Terwijl we onze ogen probeerden te beschermen tegen het stuivende zand, werden we plotseling verrast door een ontmoeting met een rustende grijze zeehond in de duinen.
Ook dit nog jonge dier leek beschutting te hebben gezocht tegen het stuivende, scherpe zand.
De zeehond was alert en zag er prima uit, dus zijn we snel doorgelopen om geen verstoring te veroorzaken.
Wel nog even een video gemaakt van het aanstormende strand.
Je hebt kakelvers.., dagvers.., zeevers en ook ovenvers.
Vers betekend meestal dat het nog in dezelfde staat verkeerd dan wanneer het geoogst werd, gevangen werd of uit de oven kwam.
Deze strandvondst beloofde een kraakvers broodje, maar eenmaal uitgepakt bleek het een natte en weke substantie.
Grote kans dat dit broodje ten prooi is gevallen aan het opkomende water of domweg overboord is gegooid.
Gezien de taal op de verpakking lijkt me een verre reis uitgesloten.
Het is de tijd van de grote trek.
Duizenden vogels passeren dagelijks ons land, op weg naar het zuiden.
Het loont dan vaak de moeite om eens een paadje door de duinen te volgen op zoek naar…
Bijna alles kan.
Een rustende velduil, beflijsters, tapuiten, overtrekkende sijsen…. etc.
Deze keer troffen we naast een opvliegende kerkuil ook deze forse knaap.
Vers uit het ei en smekend om aandacht: “de duinstinkzwam”.
Het eivormig vruchtlichaam, waarin de paddenstoel al als een volgroeide foetus in zit verborgen, noemen we een “duivelsei”.
Natuurlijk hebben we even een foto gemaakt en hebben daarna onze blik weer op vogelstand gezet.
Gestorven.., gestrand en half onder het zand begraven.
Gisteren trof een wandelaar dit kadaver aan op het strand van de Maasvlakte.
Een forse zeehond in verre staat van ontbinding.
Omdat kadavers van zeehonden allerlei ziekteverwekkers kunnen verspreiden, is het zaak dat ze zo snel mogelijk worden verwijderd.
Voor een sluitende determinatie maken we altijd een foto van het gebit.
Dit omdat iedere soort zeehond een eigen kenmerkend gebit heeft.
Op deze foto zie je de imposante en al wat gesleten tanden van een volwassen mannetje kegelrob.
Met een gewicht van meer dan 200 kg en een lengte van twee en een halve meter, het grootste roofdier in ons land.
Zo lief zijn zeehonden niet….
Een van de mensen die zeer betrokken is bij onze stichting, gaf me dit stuk bot.
Hij trof het aan op de vloedlijn van het Maasvlaktestrand.
Gezien de kleur, de grootte en de vindplaats, een mogelijk interessante vondst.
Vaak plaatsen we onze vondsten op de website van de Oervondstenchecker: https://www.oervondstchecker.nl/
Al vrij snel krijg je dan een determinatie en een geschatte leeftijd.
Volgens een van hun experts zou het hier kunnen gaan om een fragment van het bekken van een Mammoet.
Inmiddels hebben we al veel onderdelen van dit uitgestorven dier.
Altijd weer leuk om deze “oervondsten” te laten zien tijdens de lessen over het ontstaan van de Noordzee.
Je hoeft niet over veel fantasie te beschikken om hier een spannend verhaal over te vertellen.
Er was eens een konijntje met een hele mooie staart……..
Deze paddenstoel heet een morielje en kan overal opduiken waar kalk in de bodem zit.
Onze duinen zijn dan ook een ideale plek voor de schimmel die deze paddenstoel oplevert.
Rauw zijn ze giftig, maar goed klaargemaakt: een lekkernij.
Deze ligt er wel een beetje slapjes bij en heeft zijn hoogtepunt inmiddels al beleefd.
Eenmaal per jaar organiseren IVN en ZHL een dag waarop een route is uitgezet met allerlei activiteiten voor bezoekers.
Op de route staan diverse stands waar je informatie kunt krijgen en activiteiten mag ondernemen over een bepaald onderwerp dat met de duinen heeft te maken.
Denk hierbij aan vogels, bijen, planten, waterdiertjes, fretten, paddenstoelen ed.
Ook onze stichting was gevraagd om mee te doen en we waren er bij met een uitgebreide presentatie over de vloedlijn en het leven in de Noordzee.
Zowel onze vrijwilligers, als de vele bezoekers hebben veel plezier beleefd aan deze dag.
Zeker voor herhaling vatbaar!
De bovenstaande compilatie is gemaakt door Joyce Oudwater.
Als we een inzet hebben op het strand komen we ze vaak tegen.
Stoere mannen en vrouwen, meestal dik aangekleed achter 2 of 3 hengels, bij de waterlijn.
Ze trotseren de elementen in de hoop enkele forse vissen te kunnen vangen.
Vaak maken we een praatje, het zijn tenslotte ook veel ogen op het strand.
Meestal zijn ze geïnteresseerd in ons werk en ontstaan er leuke gesprekken.
Omdat we vaak kluwen visdraad op het strand aantreffen waarin soms een vogel verstrikt zit, vragen we altijd om hier wat meer op te letten.
Men belooft dan ook altijd om dit soort afval weer mee naar huis te nemen en geen troep achter te laten.
Bovenstaande foto bewijst dat we hier nog wel wat te winnen hebben.
Plastic wegwerphandschoenen, waterflesje, dode pieren in een krant en afval in een plastic zak…., waarom toch?
Zo’n zeven dagen na de eerste ontmoeting was het weer raak. Maar nu had ik mijn huiswerk gedaan en de nodige informatie getrokken bij de vrijwilligers van de “strandbroeders”. Zij beschermen en monitoren elk jaar de broedende Dwergsterns, Bontbek- en Strandplevieren. Deze locatie was echter niet opgenomen in hun aandachtsgebieden. Maar zoals het met vogels gaat, gaat het ook met deze vrijwilligers: ze zwerven overal rond.
Een koppeltje plevieren was daar al een aantal malen gesignaleerd. Men wist ook te vertellen dat een nest met een vrijwel uitgebroed ei was achtergelaten, 8 dagen voor mijn eerste ontmoeting. Het zou dus heel heel goed kunnen zijn dat 3 eieren succesvol waren uitgebroed en de nog niet vliegvlugge jongen rondzwierven op het strand.
Laat nu bij deze vijfde ontmoeting de ouder luid en duidelijk zijn waarschuwingsroepje horen. Moeilijk te bewijzen, maar met een beetje optellen en aftrekken lijkt het aannemelijk dat ik al een week rondliep in zijn territorium met jongen.
Met deze conclusie heb ik het verder gelaten en het gebied twee weken uit mijn agenda geschrapt.
