Category Eerste hulp

De komende twee maanden worden er weer jongen geboren van de grijze zeehond.

Deze “witte” pups kan men soms op het strand of in de duinen aantreffen.

Vaak blijven ze een langere tijd op die plek liggen en komt moeder regelmatig aan land om de pasgeboren pup te laten drinken.

Mocht je een dergelijke pup tegenkomen, denk dan niet dat dit huilende dier zijn moeder kwijt is.

Het enige dat de witte pup wil is drinken, net als onze baby’s.

De moeder is vaak vlak bij in zee en houdt de zaak goed in de gaten.

Als er mensen om de pup heen blijven staan, durft ze niet het land op te komen en krijgt de pup geen eten.

Pas als de kust weer vrij is kan moeder weer het land op bobberen om haar pup drinken te geven.

Houdt dus onmiddellijk flink afstand (minstens 100 meter) en raak de pup in elk geval nooit aan!

Zo kan het dier flink groeien en na een dag of 10 zelfstandig naar zee vertrekken.

Maak van een pasgeboren zeehond geen wees!

Het is niet alleen bij de wet verboden om deze beschermde dieren te verstoren, het heeft ook te maken met respect.

De waarschuwingsborden zijn duidelijk genoeg en voor iedereen te begrijpen.

Helaas kunnen loslopende honden niet lezen en volgen ze hun instinct.

Daarom nogmaals met klem een verzoek om je hond(en) aan te lijnen als je een rustende of een zieke/verzwakte zeehond tegenkomt!

Wij houden ze, na een melding 24 uur goed in de gaten en gunnen ze de broodnodige rust.

Dank je wel.

Soms kom je er plotseling een tegen, een zeehond met een kleurtje op de rug.

Dit heeft natuurlijk een reden.

Meestal ligt zo’n zeehond al een tijdje op het strand en is het dier al eerder gemeld door verontruste wandelaars.

Na een dergelijke melding gaat een zeehondenwachter poolshoogte nemen en maakt een inschatting van de conditie van het gestrande dier.

Bij twijfel worden er altijd foto’s en video beelden gemaakt en doorgestuurd naar het opvangcentrum.

Na overleg wordt er dan een beslissing genomen wat de volgende stap zal zijn.

In veel gevallen wordt er vlg. een protocol gewerkt en besloten om het dier 24 uur in de gaten te houden.

Bij de zeehond op onderstaande foto was dit ook het geval.

We kunnen dit dier nu makkelijker herkennen bij een volgende melding.

In elke regio wordt een andere kleur gebruikt en met een spuitbus kleuren we een plekje op de rug.

In de Delta gebruiken we nu de kleur blauw.

Deze kleurstof blijft maar enkele weken zitten en is absoluut milieu vriendelijk.

Dus bij aantreffen van een zeehond met een kleurtje in combinatie met waarschuwingsborden, dan weet je nu dat het dier in observatie is.

Altijd afstand houden en honden aan de lijn, bij deze dieren zeker!

Melden is natuurlijk altijd nuttig.

Gisteren hebben we een jonge, gewone zeehond een kleurmerk moeten geven op het strand van Ouddorp.

Het dier lag al uren op de vloedlijn, was iets benauwd en weinig alert.

Na overleg is besloten om het dier nog 24 uur te blijven observeren.

Sommige dieren knappen nog behoorlijk op na een flinke rustperiode.

Om het dier die rust te geven hebben we de directe omgeving gemarkeerd om de voorbijgangers duidelijk te maken om afstand te houden.

Een persoon met loslopende hond trok zich hier niets van aan en liep al provocerend recht op de zeehond af.

Naast het feit dat een dergelijke domme actie stress oplevert, is het verstoren van de beschermde zeehond gewoon verboden!

De hond viel direct de zeehond lastig en met hulp van omstanders konden we hem snel verjagen.

Helaas wilde deze mijnheer niet even stoppen om ons aan te horen en versnelde vlug zijn pas.

Je mag ze ook niet pootje haken…… 🙁

Omdat verzwakte zeevogels in de problemen kunnen komen tijdens een heftige storm, hebben we de volgende ochtend de vloedlijn afgezocht.

Een rotgans lag in een onnatuurlijke houding op het strand, maar leefde nog wel.

Omdat we mogelijk met vogelgriep te maken hadden, hebben we met de nodige voorzorgsmaatregelen de vogel geborgen.

Tot onze grote verrassing bleek de vloedlijn ook feller gekleurd dan anders.

In totaal hebben we op het stuk publieke strand 26 plastic speeltjes aangetroffen.

Met recht een bonte verzameling.

Misschien toch handig om beter op te letten of men alles wel mee terugneemt, na een strandbezoek.

Wel weer een gekleurde aanvulling voor ons jutmuseum.

Als er een zeehond wordt gemeld, die op het strand ligt, weinig alert is en een verzwakte indruk maakt, gaan we natuurlijk kijken.

Om de veterinaire dienst van het opvangcentrum zo goed mogelijk te informeren worden er dan altijd foto’s en een video gemaakt.

Soms van dichtbij, om details te kunnen onderscheiden en om daarna beter te kunnen overleggen.

We vragen van het publiek altijd om afstand te houden om stress te voorkomen.

In dit soort gevallen echter zal een zeehondenwachter het dier toch moeten benaderen.

Met enig geduld, tact en soms zelfs kruipend, kunnen we vaak stress voorkomen.

In dit geval is, na overleg besloten om het dier te laten liggen op het strand.

Met waarschuwingsborden hebben we de omgeving veilig gesteld en het dier 24 uur goed in de gaten gehouden.

De volgende dag bleek deze gewone zeehond weer zelfstandig naar zee te zijn gebobbert.

Een goede beslissing dus!

“Je zult het niet geloven Ad, maar er zit een pinguïn op het strand!”

Dit is niet de eerste keer dat we een dergelijke melding krijgen.

Op het eerste gezicht lijken deze vogels wel een beetje op een pinguïn, maar als je beter kijkt zijn ze duidelijk anders.

Deze vogels kunnen goed vliegen en pinguïns kunnen dit niet.

Het gaat hier om een zeevogel die broedt op de kliffen van oa. IJsland en Engeland: de alk.

Helaas worden de laatste dagen veel alken en zeekoeten dood op de vloedlijn aangetroffen.

Op het eerste gezicht lijkt het nu niet te gaan om vogelgriep.

Af en toe treffen we nog een levend, maar uitgeput exemplaar op de vloedlijn.

Deze keer zat de vogel midden op het strand en was niet meer in staat om zich te verplaatsen.

Voorzichtig hebben we de vogel, met handschoenen aan, opgepakt en meegenomen.

Na een melding bij de dierenambulance van de dierenbescherming zijn zij de onfortuinlijke vogel komen halen.

Hopelijk knapt de alk weer op bij de vogelopvang Karel Schot in Rotterdam.

Het blijft altijd weer een triest gezicht, een overleden zeehond of walvis op de vloedlijn.

Soms zijn de kadavers in een zodanige staat van ontbinding dat sentimentele gevoelens snel worden verdrongen door de intense en onaangename geur van ontbinding.

Hieronder een voorbeeld van 2 weken geleden.

Dit kadaver is al zodanig aan het vergaan dat het haast lijkt te smelten.

Het werk van een zeehondenwachter is niet altijd leuk!

Want deze kadavers kunnen diverse ziektekiemen bij zich dragen en uit laatste onderzoeken blijkt zelfs dat ook het vogelgriepvirus tot een van deze mogelijkheden behoort.

Vooral belangstellende, loslopende honden lopen een behoorlijk risico bij aanraken.

Maar ook nieuwsgierige wandelaars lopen een risico bij direct contact met een dode zeehond of bruinvis.

Wij pakken het kadaver vaak goed in en nemen tijdens deze werkzaamheden beschermingsmaatregelen.

Ook al hoort de dood bij onze natuurlijke omgeving, op druk bezochte stranden is dit risico niet gewenst.

In dergelijke gevallen dus…, snel verwijderen of in elk geval een situatie creëren waarbij geen besmettingen meer kunnen optreden!

Dit zeehondje werd al vroeg op de dag aangetroffen op het strand en bij benadering deed het dier geen enkele poging zich te verplaatsen.

De dame die het dier had gevonden nam gelijk weer afstand en waarschuwde een opvangcentrum.

Normaliter zijn deze gewone zeehonden op het strand heel alert en gaan ze bij benadering onmiddellijk richting zee.

Natuurlijk zijn we gelijk gaan kijken om de situatie te kunnen beoordelen.

Observeren, foto’s en een video maken, overleggen met het opvangcentrum om tenslotte, in overleg een beslissing te nemen om wel of niet in te grijpen.

Belangrijk is dat we alleen ingrijpen als er sprake is van onnodig lijden of als het probleem is ontstaan door bemoeienis van mensen.

Dus zo min mogelijk ingrijpen om de natuurlijke selectie niet te verstoren.

In dit geval lag het uitgeputte en zieke dier op een druk bezocht gedeelte van het strand en dat op een zonnige zondag.

Loslopende honden en nieuwsgierige wandelaars zouden het dier alleen maar meer stress bezorgen.

Uiteindelijk is besloten om deze jonge gewone zeehond hier weg te halen en ter beoordeling naar Aseal te vervoeren.

Alles volgend het protocol wat is afgesproken met ons als zeehondenwachters.

Gestorven.., gestrand en half onder het zand begraven.

Gisteren trof een wandelaar dit kadaver aan op het strand van de Maasvlakte.

Een forse zeehond in verre staat van ontbinding.

Omdat kadavers van zeehonden allerlei ziekteverwekkers kunnen verspreiden, is het zaak dat ze zo snel mogelijk worden verwijderd.

Voor een sluitende determinatie maken we altijd een foto van het gebit.

Dit omdat iedere soort zeehond een eigen kenmerkend gebit heeft.

Op deze foto zie je de imposante en al wat gesleten tanden van een volwassen mannetje kegelrob.

Met een gewicht van meer dan 200 kg en een lengte van twee en een halve meter, het grootste roofdier in ons land.

Zo lief zijn zeehonden niet….