Archives 2023

We hadden al een paar pups van de grijze zeehond verplaatst, toen we weer een melding kregen.

In het voetbaldoel van een speelplaats bij strandtent ‘t Gorsje lag een “witte” pup heerlijk te slapen.

Moe van alle nieuwe ervaringen heeft het jonge dier tijdens hoog water, beschutting gezocht op het strand.

Omdat al spoedig de eerste bezoekers werden verwacht was deze plek wel erg onhandig.

Het dier bleek al eerder door ons gemerkt en was 2 dagen geleden door het moederdier in de steek gelaten.

Een natuurlijk proces en dat gaf ons de mogelijkheid om dit jonge dier te verplaatsen naar een rustiger omgeving.

Een locatie waar weinig mensen komen en wij het dier goed in de gaten kunnen houden.

Zo gezegd, zo gedaan.

Ondanks de hoge temperaturen en de harde wind hebben enkele zeehondenwachters een witte kerst beleefd.

Op een tiental plaatsen lagen “witte” zeehondenpups op de stranden in de buurt.

Het zijn pups van de grijze zeehond, de grootste zeehondensoort voor onze kust, die rond deze tijd worden geboren..

Moederdier komt dan regelmatig het strand op om de rustende pups drinken te geven.

Na een dag of 10 laat ze de pup alleen en deze zal dan voor zichzelf moeten zorgen.

Na een periode van verharen en vermageren gaan ze uiteindelijk zelf de zee in, op zoek naar voedsel.

In deze periode kun je dus regelmatig een witte of grijze pup aantreffen op het strand.

Ondanks intensief surveilleren en uitvoerig uitleg geven, blijven sommige strandbezoekers de zeehondjes verstoren.

Zelfs als moederdier probeert om haar pup te laten drinken zijn er mensen die een foto maken belangrijker vinden dan het welzijn van de pup.

Een even groot probleem zijn de loslopende honden, die niet luisteren naar hun baas.

Afzettingen, waarschuwingsborden en publiek aanspreken zijn dan onze enige mogelijkheden om de rust rondom de pups te bewaren en te bewaken.

De kerst is voor enkelen van ons vooral een paar intensieve dagen aan zee geworden.

Met dank aan de mensen die de natuur respecteren en een waarschuwing voor degenen die dit niet doen.

De middag voor kerst werden we gebeld door SOS Dolfijn over een dode, gestrande dolfijn op het strand van de Maasvlakte.

Er komen een paar soorten dolfijnen voor in de Noordzee, maar in dit geval betrof het een kadaver van een gewone dolfijn.

SOS Dolfijn wilde het kadaver graag laten onderzoeken op de medische faculteit voor diergeneeskunde in Utrecht.

De Locatie was echter moeilijk te bereiken met onze ambulance en het dier was te zwaar om mee te gaan sjouwen.

In dit soort gevallen kunnen we een beroep doen op Wouter Vijfwinkel, die vaker werkzaamheden bij het strand uitvoert.

Ook nu was hij bereid om direct te komen helpen en samen met Leon, een van zijn medewerkers, zijn we met zijn shovel richting de punt van het slufterstrand gereden.

Met enige moeite is het ons gelukt om op deze manier bij de gestrande dolfijn te komen.

Samen met 2 andere vrijwilligers van onze stichting hebben we het dier met zorg in de laadbak gelegd, waarna het onfortuinlijke dier is opgehaald.

Na de lieflijke berichten van jonge zeehondjes op het strand nu aandacht voor een andere realiteit aan de binnenzijde van het duin.

Een konijn had de afstand en snelheid van het naderende verkeer verkeerd ingeschat met fataal gevolg van dien. De kraai, bij uitstek een opruimer, wist wat hem te doen stond. Zijn kerstbout was veilig gesteld.

Schuimende zee, beukende golven, afgeslagen duinen. Pia raasde ook vandaag nog voort. Het strand lag bezaaid met aanspoelsel van elders meegesleurde begroeiing en zwerfvuil.

Te midden van het geweld van de storm lag volkomen vredig deze jonge Grijze zeehond te slapen. Af en toe wat rek en strekoefeningen. Geen aanstalten vertonend van een naderend vertrek.

Tegen zijn rug had zich een duintje gevormd. Kou, wind en stuivend zand leken hem niet te deren. Beschermd door zijn dikke vacht en speklaag, regelmatig gevoed door zijn moeder. Hoe eenvoudig kan geluk zijn.

Vanmorgen werden we gebeld door een vaste bezoeker van ons strand met een mooie Italiaanse voornaam.

Hij melde een mogelijk zeehondje op de waterlijn.

Het dier ging het water in en uit en was daardoor lastig te zien.

Toen we op de locatie aankwamen kwam het dier net weer uit het water en wat schetste onze verbazing?

Een heuse bever keek ons brutaal aan, keek even om zich heen en besloot daarna direct de beentjes te nemen.

Een zeehond aan de wandel kan natuurlijk niet, zij kunnen hooguit bobberen.

De platte staart, de ruige vacht en de oranje voortanden maakten de determinatie compleet.

Een echte bever op het strand van Rockanje!

Omdat het dier zeer alert was en geen verwondingen vertoonden, hebben we de bever verder net rust gelaten.

Alleen als het de bever niet lukt om het zoete water te bereiken, gaan we een handje helpen.

Foto is gemaakt door Joyce Oudwater.

Veel dikker krijg je ze niet!

Nadat ze zijn geboren komt moeder haar pup regelmatig melk geven.

In ideale gevallen kan een jonge grijze pup wel een kilo per dag aankomen.

Soms zijn ze wel 15 kg gegroeid als het moment komt dat moeder ze in de steek laat.

Een goede start voor een zelfstandig leven!

Deze pup ziet er tevreden en weldoorvoed uit en hebben we dan ook lekker laten rusten op het strand.

We hebben deze pup wel een kleurmerk gegeven om het dier makkelijker te kunnen herkennen bij nieuwe meldingen.

Gisteren werd er een pup gemeld die al wat minder wit was.

Dit dier kwam tijdens hoog water even het strand op om uit te rusten.

De zandplaten staan op dat moment onder water en de enige rustplaats is dan op het strand of op een zeewering.

Op de foto zie je nog een restant witte haren, maar de kop is al volledig verhaard.

Zo wordt een “witje” in een paar dagen tijd, een “grijsje”.

De foto is van de melder: dhr. de Grauw.

Deze huiler die een paar dagen geleden op onze site te zien en te horen was, kruiste weer op ons pad. Door een kitesurfer werden we geattendeerd op zijn aanwezigheid. Makkelijk te herkennen aan het koppie met als bevestiging het blauwe merk op zijn achterlijf.

Wat te doen? Gezien gewicht en uitstraling was de pup in goede conditie. Was het jong al afgestoten door de moeder? Het was nog niet aan het verharen. Of werd het nog gezoogd? In dat geval was verplaatsen naar een rustiger plek de juiste optie. De vindplaats was te druk voor de moeder om aan land te komen en het jong te voeden. . Ze zou hem een paar honderd meter verderop makkelijk kunnen terugvinden.

Zo gezegd, zo gedaan. Het jong naar zijn nieuwe plaats vervoerd waar het doodleuk het ruime sop koos. We houden het in de gaten, zullen het wel weer tegenkomen als het aan het verharen is op het strand (een proces van een dag of 5).

Door het regenachtige weer lijkt de romantiek van de witte kerstpup verdwenen. Nat en grauw: zowel de lucht, het strand als het witje. Als contrast hieronder het plaatje van 11 maanden geleden op een zonnig dag begin januari, zo kan het dus ook.

Terug van weggeweest. Maar dat gaat niet op voor deze algemene jaarvogel van het strand: de Kraai. Beter gezegd de Zwarte kraai. Nee, in dit geval gaat het op voor “ondergetekende”.

Een aantal weken geleden zorgde een ongelukkige samenloop voor een val van mijn camera met een zware beschadiging aan de telelens tot gevolg. En zonder die lens wordt het fotograferen lastiger. Begin deze maand mocht ik de gerepareerde lens weer in ontvangst nemen. Deze kraai diende als testobject om te zien of een en ander nog naar behoren functioneerde.

Vanaf nu kunt u weer mijn bijdragen aan deze site verwachten. Er liggen al een aantal witte onderwerpen op de plank als opmaat voor een witte kerst. De vooruitzichten laten het nog niet zien maar er zijn nog twee weken te gaan. Wordt vervolgd!