Archives oktober 2020

Via de gemeente Westvoorne mocht onze stichting meedingen naar een mogelijke subsidie van Green Deal: https://www.schonestranden.nl/

Na een pitch in Hoek van Holland, waar we onze visie en missie konden uitleggen, heeft Green Deal besloten dat we zeker in aanmerking kwamen voor subsidie.

Uiteindelijk konden we van de verkregen steun 5 mooie vitrines aanschaffen.

Kindvriendelijk en bestand tegen nieuwsgierige en opdringerige vingertjes.

We willen ze binnenkort gebruiken om te laten zien wat de gevolgen zijn van het dumpen van afval in zee, op het strand en in de rivieren.

Vooral de jeugd is een belangrijke doelgroep. Zij bepalen immers onze toekomst op langere termijn.

De vitrines passen mooi in onze avonturen aanhanger en kunnen ook worden gebruikt bij presentaties op scholen ed.

De komende weken gaan we al ons verzameld materiaal bijeenbrengen en proberen we er een spannend schouwspel van te maken.

Met dank aan de gemeente Westvoorne en Green Deal!

Op 8 oktober werden de zeehondenwachters gebeld over een kleine zeehond op het Maasvlakte strand.

(bron: https://waarneming.nl/observation/201243721/ )

Het dier zou bij benadering blijven liggen en leek niet in orde.

De melder was zo verstandig geweest het dier verder met rust te laten.

Omdat er op die locatie veel honden worden uitgelaten, was een snelle inzet van een zeehondenwachter wenselijk.

Bij de zeehond aangekomen bleek het te gaan om een nog jonge, gewone zeehond met een wondje en wat bloed aan de bek.

Het dier is op het strand onderzocht en na overleg met het opvangcentrum verplaatst naar een rustiger locatie, want de conditie leek in orde en de alertheid was goed. Sommige dieren hebben gewoon even te tijd én rust nodig om te herstellen van een blessure.

Een kleurmerk op de rug maakt herkenning makkelijker bij een nieuwe melding en tijdens het observeren door ze zeehondenwachters.

Het dier is een tijdje goed in de gaten gehouden en uiteindelijk weer naar zee vertrokken.

In Noord-Europa nog een vrijwel onbekend fenomeen. In Azië vast onderdeel van het menu, de kwal. Hij schijnt voornamelijk uit eiwit te bestaan. Hier in Nederland zijn we sterk geconditioneerd: de kwal is glibberig en eng. Van zijn “stralen” kan je vervelende reacties in je lichaam krijgen. Dit wordt verder aangedikt door vakantiegangers die uit verre oorden terugkomen met verhalen over Portugese Oorlogsschepen met tentakels van wel 20 meter lang. Een steek van hen kan ervoor zorgen dat je in het ziekenhuis terechtkomt en mogelijk blijvende zenuwschade oploopt. Blijkbaar een cultuur gebonden gerecht. Deze boreale drieteenstrandloper zit op de Europese toer: scharrelend langs de vloedlijn op zoek naar voedsel prikte hij tweemaal in deze (vermoedelijk) oorkwal en liet hem daarna voor wat hij was: een ten dode opgegeven aanspoelsel zonder verdere culinaire betekenis. Sergio Herman en Jonnie Boer hebben nog wat zendingswerk te verrichten.

Twee zilvermeeuwen nog in zomerkleed. Een stevige zuidwestenwind blaast tegen de dijk en zorgt voor een opwaartse luchtstroom. De meeuwen profiteren en zweven zonder hun vleugels te bewegen. Bij toeval was ik daar op die dijk en liep met ze mee. Ze waanden zich onkwetsbaar, wat ze ook waren, en maakten geen aanstalten er van door te gaan. Buiten de opwaartse stroom zouden ze zelf weer aan de bak moeten en hun vleugels moeten laten wapperen, te vermoeiend. Mooi parallel aan elkaar en aan de dijk en toevallig ook aan die wandelaar. “He, een man met een camera” zouden ze gedacht kunnen hebben, maar zoveel begrip dichten we ze niet toe. Hooguit: “het beweegt, kan het niet eten en is misschien gevaarlijk”. En wat dacht ik? “Buitenkansje, op gelijke hoogte voor de camera!”

Opname gemaakt aan de zuidwest kust van het voormalige werkeiland Neeltje Jans in de Oosterschelde. Aan stevige zuidwestenwind geen gebrek aldaar.

Voor vogelfotografie is het onontbeerlijk: een sterke telelens. Wanneer je door het veld loopt of op de uitkijk zit is het handig om die lens te kiezen die de grootste kans op een goede opname biedt. Bij vogels is dat vaak de telelens. Zo ook onlangs. Gewapend met een 12 x tele zat ik op de rotsblokken te wachten om scholeksters te fotograferen maar werd daarbij verrast. Normaal is het spelletje: hopen dat de vogel een goede bui heeft en wat dichterbij komt. Maar nu was het anders. Onverwachts kwam er eentje van opzij mijn beeld ingewandeld en smeekte ik welhaast dat hij meer afstand zou nemen. Om er nog iets van op de sensor te krijgen moest ik mezelf achterover werken. Vervolgens maar afgedrukt, wisselen van lens zou te veel eisen hebben gesteld aan zijn argeloosheid. Je moet het maar nemen zoals het is.

Het weer slaat om. De zon staat lager, dagen worden korter, temperatuur zakt. Nog even en we krijgen de eerste najaarsstormen, striemende regen, grote golven. Geen last meer van badgasten, verlaten strand, het rijk voor je alleen. In dat decor van grijze zee en grauwe luchten, komt mijn oude droom weer naarboven, het vinden van een aangespoelde potvis. Nee lezer, nu niet in de weerstand schieten. Ik wens geen enkele potvis een dodelijke stranding toe, ben tegen walvisjacht, lid van alle verantwoorde natuur- en milieuorganisaties en stem op een partij met nette mensen. Maar toch, mijn ultieme wens blijft het vinden van een gestrande potvis. December 2017 overkwam het me bijna: 60 kilometer zuidelijker strandde een potvis op het strand bij Domburg. Ben er direct naar toe gereden en heb met 200 mensen achter een afzetting hem kunnen aanschouwen. Maar je wilt het natuurlijk exclusiever.

Geheel volgens de regels van de statistiek bleef ik echter ook vandaag verstoken van deze ultieme ervaring. Mijn blik maar gevestigd op het zand en de schelpen onder mij. Op een stukje kleiner dan mijn duim trof ik deze schat aan. Rijkdom die velen over het hoofd zien maar volop aanwezig is. Een gestrande potvis kan je niet missen, maar als je zoekt vind je hem niet. Bij deze schat is het tegenovergesteld. Algemeen aanwezig maar onopgemerkt. Ach, wie het kleine niet eert……..

Ook de zee kent zijn acties en ruimt van tijd tot tijd de oude voorraden. Bepaald door getijde en de wind schuurt de stroming de bodem. Oude lagen komen vrij en nieuwe worden aangelegd. De gevolgen zien we op het strand. Miljoenen schelpen van jong tot oud en zelfs zeer veel fossiel spoelen aan en liggen zo voor het oprapen. Afhankelijk van welke zandlaag van de zeebodem nu weer eens bewerkt wordt door de stroming kun je een overaanbod van een soort aantreffen. Zo hebben we hier al eens een invasie van zeesterren beschreven nadat hun zandbank te grazen was genomen. Onlangs waren de zeeboontjes aan de beurt. Het kleine broertje van de zeeklit hier aan de kust. Bij tienduizenden lagen ze tussen de schelpen aan het vloedmerk. Vrijwel iedereen liep er langs of overheen, een enkeling merkte ze op. Teer en klein als ze zijn was hun lot vertrapt te worden tot een zandkorrel op het strand. Ik kon ze niet laten liggen en nam een aantal mee als relikwie. Even verderop trof ik een jong stelletje dat enthousiast hetzelfde deed: “kijk weer een boontje”, hoorde ik ze roepen. Meenemen naar huis voor de verzameling. Boontjes in de bonus.

Medio september, een laatste eruptie van de zomer. Op sommige plaatsen in Nederland bereikte het kwik de 30 graden. Op het strand was het ondanks het bijna windstille weer goed uit te houden. Verstilde nazomer dag. Als voorbode van het najaar kwam ik ze tegen: drieteenstrandlopers, de eerste groepjes meldden zich. Zomers kan je ook nog wel eens een enkele achterblijver aantreffen maar het voor- en het najaar is de tijd van de grote aantallen. Overwinteraars komen binnen tezamen met de doortrekkers. Groenland – West Europese kust vv. In de winter blijven er in Nederland zo’n 15.000 hangen. De komende maanden wordt het dus weer leuk op het strand. Wind, golven en heel veel drietenen! De zomer is afgelopen, het seizoen gaat weer beginnen!