Archives februari 2021

Deze jonge zeehond, van enkele weken oud lag heerlijk te slapen tegen de duinen aan. Een oplettende wandelaar had het dier ontdekt en direct gebeld.

Via de volgende link kun je een video van de zeehond zien. Gemaakt door Pablo Guebey op gepaste afstand en zonder directe verstoring. Hij is vaak op de Maasvlakte te vinden en heeft ons al diverse malen geholpen. https://youtu.be/kHp1BPuW4iU

Het dier zag er weldoorvoed uit en maakte een gezonde indruk. Zoals je zelf op de video kunt zien, genietend van het rustige plekje, uit de wind.

Na de melding zijn we direct gaan kijken en besloten werd om het zeehondje met rust te laten en waarschuwingsborden in de directe omgeving te plaatsen.

Op deze manier willen we bereiken dat wandelaars en zeker honden dit rustende dier niet verstoren. Zo in het begin van je leven voor het eerst je voedsel zelf moeten vangen kost veel energie. Een ongestoorde slaappauze is dan van levensbelang.

Niet verstoren is ook een kwestie van respect zou je denken..

We waren nog geen uur thuis of we kregen al een bericht dat de jonge kegelrob het water was ingejaagd…

Ze horen hier niet thuis en worden exoten genoemd: zwarte zwanen. Oorspronkelijk afkomstig uit Australie/ Nieuw-Zeeland, hier geïntroduceerd als siervogel. Ontsnapt uit de parken en nu opgenomen in de SOVON broedatlas van Nederland met een vermelding dat we 40-60 broedparen in ons land hebben. Exoot, maar geen invasieve exoot. Voornamelijk in het lage deel van Nederland te vinden, dus ook op Voorne. In de winter wordt het aantal geschat op 100-200.

Het merkwaardige van deze vogel is dat nog steeds een aantal van hen zich vasthoudt aan de Australische klok en nestelt en broedt in onze winter.

Hoe het met dit exemplaar gesteld was weet ik niet. Volkomen verrast kwam ik de zwaan tegen op een bevroren sloot. Onhandig lopend om na een paar honderd meter in een duiker te verdwijnen waar het water nog niet bevroren was.

Het voelde niet goed, een exoot uit een warm land op ons bevroren water. Onnatuurlijk, gelukkig voor hem of haar maar een paar dagen vorst. Volgende week is de temperatuur weer boven de 10 graden.

Tijdens het bergen van een dode zeehond op de Maasvlakte, zien we plots in de verte een jonge man lopen met iets onder zijn jas. Zijn armen beschermend voor de buik en de jas hoog dichtgeknoopt tegen de kou.

Hij probeerde onze aandacht te trekken en kwam linea recta naar ons toe.

“Are you from the Animal Rescue?” riep de man en keek hoopvol naar onze auto.

Onder zijn jas had hij een verzwakte scholekster gestopt en de onfortuinlijke vogel op deze manier beschut voor de elementen.

Of we het dier wilde meenemen, omdat hij bang was dat de vogel anders zou omkomen in de kou.

De hele conversatie verliep wat moeizaam, omdat de redder uit Tsjechië bleek te komen en gebrekkig engels sprak. Zijn goede bedoelingen waren echter duidelijk.

Natuurlijk hebben we de scholekster meegenomen.

Na de bitterkoude en dramatische strandverhalen nu even een uitstapje naar de romantische wereld van de besneeuwde achtertuin. Een beetje buiten de orde van onze stichting, zie het maar als een winterstop.

In de witte achtertuin waar dagelijks tientallen vogels zich tegoed doen aan het vogelvoer zaten deze twee boomklevers op de voedersilo met een zonnebloempit in de bek. Boomklevers zijn fraaie vogeltjes met een subtiel kleurpatroon in pasteltinten. Voedsel vinden ze in de schors van de boom die ze in een spiraal aftasten van onder naar boven en terug, dan met hun kop naar beneden. Dit mogelijk gemaakt door de lange en krachtige tenen. Niet te verwarren met de meer ingetogen gekleurde boomkruiper die alleen van onder naar boven kan klimmen en dan weer naar beneden moet vliegen. Je hebt altijd baas boven baas en mindere baas. Maar nu terug naar de boomklever: zeldzaam zijn ze niet, hooguit minder bekend. In de wintermaanden zijn ze bij gebrek aan insecten in de boomschors ook veelvuldig op voedertafels te vinden. Wat deze opname bijzonder maakt is dat er twee tegelijkertijd zitten met een pit in hun bek. Deze vogeltjes zijn van het “hit and run” type: zaadje pakken, meteen wegvliegen en elders veilig oppeuzelen. De gemiddelde verblijftijd op de voedersilo is dus heel kort, er dan twee gelijktijdig aan te treffen is een kleine kans.

Tip: gebruik als voer zwarte zonnebloempitten in plaats van gestreepte. Zwarte zijn meer rijk aan olie en makkelijker te kraken voor kleine vogels.

Door de harde wind was het mulle zand opgestoven en de jachtsneeuw had sommige verraderlijke zandduinen bedekt met een maagdelijk witte laag.

Oppassen dus en manoeuvreren zonder vast te komen zitten.

We waren gebeld over een zeehond die doodstil en half onder het zand op het strand lag.

Met grote waarschijnlijkheid al dood gestrand tijdens de vloed in de nacht.

Geen haastklus, maar wel van belang dat het dier werd geschouwd en weggehaald voor het weer drukker zou worden met wandelaars en honden.

Ondanks de snijdende en ijskoude wind leek het landschap om ons heen verstild in een prachtig wit decor.

De dode grijze zeehond was al stijf bevroren en de tijd leek nu stil te staan.

Alleen de snijdende wind verstoorde dit wonderlijke moment van “bevroren in de tijd”..

Enkelen van ons zijn zeehondenwachter en reageren op meldingen van gestrande zeezoogdieren.

Om de paar dagen komt er wel een melding binnen en gaan een of meerderen van hen naar de locatie van de stranding.

Maar er zijn dagen dat we bezig zijn met meerdere strandingen op diverse locaties.

Afgelopen donderdag was zo’n dag! Van Ouddorp naar Stellendam en terug naar Ouddorp en weer naar Stelledam, in de middag naar de Maasvlakte en terug naar Stellendam.

Een dier gemarkeerd en gebied afgezet, een dier in observatie en 2 zeehonden naar de opvang.

Uiteindelijk tegen donker weer thuis.

We zijn in afwachting van de vorst die ons land gaat binnenvallen. Sneeuw, koude en een heldere winterzon gaan hopelijk het grauwe beeld van afgelopen weken verdringen. Verlangen naar een feestelijke winterervaring in deze barre tijden. Het natte, donkere weer met de sombere tinten die slechts variëren tussen bruin, sombergroen en grijsblauw is een zware last voor de psyche van velen onder ons die snakken naar de heldere kleuren van het voorjaar. Voor een oplettende natuurgenieter zijn echter deze ook nu op verrassende momenten waar te nemen. De komende tijd zullen we wat voorbeeldjes laten zien. Zoals vandaag op de Brouwersdam bij het waarnemen van de rotganzen aan de rand van de donkere zee. Met deze bijna zwarte vogels waarvan de kleuren van het verenkleed lopen van vaalwit via grijs naar dofzwart verwachtte ik verder niets (daarnaast: zwart, grijs en wit zijn officieel niet eens kleuren). Totdat deze rotgans zijn bek opende en de rode tong zichtbaar werd tegen het witte schuim van de branding. Verleidelijk om het rood en het wit nog verder aan te zetten in het photoshopprogramma, maar dat ging me te ver. Beauty is in the eye of the beholder, voor mij was dit beeld al genoeg.

Gelukkig is het al weer een tijdje geleden dat we en melding kregen van een dode bruinvis op het strand.

Maar als je dan bij het kadaver komt en je ziet deze prachtige, kleine walvis zo liggen, dan bekruipt me altijd een treurig gevoel.

Het hoort erbij en er zitten er behoorlijk veel in onze Noordzee…, maar toch.

Dit dier lag op de Maasvlakte en was ontdekt door Miriam. Ze heeft de locatie van de bruinvis netjes doorgegeven en een kleine verrassing toegevoegd op het strand.

Jij ook bedankt, Miriam!

Soms kom je als zeehondenwachter op plaatsen waar je alleen met een terreinauto komen kan.

Als je op en dergelijke plek pech krijgt is er niet snel hulp beschikbaar.

Afgelopen week gebeurde dus waar je soms voor vreest.

Een kleine, jonge zeehond lag te rusten op het strand en na overleg was besloten om de plek rond het rustende dier af te zetten met waarschuwingsborden. We hopen dan dat wandelaars afstand bewaren en het dier met rust laten.

Nadat de borden waren geplaatst en we het publiek hadden uitgelegd waarom we dit deden, wilden we weer huiswaarts keren. Helaas!

De startmotor had besloten om de werkzaamheden te staken en dus stond de stoere Strandrover hulpeloos in het losse zand en was dus letterlijk gestrand.

Na wat heen en weer gebeld te hebben is een collega uit Renesse ons snel te hulp geschoten.

Met zijn krachtige 4wheeldrive is de Strandrover weer op gang getrokken en zelfstandig naar huis teruggekeerd.

Dank Leo!