All posts by Ad van den Berge

Enkelen van ons zijn zeehondenwachter en reageren op meldingen van gestrande zeezoogdieren.

Om de paar dagen komt er wel een melding binnen en gaan een of meerderen van hen naar de locatie van de stranding.

Maar er zijn dagen dat we bezig zijn met meerdere strandingen op diverse locaties.

Afgelopen donderdag was zo’n dag! Van Ouddorp naar Stellendam en terug naar Ouddorp en weer naar Stelledam, in de middag naar de Maasvlakte en terug naar Stellendam.

Een dier gemarkeerd en gebied afgezet, een dier in observatie en 2 zeehonden naar de opvang.

Uiteindelijk tegen donker weer thuis.

Gelukkig is het al weer een tijdje geleden dat we en melding kregen van een dode bruinvis op het strand.

Maar als je dan bij het kadaver komt en je ziet deze prachtige, kleine walvis zo liggen, dan bekruipt me altijd een treurig gevoel.

Het hoort erbij en er zitten er behoorlijk veel in onze Noordzee…, maar toch.

Dit dier lag op de Maasvlakte en was ontdekt door Miriam. Ze heeft de locatie van de bruinvis netjes doorgegeven en een kleine verrassing toegevoegd op het strand.

Jij ook bedankt, Miriam!

Soms kom je als zeehondenwachter op plaatsen waar je alleen met een terreinauto komen kan.

Als je op en dergelijke plek pech krijgt is er niet snel hulp beschikbaar.

Afgelopen week gebeurde dus waar je soms voor vreest.

Een kleine, jonge zeehond lag te rusten op het strand en na overleg was besloten om de plek rond het rustende dier af te zetten met waarschuwingsborden. We hopen dan dat wandelaars afstand bewaren en het dier met rust laten.

Nadat de borden waren geplaatst en we het publiek hadden uitgelegd waarom we dit deden, wilden we weer huiswaarts keren. Helaas!

De startmotor had besloten om de werkzaamheden te staken en dus stond de stoere Strandrover hulpeloos in het losse zand en was dus letterlijk gestrand.

Na wat heen en weer gebeld te hebben is een collega uit Renesse ons snel te hulp geschoten.

Met zijn krachtige 4wheeldrive is de Strandrover weer op gang getrokken en zelfstandig naar huis teruggekeerd.

Dank Leo!

Deze signaaljas met een geïntegreerd reddingsvest was bedoeld om iemand te beschermen op zee.

Inmiddels verworden tot een felle en storende vlek in het natte en schone zand.

Misschien overboord gewaaid tijdens de laatste storm?

Hopelijk is de bezitter van de jas aan boord gebleven en niet mee gewaaid.

Zo geeft elke stranding je weer de mogelijkheid om je fantasie te prikkelen…

Ik ga voor een moord met voorbedachte rade! 😉

Als we reageren op een melding en aankomen bij de plek waar een gewond of ziek dier is gestrand, staat de melder in de meeste gevallen op ons te wachten. Blij dat we er zijn en vaak heel betrokken bij het dier op het strand.

We vragen bijna altijd bij het eerste contact om het aanwezige publiek op afstand te houden en deze taak wordt dan ook vaak heel serieus uitgevoerd.

In sommige gevallen kunnen we zelfs hulp gebruiken bij het vangen, bergen of verplaatsen van het dier.

Na afloop laten we altijd weten hoe de inzet is afgelopen. Hierop wordt in het algemeen heel positief op gereageerd. Soms zelfs met een leuke of verrassende reactie.

Zo geeft de een een aardige reactie via de app, stuurt de ander een bloemetje en geeft men heel soms een donatie.

Bram van ‘t Geloof stuurde ons een mooie foto van onze “avonturen strandrover” die tevens dienst doet als dierenambulance.

Een verrassende wending als je bedenkt dat op dat moment alle aandacht is gericht op de eerste hulp.

Dank Bram voor het veilig stellen van de locatie en voor je foto.

Beetje chillen en dutten…, drogen.., af en toe wat rollen en schuren.

Zo kom ik eindelijk van die lange puppy haren af.

Dat ik veel belangstelling heb interesseert me weinig zolang men mij maar rustig laat liggen en op afstand blijft.

Groeten van een jonge kegelrob!

“Niets om je ongerust over te maken.., lig gewoon uit te rusten”.

Zeehonden moeten af en toe opdrogen om het verharen makkelijker te maken. Ze kunnen dan in het zand rollen en hun rug schuren.

Ook speelt mee dat als je lekker ligt te rusten, je veel minder energie verspilt. Daardoor hoef je je ook weer minder in te spannen om aan eten te komen.

Ik laat je lekker liggen en ga nu weer naar huis.

Zal de melder op de hoogte stellen.

Iedereen moet het geluid van overtrekkende of opvliegende brandganzen weleens hebben gehoord.

Vaak laag vliegende groepen ganzen in combinatie met een hoog keffend geluid, net een roedel keffende hondjes.

Hoewel er steeds meer paartjes in de zomer in Nederland overblijven, broeden de meesten in arctische gebieden. Voor wat betreft de brandganzen die wij hier tegenkomen geldt dat ze vooral uit Zweden en Nova Zemba komen.

Met deze wetenschap in mijn achterhoofd kijk ik toch altijd weer met respect naar deze mooie zwart/witte vogels.

Dit exemplaar dat we gewond aantroffen op het strand van Westvoorne hebben we voorzichtig kunnen vangen en later overgedragen aan de Dierenambulance van de dierenbescherming.

Het ga je goed, stoere gast.

In de herfst trekken de houtsnippen vanuit de koude bossen in het noorden naar warmere delen van Europa. Ook in ons land overwinteren deze meesters in camouflage en zijn daardoor op een bebladerde en schaduwrijke bodem nauwelijks te onderscheiden. Als je ze al treft dan is het vaak opvliegend.

Met hun lange snavel peuren ze diep in de bodem, op zoek naar insecten en wormen.

Je kunt je voorstellen dat een bevroren bodem al snel problemen oplevert bij het zoeken naar voedsel.

Een beetje vorst zorgt er dan ook voor dat ze verhuizen naar plaatsen waar de bodem niet bevroren is. Zo kun je ze op een mooie winterdag zomaar aantreffen op een ontdooid stukje gazon in je tuin.

Dit onfortuinlijke dier is in zee terechtgekomen en waarschijnlijk verdronken. Niet onwaarschijnlijk is dat de invallende nachtvorst van de afgelopen weken het dier heeft doen besluiten om verder te trekken.

Door de aangepaste bouw van hun ogen kunnen ze uitstekend zien in het donker, maar hebben ze vaak problemen met inschatten van diepte. Raamslachtoffers komen dan ook regelmatig voor tijdens de trek.

Hoe deze prachtige vogel in zee is terechtgekomen zullen we nooit zeker weten, maar een beetje triest vond ik het wel.

Ek voorwerp heeft een eigen schoonheid.

Het woord “schoon” is hier heel bewust gekozen.

Dit serene plaatje lijkt een onschuldige handreiking naar zee, maar er schuilt een gevaar in deze gestrande handschoen. Achteloos gedumpt in zee nadat het is gebruikt als bescherming tegen chemische stoffen.

Allerlei dieren kunnen vast komen te zitten in deze kunststof behuizing.

Daarnaast zal het materiaal op den duur wel in kleinere delen uiteenvallen, maar voor heel lange tijd ons leefmilieu blijven vervuilen.

Dus gebruiker: dank voor deze “duurzame” dumping!