Archives oktober 2023

Als je de mogelijkheid hebt om deze foto wat uit te vergroten zul je zien dat de krab niet zo eenzaam is als hij er in eerste instantie uit ziet.

Deze nog levende Noordzeekrab blijkt een hele biotoop op zich.

Vooral op de linker schaar van de krab (op de foto rechts) zie je dat er zich nog wat kleinere soortgenoten bevinden.

Een zelfs met de scharen dreigend uitgestoken, mogelijk als reactie op onze interventie.

Ook enkele soorten wier, zeepokken en een muiltje hebben de krab gebruikt als substraat om zich vast te hechten.

De meest opvallende meelifter is natuurlijk de slibannemoon die zich pontificaal op de rug van onze krab heeft gevestigd.

Hier lijkt sprake van een verbond, zolang elke soort op zich er voordeel van heeft.

Dit soort “bontjes” zie je eigenlijk ook in het gedrag van die ander soort, de homo sapiens!

Dit zeehondje werd al vroeg op de dag aangetroffen op het strand en bij benadering deed het dier geen enkele poging zich te verplaatsen.

De dame die het dier had gevonden nam gelijk weer afstand en waarschuwde een opvangcentrum.

Normaliter zijn deze gewone zeehonden op het strand heel alert en gaan ze bij benadering onmiddellijk richting zee.

Natuurlijk zijn we gelijk gaan kijken om de situatie te kunnen beoordelen.

Observeren, foto’s en een video maken, overleggen met het opvangcentrum om tenslotte, in overleg een beslissing te nemen om wel of niet in te grijpen.

Belangrijk is dat we alleen ingrijpen als er sprake is van onnodig lijden of als het probleem is ontstaan door bemoeienis van mensen.

Dus zo min mogelijk ingrijpen om de natuurlijke selectie niet te verstoren.

In dit geval lag het uitgeputte en zieke dier op een druk bezocht gedeelte van het strand en dat op een zonnige zondag.

Loslopende honden en nieuwsgierige wandelaars zouden het dier alleen maar meer stress bezorgen.

Uiteindelijk is besloten om deze jonge gewone zeehond hier weg te halen en ter beoordeling naar Aseal te vervoeren.

Alles volgend het protocol wat is afgesproken met ons als zeehondenwachters.

(Ik weet dat je het met een “d” moet schrijven.)

Niet elk hart zit blijkbaar op de juiste plek.

Dit hart lijkt met liefde te zijn geproduceerd door een gevederde bezoeker van het strand.

Een nog vochtige, witte kwak, als restverschijnsel van een eiwitrijk maal.

Omdat vogels geen aparte uitgang hebben voor ontlasting en urine, is deze flats een mix van beiden.

Ook de paring verloopt door deze opening en zelfs de eieren komen hierdoor te voorschijn.

Dit veelzijdige gaatje dient dus voor zowel uitgaand als ingaand verkeer.

We noemen dit een cloaca en de paring tussen vogels heet dan ook wel de cloacale kus.

Een opening met vele mogelijkheden waardoor bovenstaande uiting van liefde is geproduceerd.

Gisteren heb ik het op radio Rijnmond gehad over de duinstinkzwam.

Hoe vliegen de stinkende paddenstoel bezoeken en op deze manier de sporen verspreiden.

Je kunt deze imposante zwam nu aan de voet van de duinen vinden.

De paddenstoel is eigenlijk de vrucht van de schimmel die met een lichaam van draden onder het zand zit.

Voor de zwam er staat zit hij, al helemaal aangelegd in een ei vlak onder het zand.

Dit noemen we een heksenei of een duivelsei.

Zodra het vochtig is vullen de cellen in het ei zich met water en zwelt de inhoud op tot een aandacht vragende paddenstoel.

Op de foto hieronder is het restant van het ei nog goed te zien.

Morgen mogen we weer nieuws brengen vanaf de vloedlijn op Radio Rijnmond.

Rond 13.40 een telefonisch interview met Eric Lemmers over leuke of bijzondere zaken rondom de vloedlijn op het strand.

Vorige keer ging het over een gestrande pinguïn, die veel aandacht trok.

Het bleek uiteindelijk om een vermoeide zeekoet te gaan.

Deze keer gaat het over een verrassend herfst tafereel op het strand.