All posts by Ad van den Berge

Ons land kent voornamelijk stranden, slikken, dijken en dammen als overgang naar de zee.

Bij ons zien we vooral strand, een kale en zanderige vlakte waar maar weinig soorten dieren en planten zich thuis voelen.

De slikken vormen natuurlijk een heel ander verhaal met volop voedsel voor veel dieren en planten.

En dan hebben we nog onze, door de mens gemaakte bescherming tegen het opkomende water, gemaakt van asfalt, beton en steen.

Eigenlijk kun je hier spreken over rotsen en kliffen aan de kust.

Zo ook in de buurt van P6 op de Maasvlakte waar het strand overgaat in een dam met grote blokken.

Met laag water een spannend gebied om van dichterbij te bekijken.

Het ziet er niet zo natuurlijk uit en mist de zachtheid van het zand, maar er leven wel degelijk veel soorten.

Een verrassing naast het kale en voedselarme zand!

De bescherming tegen de golven en het ruwe oppervlak van de golfbrekers biedt kansen voor dieren en planten die zich kunnen hechten aan een ondergrond.

Wieren, anemonen, zeesterren, klitten, zeepokken, oesters en mossels maken gebruik van de stevige ondergrond. Vaak in grote groepen: “Samen zijn we sterk!”

De kleine poeltjes, die achterblijven als het weer eb wordt, vormen een paradijs voor kleine visjes, garnalen en krabbetjes.

Onze zoektocht leverde bovenstaande plaatjes op én het verlangen om binnenkort weer op ontdekkingstocht te gaan langs onze eigen Nederlandse rotskust.

Nederlanders schijnen een proper volkje te zijn.

Vooral de dames houden van reinheid en een keurig droge boel.

Natte onderdelen voelen als een drama en daarom hebben ze de zakdoekjes altijd bij de hand.

Deze collage is maar een kleine samenvatting van een aantal makkelijk bereikbare locaties van delict.

Op onze wandeling door de duinen schitterden de witte poe(t)s doekjes ons regelmatig tegemoet….

Proper?…. Of toch niet?

“Het dier ligt bij de stalen pijpen die ze gebruiken voor het opspuiten!”

“Wij blijven in de buurt en zullen er op letten dat niemand het diertje verstoort, ik stuur u de locatie via de app.”

Fijn om te weten dat het dier nu bewaakt werd en ik rustiger naar het strand kon rijden.

Eenmaal ter plaatse bleek de plek lastig te bereiken met de auto, dus nog even een stukje lopen.

De melders, 2 jong dames, stonden al op me te wachten en brachten me bij de plaats waar het zeehondje lag te rusten.

Een kruipspoor vanuit zee leidde naar een plekje tegen de stalen buis en in de schaduw lag, een beetje verstopt, inderdaad een jonge kegelrob.

Nog maar anderhalve maand oud, net verhaart en waarschijnlijk moe van alle nieuwe indrukken.

Het dier was goed alert, lekker dik en vertoonde normaal gedrag.

Na overleg en het bestuderen van de foto’s door de opvang werd besloten het dier een kleurmerk te geven en lekker te laten liggen.

Dank je wel voor jullie melding, dames, we houden het dier in de gaten!

De grijze zeehonden pup lag al een dag op het strand. Het gebied rondom het dier hadden we netjes afgezet met waarschuwingsborden en de meeste wandelaars lieten het slapende dier gelukkig met rust.

De regel is dat we eerst 24 uur observeren alvorens we, in overleg besluiten om eventueel in te grijpen. Het zijn tenslotte wilde dieren, maar dierenleed willen we voorkomen.

Helaas bleek de conditie van de jonge zeehond de volgend ochtend aanzienlijk verslechterd en werd er direct overlegd.

“Breng hem toch maar naar de opvang” was de conclusie van dit overleg.

Kleine bijkomstigheid: Een slikplaat en 2 muien met water tussen de zeehond en de landrover. Dit betekende ongeveer 300 meter sjouwen met een gewicht van bijna 30 kg, als ik het dier al zou kunnen vangen.

Nu is slik weliswaar een verraderlijke en zuigende brei.., maar glibberig is het zeker ook! Dus heb ik al snel voor de glij-optie gekozen en op deze manier de kist met daarin de zieke pup richting de auto getrokken.

Het was even zweten maar uiteindelijk hebben de zeehond en ik de auto veilig kunnen bereiken.

De zeehond maakt het intussen een stuk beter door de goede behandeling van de vrijwilligers bij de opvang.

Een heerlijk zonnetje.., net hoog water geweest en even langs de vloedlijn scharrelen.

Omdat jullie mee te laten zoeken ben ik even door de knieën gegaan.

Wie ziet de fuikhoorn.., het zee boontje en de verschillende soorten krabben?

Wat is dat schuim en van wie zijn die zandkokertjes?

Deze jonge zeehond, van enkele weken oud lag heerlijk te slapen tegen de duinen aan. Een oplettende wandelaar had het dier ontdekt en direct gebeld.

Via de volgende link kun je een video van de zeehond zien. Gemaakt door Pablo Guebey op gepaste afstand en zonder directe verstoring. Hij is vaak op de Maasvlakte te vinden en heeft ons al diverse malen geholpen. https://youtu.be/kHp1BPuW4iU

Het dier zag er weldoorvoed uit en maakte een gezonde indruk. Zoals je zelf op de video kunt zien, genietend van het rustige plekje, uit de wind.

Na de melding zijn we direct gaan kijken en besloten werd om het zeehondje met rust te laten en waarschuwingsborden in de directe omgeving te plaatsen.

Op deze manier willen we bereiken dat wandelaars en zeker honden dit rustende dier niet verstoren. Zo in het begin van je leven voor het eerst je voedsel zelf moeten vangen kost veel energie. Een ongestoorde slaappauze is dan van levensbelang.

Niet verstoren is ook een kwestie van respect zou je denken..

We waren nog geen uur thuis of we kregen al een bericht dat de jonge kegelrob het water was ingejaagd…

Tijdens het bergen van een dode zeehond op de Maasvlakte, zien we plots in de verte een jonge man lopen met iets onder zijn jas. Zijn armen beschermend voor de buik en de jas hoog dichtgeknoopt tegen de kou.

Hij probeerde onze aandacht te trekken en kwam linea recta naar ons toe.

“Are you from the Animal Rescue?” riep de man en keek hoopvol naar onze auto.

Onder zijn jas had hij een verzwakte scholekster gestopt en de onfortuinlijke vogel op deze manier beschut voor de elementen.

Of we het dier wilde meenemen, omdat hij bang was dat de vogel anders zou omkomen in de kou.

De hele conversatie verliep wat moeizaam, omdat de redder uit Tsjechië bleek te komen en gebrekkig engels sprak. Zijn goede bedoelingen waren echter duidelijk.

Natuurlijk hebben we de scholekster meegenomen.

Door de harde wind was het mulle zand opgestoven en de jachtsneeuw had sommige verraderlijke zandduinen bedekt met een maagdelijk witte laag.

Oppassen dus en manoeuvreren zonder vast te komen zitten.

We waren gebeld over een zeehond die doodstil en half onder het zand op het strand lag.

Met grote waarschijnlijkheid al dood gestrand tijdens de vloed in de nacht.

Geen haastklus, maar wel van belang dat het dier werd geschouwd en weggehaald voor het weer drukker zou worden met wandelaars en honden.

Ondanks de snijdende en ijskoude wind leek het landschap om ons heen verstild in een prachtig wit decor.

De dode grijze zeehond was al stijf bevroren en de tijd leek nu stil te staan.

Alleen de snijdende wind verstoorde dit wonderlijke moment van “bevroren in de tijd”..

Enkelen van ons zijn zeehondenwachter en reageren op meldingen van gestrande zeezoogdieren.

Om de paar dagen komt er wel een melding binnen en gaan een of meerderen van hen naar de locatie van de stranding.

Maar er zijn dagen dat we bezig zijn met meerdere strandingen op diverse locaties.

Afgelopen donderdag was zo’n dag! Van Ouddorp naar Stellendam en terug naar Ouddorp en weer naar Stelledam, in de middag naar de Maasvlakte en terug naar Stellendam.

Een dier gemarkeerd en gebied afgezet, een dier in observatie en 2 zeehonden naar de opvang.

Uiteindelijk tegen donker weer thuis.

Gelukkig is het al weer een tijdje geleden dat we en melding kregen van een dode bruinvis op het strand.

Maar als je dan bij het kadaver komt en je ziet deze prachtige, kleine walvis zo liggen, dan bekruipt me altijd een treurig gevoel.

Het hoort erbij en er zitten er behoorlijk veel in onze Noordzee…, maar toch.

Dit dier lag op de Maasvlakte en was ontdekt door Miriam. Ze heeft de locatie van de bruinvis netjes doorgegeven en een kleine verrassing toegevoegd op het strand.

Jij ook bedankt, Miriam!