All posts by Ad van den Berge

Als wij op het strand staan met de avonturen strandrover gaan we met omstanders vaak een half uurtje korren.

We duwen dan met een fijnmazig net over de bodem, achter de waterlijn en determineren daarna wat we hebben kunnen vangen.

Dit varieert van kleine visjes als tong, bot, schar, zeenaald, bliek ed. tot krabben, garnalen en soms een kwal.

Nu we op de Waddenzee voeren werd er een groot sleepnet overboord gezet en waren we erg benieuwd wat er nu boven water zou komen.

Het net werd na een korte trek weer opgehesen en de vangst was absoluut verrassend.

Ook enkele meeuwen vonden de opbrengst aantrekkelijk genoeg om brutaal te komen snoepen.

Na een grove sortering werd uiteindelijk de vangst van het wier gescheiden en verzameld in een grote bak met helder zeewater.

Een flinke tong had direct al veel aandacht, maar uiteindelijk kwamen ook de kleinere soorten aan bod zoals

kabeljauw, geep, platvissen, zeedonderpad enzovoort

Ook de krabben werden bekeken en een leuke uitleg maakte de determinatie nog veel interessanter.

Met name de krab met de eieren onder de staart werd een veel gefotografeerd onderwerp.

Al met al een prachtige belevenis die samen met de zeehonden zorgde voor een spannend avontuur.

Eenmaal op Ameland wilden we natuurlijk ook wat Friese zeehonden spotten.

Bij ons, in Rockanje liggen er vaak zo’n 150 op de Hinderplaat, maar alleen met een telescoop zijn deze dieren goed te bekijken.

We hoorden van onze gastheer dat er bijna dagelijks een leuke robbentocht werd georganiseerd vanuit de veerhaven. Wellicht was dit een mooie gelegenheid om met Friese zeehonden kennis te maken.

Het internet blijkt dan handig en de reviews over deze boot waren erg goed, dus hier hebben we uiteindelijk aangemonsterd.

Omdat er ook nog met een sleepnet werd gevist waren onze verwachtingen deze dag hoog gespannen.

Maar eerst naar de zandplaat tussen Terschelling en Ameland…..

Tijdens de vaartocht lieten 2 bruinvissen hun rugvin nog even zien en na drie kwartier varen doemde ons einddoel, de zandplaat op.

Diverse donkere stipjes op de naderende zandplaat versterkten onze verwachtingen, zeker toen de schipper ons vroeg om geen geluid te maken om verstoring te voorkomen..

De motoren stopten en stilletjes dreven we richting de rustende zeehonden.

0ngeveer 30 gewone zeehonden lagen heerlijk te luieren in het zonnetje en ze leken zich niets aan te trekken van het naderende schip.

Waarschijnlijk waren ze de boot gewend, maar de nuchtere Friese aard kan natuurlijk ook een rol mee spelen.

Een moeder met een pup keek wat argwanend maar bleef uiteindelijk toch liggen.

Na een kwartiertje genieten zijn we stilletjes en vol verwondering afgedreven en werd uiteindelijk weer koers gezet richting Ameland.

Dit was zeker een mooie ervaring en deze zonovergoten dag kon nu helemaal niet meer stuk.

De mensen die beweren dat de Walrus niet in ons land voorkomt hebben niet helemaal gelijk.

Eenmaal in ons gezellige huisje op het terrein van Josee en Peter, jutters op Ameland, lieten ze ons enkele foto’s zien van hun ontmoeting met een walrus op het strand, enige, jaren geleden.

23 Januari 1998 trof men inderdaad op het strand van Ameland een heuse levende walrus.

Een stevige kerel in prima conditie en duidelijk op een flinke ontdekkingstocht.

Waarschijnlijk met een noordelijke stroming via Engeland op Ameland terechtgekomen en nu even uitrustend op het strand.

Vanwege zijn goede conditie is toen besloten niet in te grijpen en het dier is dan ook later, op eigen kracht via Denemarken teruggekeerd naar zijn geboortegrond, de noordelijke wateren boven Noorwegen.

Een verrassend bezoek van een heuse walrus!

In 1880 geboren in opdracht van koning Willem lll is de vuurtoren van Ameland met zijn 55 meter een van de oudere en zeker de langste bewoner van Ameland.

Geheel gemaakt van gietijzer en opvallend gebandeerd met rood en witte vlakken.

Een stoer en opvallend baken om de scheepvaart te waarschuwen waar het land zich bevind.

In vroeger dagen maakte men wel eens misbruik van de functie van een vuurbaken en werd dan een vuur aangestoken op het strand om de stuurlui van passerende schepen te misleiden en om op deze manier een stranding uit te lokken.

Als er dan een schip op de kust liep en kapseisde of in tweeën brak, kwamen allen bewoners naar het strand om de aangespoelde spullen te verzamelen.

Om te overleven ging men blijkbaar geen enkel middel uit de weg.

Overigens kwamen deze praktijken langs de hele Nederlandse kust voor, het jutten zit hem blijkbaar in ons bloed.

Nu verlicht de vuurtoren van Ameland met een herkenbare regelmaat de zee rondom dit mooie eiland en kun je Bornklif als toerist ook nog een bezoekje brengen.

Tegenwoordig een betrouwbaar baken voor de passerende schepen.

Een tijdje geleden speelde onze stichting een rol in een tv programma over “jutten langs de waterlijn”.

Julius (9 jaar) liet zijn collectie gevonden spullen zien en had bij sommige voorwerpen een leuk verhaal.

Wat schetste onze verbazing toen er een jutter uit Ameland contact opnam met onze stichting omdat hij Julius wilde spreken, na het zien van de uitzending.

Hij had nog veel spullen liggen die hij afgelopen 40 jaar gevonden had op het strand van Terschelling en Ameland.

Zijn vrouw en hij hadden besloten om te gaan emigreren en ze vonden de jonge Julius precies de juiste man om hun collectie aan over te dragen.

Of we langs wilden komen……

Natuurlijk wilden we dat!

Op de foto staat de aankomende veerboot in Holwerd die ons naar Ameland zou gaan brengen.

Een rit van 3 uur naar de pont, een overtocht van een uur en dan ben je op het mooie Ameland.

Wachtend op de boot was Julius alvast begonnen met jutten en al snel had hij enige onderdelen van diverse krabben bij elkaar gescharreld op de basalt keien van de aanlegsteiger.

Een eikapsel van de stekelstaartrog maakte de “wachtkamercollectie” compleet.

Tijdens het avondeten kregen we een telefoontje van kitesurfer Marc, vanaf de Maasvlakte.

Hij vertelde dat er al enige tijd een jong zeehondje zich op en achter de waterlijn bevond, waar het wellicht niet goed mee ging.

“We zijn uit de directe omgeving gebleven en hebben goed opgelet of we een moederdier zagen, maar dit blijkt al vanaf vanmorgen niet het geval”.

Dit was zeker een reden om direct poolshoogte te gaan nemen.

Eenmaal op het strand zag ik 2 mannen in surf uitrustig langs de waterlijn staan en zij wezen me een klein zeehondje dat uitgeput in de branding ploeterde en rolde.

Duidelijk een pup van de gewone zeehond en gezien de nog aanwezige navelstreng, nog niet zo lang geleden geboren.

Kleiner dan normaal, mager en uitgeput.

Omdat er al 7 uur geen moederdier in de buurt was geweest, een zaak om direct met het opvangcentrum te overleggen.

Besloten werd om beeldmateriaal te maken, het diertje te wegen en dan nogmaals te overleggen.

Met deze gegevens werd al snel in overleg besloten om het diertje mee te nemen en naar de opvang te brengen.

Zelf zou deze pup, zonder moederdier geen overlevingskans hebben.

Met handschoenen aan en de nodige zorgvuldigheid hebben we het uitgeputte dier in de daarvoor bestemde kist gelegd.

Omdat ik alleen was en ik nog een behoorlijk stuk moest lopen hebben Marc en Lennart aangeboden om te helpen dragen.

Hier was ik uiteraart heel blij mee.

Dank voor jullie oplettendheid en jullie hulp, mannen!

Soms komen we op het strand na een melding en blijkt de gestrande zeehond helemaal niet in problemen te zijn.

Vooral tijdens hoog water, als de zandplaten onder water staan, wil een zeehond nog we eens op het strand gaan liggen om te kunnen rusten.

Lekker even opdrogen om makkelijker te kunnen verharen of gewoon een beetje chillen.

Ook nu was dit het geval en de gemelde zeehond lag ontspannen achter de vloedlijn te kijken naar het oploopje wat zijn verschijning had te weeg gebracht.

Af en toe op de zij en de achterflappen net boven water, lag het dier nieuwsgierig te kijken naar de tweebenige snuiters met hun kleurige vachtjes om het lijf.

Gelukkig bleef iedereen op afstand en konden we ons verwonderen over elkaar.

Toch ligt zeehondenwachter Marjolein hier dicht bij een gestrande jonge zeehond.

Afgezien van het feit dat alleen zeehondenwachters zich direct met een gestrande zeehond mogen bemoeien, was er een goede reden voor deze “ongewenste” benadering.

Na de melding waren we al snel ter plaatse en al spoedig bleek dat het diertje niet van plan was om naar zee te vertrekken.

Nu behoort het strand tot hun normale biotoop, maar doorgaans zijn juist de gewone zeehonden erg schuw.

Het gedrag was afwijkend en daarnaast oogde het zeehondje erg klein en leek benauwd.

Om een beter beeld te krijgen van de conditie van dit dier hebben we wat video en beeld materiaal gedeeld met het opvangcentrum.

Ook hier twijfelde men aan de conditie en gevraagd werd aan Marjolein om in elk geval de ogen wat beter te bekijken.

Het leek op de foto’s of een van de ogen aangedaan was.

Hoe benader je nu een wild dier zonder het te verstoren?

Je doet gewoon of je een van hen bent!

Al rollend en kruipend benader je het diertje met veel geduld en uiteindelijk ben je dicht genoeg gekomen om een duidelijker beeld te krijgen van de ogen.

Altijd een veilige afstand houden voor een evt uitval…, het blijven wilde dieren.

Uiteindelijk hebben we wat betere foto’s kunnen nemen en besloten werd om het zeehondje 24 uur te blijven observeren.

Een kleurtje op de rug ter herkenning…

Nog enkele borden geplaatst op veilige afstand en hopen dat de wandelaars de zeehond met rust laten..

Nu maar afwachten of dit jonge dier voor zich zelf kan blijven zorgen.

Regelmatig treffen we vogels op het strand die verstrikt zijn geraakt in hengeldraad.

Of men het nu achteloos weggooit of het kwijtraakt tijdens het vissen, we vinden bosjes verward draad vaak op de vloedlijn.

Een paar dagen geleden troffen we de zeehond die slachtoffer was geworden en gisteren werd er door Mieke een verstrikte zilvermeeuw gemeld.

Nadat we de meeuw hadden gevangen bleek het dier nog een vishaak in de bek te hebben en flinke snijwonden aan de vleugel en de rechter poot.

Hier moet het slachtoffer al enige tijd mee hebben rondgelopen.

Het is zeehondenwachter Marjolein uiteindelijk gelukt om de venijnige haak uit de bek te verwijderen.

We hebben het dier uiteindelijk mee genomen en via de dierenambulance van de dierenbescherming is de meeuw naar vogelopvang Karel Schot gegaan.

Nu maar hopen dat er nog herstel mogelijk is.

Met dank aan Mieke die als bewaker en teller van de strandbroeders de meeuw heeft ontdekt en adequaat heeft gereageerd.

Verliezen lijkt haast uitgesloten, zo netjes naast elkaar.

In het kader van het nieuwe zeehonden akkoord moeten we ze laten staan.

Een geel kleurmerk geven en 24 uur observeren.

Omdat we niet weten in welke staat de voeten van de eigenaar verkeerden is het inzetten voor eigen gebruik geen optie.

We kwamen dit eenzame paar tegen na een inzet voor een gestrande zeehond op de Maasvlakte.

Dit dier ligt nu 24 uur ter observatie en is door ons gekleurmerkt ter herkenning.

De zeehond houden we vanaf nu goed in de gaten.., deze laarzen nemen we gelijk in de observatie mee.

Wellicht is de eigenaar ze gaan missen en terug gekeerd om ze alsnog op te halen.