Archives september 2023

Het werd een vast patroon. P5 Maasvlakte, nabij strandopgang. Duintje over en even om je heen kijken: steevast zat hij daar. De Bontbekplevier, met de kenmerkende stip op het voorhoofd. Of en waar je hem zou zien waren niet al niet meer de vragen.

Dit was de vierde keer. Weer diezelfde waakzaamheid van zijn kant, zonder dat ik maar ook ergens een partner, nestje of rennende jongen kon waarnemen. De jongen van de plevieren zijn nestvlieders, uit het ei meteen aan de wandel. Snel rennend over het zand, soms tientallen meters ver van het ouderpaar.

Maar geen teken van leven.

Tijdens een strand expeditie, afgelopen juli met jongeren langs de vloedlijn werd er een dood bruinviskalf gemeld.

Het onfortuinlijke dier leek nog maar enkele weken oud en was gestrand op de Maasvlakte.

Omdat het nog een vers kadaver betrof had de universiteit van Utrecht ook belangstelling.

Afgesproken werd dat dit kalfje in de loop van de dag naar Utrecht zou worden gebracht voor nader onderzoek.

Nadat we het diertje hadden geborgen hebben we de bruinvis eerst nog te laten zien aan de jonge deelnemers van de excursie.

Niemand van hen had ooit een bruinvis van dichtbij gezien en men luisterde dan ook aandachtig naar onze uitleg.

Vanmorgen kregen we het voorlopige verslag van het onderzoek toegestuurd.

Na toestemming te hebben gekregen van het onderzoek team, willen we dit graag met jullie delen.

Het onderzoek is gedaan door Manon Lock, onderzoeksassistent strandingsonderzoek zeezoogdieren

Universiteit Utrecht / diergeneeskunde.

De volgende dag hetzelfde ritueel: plevier op het strand. Van grote afstand zag ik hem, hij mij natuurlijk ook. Om onnodige verstoring te voorkomen mijn wandelroute verlegd naar de binnenkant van het duin. Hopelijk zou ik vanuit de dekking van helm en duin hem kunnen volgen. Ter hoogte van de plek waar hij vermoedelijk nog zou moeten zitten met camera in de aanslag naar boven gekropen. Maar voordat ik het topje van het duin maar kon bereiken verscheen de kop van de Bontbek boven het zand en keek me aan. Twee nieuwsgierige zielen, 1 gedachte. Plat blijven liggen en op de knop gedrukt. Matige foto, maar het stipje duidelijk zichtbaar. De plevier verdween achter het duin.

Twee dagen later op het zelfde strand, nu dichter bij zee kwam ik hem weer tegen. Herkenbaar aan de zwarte stip. Foeragerend bij het vloedmerk. Solitair, geen maatje te zien. Honkvast aan de plek. Even opvliegend om dertig meter verder weer te landen. Weer de omgeving tevergeefs afgespeurd. Maar kan geen toeval zijn, er zal nog wel iets komen opdagen.

Half augustus, het broedseizoen ten einde. Ook de strandbroeders ( Dwergsterns, Bontbek- en Strandplevieren) houden het voor gezien. Afzettingen op het Slufterstrand worden opgeruimd, informatieborden weggehaald.

Een paar kilometer noordelijker, op een rustig deel van het Maasvlakte strand loopt deze eenzame Bontbekplevier. Het beestje laat zich gemakkelijk fotograferen. Bontbekplevieren zijn goed benaderbaar, maar ook klein. Vastleggen blijft toch lastig. Maar deze was niet van plan snel het hazenpad te kiezen. Jongen in de buurt? Een afleidingsmanoeuvre? Partner, nestje of kroost niet te bekennen. In de gaten houden de komende dagen, wie weet een laat tweede leg.

De straffe zuidwester zorgt voor het nodige opwaaiende zand, maar deert het beestje niet. Op zijn kop, in de witte vlek boven de snavel een zwart stipje, handig om hem te herkennen bij een volgende ontmoeting.