Archives april 2021

Aalscholver in prachtkleed. Op z’n paasbest zou je kunnen zeggen. Het wit neemt de overhand op de kop. In juni van dit jaar zal het alweer sterk verminderen en zullen nog maar wat witte plukken over zijn. Maar voor nu is het genieten van deze bij veel mensen niet bewust bekende tooi. Als je een aalscholver ziet neem even de moeite om er naar te kijken. Extra tip: in de vlucht zie je nu ook mooi dat witte vlak aan de flank net boven zijn poten. Echt, je hoeft niet naar de Galapagos of op safari in Afrika……. gewoon Maasvlakte

Jaren gingen voorbij zonder het te weten en ik had de hoop al opgegeven.

“Heeft de mosselgemeenschap wel een behoorlijk bestuur?”

Ik weet dat velen onder u met deze vraag worstelen en ik ben zo blij dat ik u allen nu eindelijk een antwoord geven kan.

Want ik heb ze gevonden, de bestuurders van het mosselrijk!

Ergens in een hol in de betonnen blokken die als bescherming dienen tegen de oprukkende zee.

Keurig in een georganiseerde opstelling, een net gezelschap in een plechtige kring. Rolverdeling, organisatie en een geordende opstelling duiden wel degelijk op een goed bestuur.

Het gewone “gemossel” wachtte buiten in de elementen op de beslissingen van grote bestuurders.

Een hechte gemeenschap, duidelijk kleiner van stuk, maar wel met velen!

Deze tureluur liet zich dit weekend makkelijk benaderen. Hij zat onderaan de zeewering te schuilen tegen de harde wind. Zijn winterkleed bijna volledig gewisseld voor de zomerveren, de poten inmiddels zomers knal rood-oranje. De winterse weersomstandigheden met zelfs af en toe een vlok sneeuw staken er koud bij af. Nog een dagje afzien en daarna weer naar “normaal voor de tijd van het jaar” temperaturen.

Op de valreep kwam ik hem nog tegen: de Smient. In de wintermaanden in zeer grote aantallen hier aanwezig, ‘s zomers vrijwel verdwenen. Ze broeden in het noorden van Scandinavie, IJsland en Rusland. Smient ook wel genoemd Fluiteend, vanwege het fluitend geluid dat ze al overvliegend laten horen.

Op Voorne zijn grote aantallen te vinden ondermeer bij de Strypse Wetering. En juist toen ik uit mijn winterslaap ontwaakte en dacht , kom laat ik de smient nog eens vastleggen was hij daar al weg. Gelukkig elders er nog eentje op de kop kunnen tikken. Zeer algemene overwinteraar en toch bij menigeen niet echt bekend, ik hoor er tenminste niemand over praten op een verjaardag of in de supermarkt. Heel gewoon en onopvallend mooi, let op het patroon op de grijze rug dat zelfs veel vogelboekjes niet duidelijk laten zien.

Veel tekst heb je hier niet voor nodig, alleen even de tijd nemen om goed te kijken. Als je goed zoekt kun je er zeker 4 vinden!

De vloedmerk blijft altijd spannend…

Deze beelden zijn gemaakt door Pablo Guebey.

Hij heeft ons weer geholpen met deze reddingsoperatie op de Maasvlakte.

Dit dier was heftig benauwd en had geen energie meer over om te kunnen vluchten.

Na een melding zijn we gaan zoeken en hebben het zeehondje gelukkig kunnen vinden op het uitgestrekte slufterstrand.

Hier troffen we Pablo die zich inmiddels als bewaker had ontfermd over het dier.

Na overleg is besloten om diertje daar weg te halen en voor onderzoek naar het Opvangcentrum te brengen.

Dit was overigens nog geen gemakkelijke opgave, gezien de afstand die we nog moesten lopen naar de auto.

Deze betonnen bouwwerken liggen behoorlijk ver in zee bij de groene punt op het strand van Rockanje. Althans tijdens de vloed.

Ze liggen zo’n 150 meter van de voet van de huidige duinenrij en dan te bedenken dat ze in de oorlog nog in de duinen stonden.

Bunkers, gemaakt door onze oosterburen en bedoeld als bescherming tegen een invasie vanuit zee.

Door de afsluiting van enkele zee armen, in het kader van de Delta werken, verliest de kust door de sterke stroming elke keer wat zand. Sinds 1945 is er dus nogal wat duingebied van ons eiland afgesnoept en zijn de bunker op een kwaad moment in zee terechtgekomen.

We hebben hier al vaker over geschreven omdat ze ook een prima rustplaats vormen voor vogels en zeehonden.

Altijd alleen vanaf de strand kant te bekijken.

Deze ochtend was het echter anders. het tij was zo laag dat je zelfs achter de bunkers kon lopen.

Een buitenkans voor deze terugblik!

Je zult maar gek zijn op mosselen en geen gereedschap hebben om die harde schil te kraken.

Daar heeft de zeester echter een listige oplossing voor gevonden.

Met zijn armen vol zuignapjes hecht de zeester zich aan de kleppen van de mosselschelp en begint aan de schelphelften te trekken.

Wie al eens geprobeerd heeft om een mossel te openen weet dat dat het dier zijn schelp onmiddellijk sluit en zonder geweld of goed gereedschap is er dan geen beginnen aan.

De zeester heeft echter alle tijd en veel geduld. Uiteindelijk raakt de energie van de mossel op en zal de schelp zich onvrijwillig openen.

Hoe krijg je als ster nu zo’n mossel naar binnen.

Hier komt de echte truc!

Een maag die je naar buiten kunt stulpen en zich dan om de mossel vormt.

Op deze manier kun je een grote prooi al verteren tot een voor de zeester geschikt formaat.

Hierboven zie je de maag van de zeester als een doorschijnende uitstulping.