Archives februari 2021

Een klein, maar opvallend beestje van onnederlandse allure in onze donkere winterdagen: het ijsvogeltje. Beroemd om zijn ijsblauwe kleur contrasterend met de roodbruine borst, de witte halsvlek en de knalrode poten. Anders dan zijn naam doet vermoeden is het beestje niet opgewassen tegen strenge vorstperiodes. Bevroren wateroppervlaktes zijn funest voor deze 100% viseter en maken de kans op overleven klein.

Door de zachte winters van de laatste jaren is het bestand toegenomen tot een aantal duizenden en hoewel geen zeldzaamheid meer blijft het zien van dit beestje altijd bijzonder. In deze watergang op de kop van Schouwen kan je er een aantal aantreffen. Na de afgelopen vorstperiode ben ik er weer eens langs gegaan en trof tot mijn opluchting mijn oude kameraad in goede conditie aan. Donker weer en slootkant op het noorden maakten de omstandigheden voor een foto niet ideaal, daarnaast was de afstand groot. Voor degenen die bekend zijn met de situatie ter plaatse: in de onscherpe achtergrond kan men de zilverreiger zien die daar steevast loopt te struinen.

Met bevroren binnenwateren wijken de ijsvogels uit naar de zoute zee en kan men ze ook aan de kust vinden. Zoute vis is ook vis tenslotte. Overigens biedt een vorstperiode met een hoge luchtdruk en veel zon een mooie gelegenheid om ze goed in beeld te krijgen. Hak een wak op de ideale fotolocatie en wacht rustig af. Menig topfoto is zo gemaakt. Bedacht me dit bij de lentetemperatuur van afgelopen week…….

Net voordat ik mijn spullen wilde opbergen nam mijn vriend nog onderstaande duikvlucht, overigens zonder succes.

“Het dier ligt bij de stalen pijpen die ze gebruiken voor het opspuiten!”

“Wij blijven in de buurt en zullen er op letten dat niemand het diertje verstoort, ik stuur u de locatie via de app.”

Fijn om te weten dat het dier nu bewaakt werd en ik rustiger naar het strand kon rijden.

Eenmaal ter plaatse bleek de plek lastig te bereiken met de auto, dus nog even een stukje lopen.

De melders, 2 jong dames, stonden al op me te wachten en brachten me bij de plaats waar het zeehondje lag te rusten.

Een kruipspoor vanuit zee leidde naar een plekje tegen de stalen buis en in de schaduw lag, een beetje verstopt, inderdaad een jonge kegelrob.

Nog maar anderhalve maand oud, net verhaart en waarschijnlijk moe van alle nieuwe indrukken.

Het dier was goed alert, lekker dik en vertoonde normaal gedrag.

Na overleg en het bestuderen van de foto’s door de opvang werd besloten het dier een kleurmerk te geven en lekker te laten liggen.

Dank je wel voor jullie melding, dames, we houden het dier in de gaten!

Zeker de laatste jaren worden de matgroene graslanden in de vochtige delen van ons land opgelicht door grote aantallen Grote zilverreigers. Het gaat goed met deze soort die zicht thuis lijkt te voelen op het grasland. De Blauwe reiger hangt meer rond bij de slootkant. Het menu van beide is het zelfde alleen de eerste gaat meer voor mol en muis dan vis en rat, geen strakke wetmatigheid maar meer een statistisch significant meetbaar verschijnsel.

Wanneer we de fraaie ranke vogel goed bekijken dan wordt het witte vlak reliëf gegeven door de gele snavel die over gaat in de lichtgroene oogstreep die eindigt in het gele oog. Ik noem de snavel hier geel terwijl ik duidelijk meer oranje waarneem, maar mijn vogelgids legt mij dit op. Oordeelt U zelf, waar maak ik me druk over. In de zomer is de snavel hoofdzakelijk zwart. Wie zegt nu dat de winter beperkt aan kleur is?

Met een paar dagen te gaan tot het begin van de meteorologische lente moeten we het nog doen met de sobere wintertinten. Het weer kruipt naar voorjaarstemperaturen en het is al langer licht. Nu nog kleur, al is er voor de oplettende wandelaar ook in de donkere maanden veel waar te nemen.

Neem bijvoorbeeld deze scholekster die met zijn oranje-rode snavel het landschap tot leven brengt. In het voorjaar kleurt de snavel naar intenser rood, in de winter meer naar oranje. En als bonus hierbij nog het in dezelfde kleur gespoten tongetje (bij nieuwe auto’s zou dat tegen meerprijs zijn).

Scholekster, Bonte piet, Oystercatcher, Austernfischer, Huitrier pie. Buiten Nederland wordt de vogel eensgezind gekoppeld aan oesters, wij wijken af. In ieder geval dit exemplaar dat er verlekkerd met een mossel van door gaat.

De grijze zeehonden pup lag al een dag op het strand. Het gebied rondom het dier hadden we netjes afgezet met waarschuwingsborden en de meeste wandelaars lieten het slapende dier gelukkig met rust.

De regel is dat we eerst 24 uur observeren alvorens we, in overleg besluiten om eventueel in te grijpen. Het zijn tenslotte wilde dieren, maar dierenleed willen we voorkomen.

Helaas bleek de conditie van de jonge zeehond de volgend ochtend aanzienlijk verslechterd en werd er direct overlegd.

“Breng hem toch maar naar de opvang” was de conclusie van dit overleg.

Kleine bijkomstigheid: Een slikplaat en 2 muien met water tussen de zeehond en de landrover. Dit betekende ongeveer 300 meter sjouwen met een gewicht van bijna 30 kg, als ik het dier al zou kunnen vangen.

Nu is slik weliswaar een verraderlijke en zuigende brei.., maar glibberig is het zeker ook! Dus heb ik al snel voor de glij-optie gekozen en op deze manier de kist met daarin de zieke pup richting de auto getrokken.

Het was even zweten maar uiteindelijk hebben de zeehond en ik de auto veilig kunnen bereiken.

De zeehond maakt het intussen een stuk beter door de goede behandeling van de vrijwilligers bij de opvang.

Hoewel het voorjaar op de loer ligt en er de komende dagen hoge temperaturen worden verwacht was het weer vandaag nog wat “behoudend”. Veroorzaakt door het Saharazand in de lucht die het zonlicht temperde bleef het weer steken tussen winter en voorjaar, vale kleuren gecombineerd met een zachte temperatuur. In dit landschap waar de lente nog de intense kleuren moet toevoegen kwam ik deze aalscholver tegen. Terwijl zijn maatjes het prachtkleed al laten zien was hij nog getooid met de winterse veren. Ondanks deze sobere dracht knalde het okergeel aan de basis van zijn snavel eruit, nog versterkt door de typische kleur groen van het oog.

Gisteren hebben we U meegenomen in de onverwachte “redding van de vuurzwaan”. Nadat de ongelukkige brandgans was opgepikt reden we over het harde, natte zand terug naar huis. Aan onze linkerhand de restanten van de bunkers die met het bijna volledige lage water als een massief blok uitstaken boven zee. Voor de bunkers zaten 10 tureluurs en een scholekster te foerageren, altijd een blikvanger en een reden om de telelens er even op te richten. Maar het plaatje bleek leuker te worden dan gedacht: boven op de blokken lag een volwassen gewone zeehond te zonnen.

Zeehonden kunnen goed klimmen, in Schotland worden ze regelmatig tientallen meters boven het zeeniveau op de rotsen aangetroffen. Ook hier vinden we ze vaak in de duinen. Maar op deze gladde, met wier begroeide betonresten verwacht je ze niet direct. Was hij er met eb opgeklommen of met vloed op gaan liggen en blijven hangen? Dat scheelt bijna twee meter hoogte.

Een ideale plek, veilig voor de wandelaars die er niet bij kunnen komen, en rustiger dan op de plaat 400 meter verderop in zee waar op dat moment ca 80 soortgenoten lagen.

Levert al met al weer gespreksstof op voor bij de borrel: hoe 1 appje over een verzwakte brandgans een gewone middag kan veranderen in een memorabele………De natuur blijft boeien!

Rustige vrijdagmiddag, een whats-appje komt bij ons binnen. Kim en Floris hadden in de buurt van de bunkers op het strand van Rockanje een zieke brandgans aangetroffen. Verlaten op het strand, niet bij machte op- of weg te vliegen.

Fraai beest, mooie tekening. In grote groepen een mooie stoffering van ons landschap, maar ook als individu indrukwekkend.

Nu is altijd de vraag wat je in zo’n geval moet doen. In de natuur gaan dieren gewoon dood en ingrijpen is een menselijke reactie die daar niet op voorhand bij past. Voor het voortbestaan van de soort is het ook niet noodzakelijk. Maar toch…

Contact gelegd met de zeehondenwachter en binnen een halfuur waren we met de strandrover ter plaatse. Het zieke beest met handschoenen opgepakt, het kan tenslotte om vogelgriep gaan. In de auto de dierenambulance gebeld. Het team uit Ouddorp was binnen drie kwartier bij ons huis en heeft zich over de toch nog alerte vogel ontfermd. De gans is overgebracht naar het vogelopvangcentrum Karel Schot in Rotterdam. In Nederland is een groot netwerk van vrijwilligers actief die met elkaar zorgen voor een goede opvang van slachtoffers in de natuur. Iets waar we als maatschappij blij mee mogen zijn.

Maar nu die vuurzwaan. De jonge Bo was getuige van het overladen van de gans van zeehondenkist uit de strandrover naar de doos van de dierenambulance. Het schitterend getekende beest maakte indruk, zo ook de naam: Brandgans. De wetenschappelijke naam Branta leucopsis ligt hier aan ten grondslag. Letterlijk vertaald: zwarte gans met het witte gezicht. Maar dit laatste werd in onze opvoedkundige uitleg er niet allemaal bij verteld. Later in de avond werd deze “highlight of the day” in geuren en kleuren doorverteld aan zuslief: het verhaal van de verzwakte Vuurzwaan die gered werd.

Een heerlijk zonnetje.., net hoog water geweest en even langs de vloedlijn scharrelen.

Omdat jullie mee te laten zoeken ben ik even door de knieën gegaan.

Wie ziet de fuikhoorn.., het zee boontje en de verschillende soorten krabben?

Wat is dat schuim en van wie zijn die zandkokertjes?

Zondag zou de dooi invallen maar tot in de middag bleef het venijnig koud. Ook voor deze reigers, twee grote zilver- en een blauwe, die zaten te wachten op betere tijden.

Het gaat goed met de grote zilverreiger in ons land. Twintig jaar geleden een uitzondering, nu soms meer waar te nemen dan de blauwe. Beide soorten verdagen elkaar. Of er is genoeg voedsel, danwel hebben ze net een andere voorkeur: ze worden vaak bij elkaar in de buurt gesignaleerd. Muizen, mollen, vissen en ratten staan op het menu. Bijna even groot, de blauwe is iets forser, de grote zilver iets ranker. De blauwe wordt door velen als onsympathiek gezien en de ander als sereen en sierlijk. Wat een kleurtje al niet kan doen.

Opvallend aan dit plaatje is dat de blauwe kleiner oogt. Hoe kan dit? Dieper door zijn knieën gezakt lijkt me in deze ruststand onwaarschijnlijk. Bij nader inzoomen blijken zijn tenen niet zichtbaar in tegenstelling tot die van de twee andere. Het lijkt er op dat deze onder het bevroren wateroppervlakte zitten. Zoiets zie je pas thuis bij het bekijken van de details op het grote scherm. De volgende dag toch maar even teruggereden maar geen dode vastgevroren reiger gevonden. Rara..