Deze week viel onze collega Ad van den Berge in de prijzen. Met zijn foto van de Grote groene sabelsprinkhaan won hij de fotowedstrijd die deze zomer uitgeschreven was door IVN Voorne Putten Rozenburg (https://www.ivn.nl/afdeling/voorne-putten-rozenburg) . De sprinkhaan, vergezeld door een aantal maatjes, belemmerde hem het grasmaaien dusdanig dat er geen andere keuze was dan te stoppen en er maar een foto van te maken: met succes!
“Zo noemen wij ze”, zei een oudere man tegen me. “Weet ook niet waarom”. Voorzichtig draaide ik de aangespoelde krab op de rug. De vreemde vorm van het lijf, de lange schaar armen, de opvallende antennes en de klep lieten geen twijfel bestaan, een mannetje helmkrab.
Normaal leven deze krabben een paar honderd meter voor de kust en jagen dan vooral in de nacht. Kleine kreeftachtigen en zeepieren vormen grotendeels hun prooi. Overdag graven ze zich rechtstandig in en hun lange antennes vormen samen dan een adembuis.
Je vindt ze wel eens op de vloedlijn, maar het blijft een zeldzame vondst. Nu liggen ze echter bij tientallen langs de waterlijn op de Maasvlakte. Waarschijnlijk door het opzuigen van het zand voor de kust voor de suppletie.
Ben benieuwd wat de zandzuigers nog meer boven water halen.
Ondanks de files naar de stranden waren we ruim op tijd in de jachthaven van Bruinisse voor de Pop Up en workshop “kwallen en andere slijmballen”.
Voor we zouden starten met de kwallensafari, nog een kennismaking met een paar echte kwallen. Zowel in de haven als in ons mobiele aquarium.
Alle beschikbare plekken in de strandrover waren bezet en we zijn op het gemak naar het dichtbij gelegen strandje gereden. Achterklep natuurlijk open en het geaccidenteerde terrein zorgde voor de nodige hilariteit.
Op het strandje mochten de kinderen op zoek naar slijmballen en werd er een eigen “kwal” gemaakt.
Veel zon..,, een hoge temperatuur…, en best wel spannend.
Nu het Maasvlakte strand weer wordt opgespoten, spoelen organismen aan die je anders zelden ziet.
De bodem voor de kust wordt nu flink beroerd en verstoord om het zand voor de suppletie te winnen.
Vanmiddag lagen er dan ook honderden slangsterren en tientallen helmkrabben op de hoogwaterlijn. Ook veel kapotte strandgapers en gewone zeesterren.
Vooral de slangsterren vielen op met hun geschubde armen als zonnestralen en een lichaam vol “hartjes”.
Deze mooie zeesterren leven tot 200 meter diep in onze Noordzee en hoewel ze zich snel kunnen voortbewegen dmv hun armen, liggen ze vaak ingegraven op de bodem.
Nu duidelijk verstoord en uiteindelijk op de vloedlijn het leven gelaten.
Op de schorren bloeit nu Zeebies, ook wel Heen genaamd. De zilte omgeving is een plek waar deze bies het goed doet. Struinend over de schorre van de Kwade Hoek stuitte ik op deze bloeiende bies waarop twee Sint-jansvlinders waren neergestreken. Wikipedia omschrijft deze vlinder als een dagactieve nachtvlinder. Voor een buitenstaander een niet zo logische benaming, maar een groot aantal nachtvlinders, er komen in Nederland ca 900 soorten voor, zijn ook overdag actief. Zo ook deze twee. Dagactief met in dit geval de paring. Nu spatten er hier niet de vonken vanaf, maar goed ook want gezien de lange duur van de activiteit (het kan uren in beslag nemen) zou dit wel erg veel energie kosten en slijtage geven. De natuur heeft het bij de vlinder als rustige en langdurende handeling geprogrammeerd. Het mannetje klemt met zijn achterlijf en vleugels het vrouwtje vast en laat niet los alvorens de transactie is afgerond. Zelfs indien gestoord blijven de twee in de vlucht aan elkaar gebonden. Het schijnt dat de klemmen van het mannetje per vlindersoort uniek zijn zodat geen vergissing mogelijk is. Het was een ideaal moment om te fotograferen: in 1 opname mannetje en vrouwtje Sint-Jansvlinder en de bloem van de Zeebies. Nog even overwogen om de vlinders te storen en het koppeltje in de vlucht te fotograferen. Is echter tegen de code en zeg nu zelf: zou U het appreciëren als een paparazzo U zou opjagen onder dergelijke omstandigheden?
Er zijn van die waarnemingen in de natuur die niet gaan vervelen. Iedere keer dat je buiten struint hoop je erop. Menigeen zal dit herkennen. Een mooie roofvogel, zeehond of ree: tref je ze op je pad dan sta je stil om ze te volgen. Het hoeft niet altijd groot, zoog- of roofdier te zijn, ook onder het kleine is heel veel dat blijft boeien.
Tot dergelijke waarnemingen behoort zeker het spotten van de Wolfsmelkpijlstaartrups. Zeldzaam en wonderschoon, vorig jaar zomer besteedden we er al aandacht aan. Het is er nu weer de tijd voor. We kunnen het danook niet laten onze lezers erop te attenderen. In de duinen van de Kwade Hoek kan je ze zeker aantreffen. Zaterdagmorgen was het raak met deze twee jonge exemplaren. De onderste foto van vorig jaar laat een groot exemplaar zien met een volwassen kleurschakering. Eenmaal volgroeid graven de rupsen zich in en verpoppen onder het zand om volgend jaar als vlinder te voorschijn te komen. Die dan weer zijn eitjes legt op de waardplant Zeewolfsmelk. Maar de naam deed dit al vermoeden.
Op uitnodiging van de leiding van de jachthaven te Bruinisse, hebben we in samenwerking met “de Natuurklas” een workshop verzorgd.
Deze keer ging het over “wieren, pieren en schelpdieren”.
Na een inleiding mochten de kinderen mee rijden in de avonturen-strandrover naar het strand. Hier werden wieren en pieren “gevangen” en leerden men onder meer hoe schelpdieren aan hun voedsel komen.
Ook de komende weken staan we weer op het terrein van deze prachtige jachthaven. Zaterdags van 11 tot 13 uur.
Of anders gezegd Blauwe zeedistel. Een plaatselijk algemene plant aan onze kust die toch nog niet zo makkelijk te vinden is. In Zeeland zelfs zeldzaam vanwaar we met de Zeeuwse benaming ” Duinstekel” openen. Maar hier op Voorne en Goeree kan je hem aantreffen. Vaak direct achter het eerste primaire duin, beschut tegen overstroming door het zeewater, op het kale zand en in de volle zilte wind. Met de kleuren van de kust: uitgebeten-grijsgroene blad met daarop een zacht-lavendelblauwe bloem. Juli / augustus is de bloeitijd. Kom je hem tegen, kijk goed en je dag kan niet meer stuk.
De bakermat van onze stichting ligt in de fraaiste baai van onze Delta. In het noorden begrensd door de ruige Maasvlakte met zijn verrassende natuur, in het zuiden de kust van Goeree met de mooie en dynamische Kwade Hoek. Centraal het rijke duingebied van Voorne. In het westen de platen en banken en natuurlijk strand, heel veel strand. Maar ook verrassende gorzen en slikken. Het onderscheid: slikken lopen tweemaal daags onder, gorzen slechts bij springtij (in Zeeland spreken we van schorren, in het Waddengebied van kwelders). Flora en fauna zijn hier dan ook anders dan wat je verwacht wanneer je je badlakentje inpakt en naar de kust vertrekt. Voordat we de nazomer ingaan en alweer de eerste broedvogels naar zuidelijker oorden vertrekken willen we de schijnwerper richten op drie algemene zangvogeltjes die je op de gorzen kunt aantreffen en die toch niet bij iedereen zo bekend zijn. Vandaag de Rietzanger.
Aanwezig in ons land van april tot september waarna de tocht naar het westen van Afrika ter hoogte van de Sahel wordt aangevangen. Komt in ons landje vrijwel overal voor, maar vooral in (meestal) natte rietlandschappen Het aantal broedparen in 2015 in Nederland was ca 30.000.
Hoewel de vogel gerekend kan worden tot de familie van de “ kleine bruine vogeltjes” is herkennen toch niet zo moeilijk. Dit komt door zijn duidelijke, beige/witte , wenkbrauwstreep en zijn gedrag. Zit vaak te zingen hoog in een rietstengel en is niet schuw. Met zijn opvallende gezang dat doet denken aan dat van de Kleine karekiet maar dan gevarieerder en zijn duidelijke aanwezigheid boven in het rietlandschap is herkenning niet moeilijk. Zowel mannetje als vrouwtje zorgen voor de jongen, waarbij het mannetje er wel gelijktijdig meerdere territoria en nestjes op na kan houden, een druk baasje dus. Veel te horen in mei en juni, maar nu houdt hij zich koest. Herstellen van de zware periode van veelwijverij en meerdere gezinnen (waar begin je aan). Nu krachten opdoen voor de grote reis.
