Achter de primaire duintjes, op het strand van de Oostvoorne en op de Kwade Hoek, kun je veldjes zeedistel aantreffen, vaak gemengd met zeewolfsmelk. De zeedistel, vrij algemeen aan de kust van Noord- en Zuid Holland maar zeldzaam in Zeeland. Met zijn mooie mix van zeegroene bladeren en lavendelblauwe bloemen, een ware schoonheid verborgen achter de duinen.
Het broedseizoen is voorbij, de afsluiting van een groot deel van het strand van de Kwade Hoek voor wandelaars is per 16 juli beëindigd. Vanmorgen echter kreeg ik nog een tweede leg van de Bontbekplevier in de kijker, onopvallend op het kale strand tussen de schelpen. 3 jongen en een zeer waakzame ouder. Aandachtig werd ik in de gaten gehouden, zij en ik bewogen minuten lang niet. Uiteindelijk verloren zij de “waiting game” en gingen weer door met foerageren. Te ver voor een opname. Maar dan wordt ik “geholpen” door een loslopende hond die ze naar mij opjaagt, uiteindelijk zal de ouder gaan vliegen en de jongen de wegwijzen die wel hard kunnen lopen maar nog niet vliegvlug zijn. Een paar minuten later keert de rust weer terug. 3 mooi jongen, niet slecht!
Een gewone zilvermeeuw, bekende bewoner van de kust en snaaier van de terrassen en de frietkraam. Geen vogel waar men in eerste instantie aan denkt bij het “mooiste vogeltje van de klas”. Wanneer je hem fotografeert sta je veel meer stil bij de details en kun je niet anders concluderen dan dat het een beauty is. Met het weglaten van al het overbodige komt de essentie naar voren en zie je zijn schoonheid.
5 meter boven het water met een mooi uitzicht over de spuisluis zat een kraai rustig om zich heen te kijken. Niets bijzonders, wel mooi om te zien. De serene rust die het tafereeltje uitstraalde deed denken aan Otis Redding, ” Sittin’ on the Dock of the Bay” , maar dat voor de ouderen onder ons. Thuis op het scherm valt iets op: geen enkele teen van de vogel is gespannen, ze raken zelfs de paal niet. De kraai steunt dus alleen op het centrale deel van de poot. Was het een mens dan zou je een steunzooltje overwegen.
Op het strand vind je altijd wel iets, moet ook deze zilvermeeuw gedacht hebben. Wat voor hem een leuke vondst was, was voor de zeester een vervelende ontmoeting met een dodelijke afloop. Na 5 keer heen en weer slingeren en twee keer opnieuw oppakken had de zilvermeeuw de zeester goed in de bek. Met drie slokdarmsamentrekkingen belandde de zeester in de maag om daar voor eeuwig ten onder te gaan in de maagzuren .
Even verderop een jonge bok gespot met het gewei nog in de basthuid, deze wordt in de periode maart-juni afgeschuurd. Een bok met een gewei zonder vertakkingen wordt een spitser genoemd. Het aantal vertakkingen wordt niet bepaald door de leeftijd ( wel beïnvloed) maar is vaak genetisch afhankelijk.
Einde winter, het voedsel in het bos begint op te raken. De reeen laten zich noodgedwongen steeds meer zien aan de rand van het bos en op de open vlakten van de duinen. Sporen veelvuldig ook op het strand te zien. Dit biedt volop kansen om ze goed te fotograferen, zoals deze jonge geit. Over twee maanden wordt dit door het betere voedselaanbod in de beschutting van de bomen vrijwel onmogelijk. Dus er nog maar even van genieten!
Brouwersdam ‘s middags 4 uur, lange werkdag zit erop. Voedselzoeken begon vanmorgen om half acht, nu voldaan en loom uitrusten in de fletse februari namiddagzon. Twee zilvermeeuwen , te gewoon om de rubriek “nieuws” te halen, maar leuk genoeg voor “strandvlooien”.
Om kwart voor zes vanmorgen was het dan zover: de complete verduistering van de maan die dan toch nog duidelijk zichtbaar blijft in mooie zachtrode kleuren. Super-bloed-wolfmaan . Naar het strand gelopen om het verschijnsel goed te kunnen waarnemen, blijft moeilijk om te fotograferen. De iets langere sluitertijd en de beweging van de maan zorgen voor enige onscherpte. Op de terugweg met de blik naar het oosten stonden daar heel helder Venus en Jupiter waarvan de manen met gewone verrekijker goed zichtbaar waren. Mooie ervaring, weer eens wat anders dan een zeehondenpup!
Zomaar een toevallige ontmoeting op het strand, een zwarte kraai. Niets bijzonders, zeer algemeen voorkomend aan de kust. Maar toch: deze lijkt verbinding te zoeken, het zal wel verbeelding zijn. Kraaien zijn zeer intelligente vogels die telkens weer blijven verbazen. Wie weet dat hij heeft gedacht “he, een homo sapiens, komt algemeen voor aan de kust” . Maar het zal wel zoiets geweest zijn van “onraad, wegwezen” want kort hierop vertrok hij. Daarnaast moet vermeld worden dat de afstand tussen ons groot was, opname gemaakt met 16 x tele en vervolgens 2,5 x digitaal vergroot. Rechtvaardigt dus niet zo’n prozaïsche veronderstelling.
