdam, een leuk buitenkansje. Niet zeldzaam, wel bijzonder fraai.

Op weg naar het strand zagen we deze Buizerd in het weiland. Vermoedelijk op zoek naar een lekkere mol.

De Buizerd is onze meest algemene roofvogel, zeker in de wintermaanden wanneer de exemplaren uit Scandinavië ons land komen bezoeken en de “Nederlandse” niet allemaal weggetrokken zijn.

Met die aantallen lijkt een opname maken een makkie, maar dat valt nogal tegen. Ze zijn erg alert op verstoring. Maar dit exemplaar ging onverstoorbaar verder met het zoeken naar een lekkere hap. Vermoedelijk zag hij de mol onder de grond bewegen en was de verleiding te groot.

Aan het witte randje rond de veren kan je zien dat het om een jong exemplaar gaat.

Misschien wel het mooiste zoogdier van onze kust: de Bruinvis. Afgelopen donderdag kregen we een melding van een nog levend aangespoeld exemplaar. Een tragische bijzonderheid die niet vaak voorkomt, op het strand tref je ze vrijwel altijd dood aan.

Uitgerukt naar de Maasvlakte zagen we het dier in de branding liggen, ogenschijnlijk levend. Maar het was de zee die beweging gaf aan het nog verse kadaver. Van dichtbij waren de sporen van een niet natuurlijke doodsoorzaak te zien.

Vrijwel zeker aangevallen door een Grijze Zeehond had het dier het loodje gelegd. Beschadiging aan het hoofd en de staart.

Onderzoek door de faculteit Diergeneeskunde van de Universiteit van Utrecht zal uitsluitsel geven.

Ontroerend, mooi dier en tragische dood. Harde realiteit: 60 kg meesjouwen over strand en duin naar de auto.

• 

• 

Schattig zeehondje, de “gun factor” spat ervan af.

Onlangs is er in de krant een stuk verschenen over het opvangen van zeehonden. Dit op het sentiment geschreven artikel suggereert dat de huidige aanpak veel te wensen overlaat.

Jammer, temeer daar in 2020 weloverwogen richtlijnen opgesteld zijn door het Ministerie die het evenwicht zoeken tussen gezond voortbestaan van de soort en het individueel dierenwelzijn.

Het gaat om een wild dier dat met het daarbij behorende respect moet worden behandeld. Dus niet als hond of als vee. Geen chip onder de huid of geel oormerk. Het dier leeft in het wild onderworpen aan de natuurwetten met eigen geboorte en sterfte dynamiek.

In ons drukbevolkte land ontmoeten de wereld van de zeehond en de mens elkaar. Op dit grensvlak speelt de discussie: wat doen we met een zeehond op het strand? De richtlijnen geven hier duidelijkheid in.

Opgeleide zeehondenwachters observeren de zeehonden op het strand. Verzwakte exemplaren worden 24 uur gevolgd. Is het een normale infectie of aandoening dan zal het jonge dier dit zelf moeten kunnen overwinnen, zoniet dan is het niet sterk genoeg gebleken en doet de natuur haar werk. Afstemming vindt plaats met de dierenarts of het hoofd verzorging van Aseal .

De dierenarts heeft altijd de ruimte om vanwege individueel dierenwelzijn in te grijpen en dat geschiedt ook regelmatig.

Zo’n veertig jaar geleden ging het slecht met de zeehond in ons land. Er is veel aan opvang en verzorging gedaan, met succes. De soort is hersteld en uit de risicozone. Nadelen van opvang zijn verzwakking van de populatie en mogelijke overdracht van menselijke virussen aan het dier. De afweging wordt nu terecht iets anders gemaakt

De pup bovenaan dit stukje was er goed aan toe, is geobserveerd en niet opgenomen.Als hij wat groter is steekt het in 1 nacht over naar Engeland of naar de Waddenzee en over een aantal jaren zal het zich voortplanten en zijn gezonde genen doorgeven ergens in de Noordzee.

Er was nog een oude wens om een plaatje te maken van een Gewone en een Grijze Zeehond tezamen. Beide soorten zijn hier algemeen dus zo moeilijk moest dat niet zijn. De praktijk is echter weerbarstig en zo kon het gebeuren dat deze wens lange tijd onvervuld op de plank bleef liggen.

Zeehonden rusten en zonnen in groepen op de bank, niet zozeer omdat het groepsdieren zijn maar vanwege de gunstige condities aldaar. Daarnaast dulden ze elkaar. Zo geldt dat ook voor de twee soorten, Gewone en Grijze, onderling. Los van incidenten kunnen ze bij elkaar in de buurt verkeren. Toch wist ik niet een aardige opname te maken van beide tezamen.

Eindelijk was het zover, laatste week 2021 lukte bij toeval wat tot dan met een uitgekiend plan niet te realiseren was: een aardige opname van onze twee grootste kustbewoners. Op de voorgrond een mannetje Gewone Zeehond en in het water een vrouwtje Grijze Zeehond.

Maar de keerzijde van positief toeval ( geluk) is pech. En dat beleefden we oudjaarsdag. De foto van de twee vergezeld van een stichtelijke eindejaars boodschap verdween door een crash van onze site onder water.

Inmiddels hersteld van dit debacle en bekomen van de oliebollen pakken we de draad weer op met deze plaat en wensen U alsnog een voorspoedig 2022!!!