Category Nieuws

Een verzwakt zeehondje lag op het nog natte zand en de zeehondenwachter had er een krat naast gezet. De vorige ochtend was dit dier ook al gemeld door Petra uit Brielle, die toen heeft geholpen bij het verplaatsen en merken van het zieke dier. Nu lag het zeehondje weer op het strand.

“Ik heb op u gewacht” sprak de zeehondenwachter en keek hoopvol naar de dame die de vloedlijn naderde.

“Dat komt goed uit” sprak de vriendelijke dame, “Want ik ben dominee!”

Toeval of niet, het bleek een bijzondere ontmoeting.

“U hebt vast geweten dat ik een hulpvraag had en daarom kruisen nu onze paden enne.. mijn naam is Ad”.

“Ik heet Marijke en natuurlijk ben ik bereid om u te helpen, Ad”.

Nu zowel de fysieke hulp als de geestelijke ondersteuning aanwezig waren, rustte er absoluut een zegen op deze reddingsoperatie.

Met hulp van de stoere dominee is het de 2 hulpdienaren dan ook gelukt om het verzwakte dier te vangen en in het krat naar de landrover te dragen.

De nog jonge, gewone zeehond wordt nu goed verzorgd door het personeel bij opvangcentrum Aseal.

Dank je wel, dominee Marijke!

Dank je wel Petra!

Al ruim een dag had de vermoeide jonge zeehond in de duinen gelegen. Vooral slapend, uit de wind en uit het zicht van wandelaars.

De kegelrob had zijn slaapplek goed uitgekozen, in een vogelrustgebied en nu, tijdens de broedperiode verboden voor wandelaars.

Na een melding is het dier die dag door ons gemerkt en goed in de gaten gehouden De conditie leek die dag aardig te verbeteren.

Helaas is het zeehondje de volgende dag toch de duinen uit gejaagd door loslopende honden en midden op het strand komen te liggen. Omringt door nieuwsgierige strandgangers.

We werden gelukkig vrij snel gebeld en na overleg is besloten om het gebied rondom het dier ruim af te zetten met waarschuwingsborden en het zeehondje verder goed in de gaten te houden.

Veel wandelaars respecteerden de borden, hielden afstand en deden de honden aan de lijn. Dank hiervoor!

Tegen zonsondergang werd het gelukkig stil en hebben we het zeehondje een goede nacht gewenst.

De volgende ochtend was het inmiddels de 3e dag dat de kegelrob op het strand lag en is uiteindelijk, na overleg besloten om het, inmiddels verzwakte dier voor onderzoek naar Aseal te brengen.

Meestal redden deze dieren zichzelf, maar in dit geval lukte dit niet en hebben we uiteindelijk toch maar een handje geholpen.

Je loopt langs de begroeide zeewering. Alert op alles wat je maar zou kunnen tegenkomen en toch word je nog verrast wanneer 3 strandlopers opvliegen. “Vanuit de heup” de camera gericht en afgedrukt, het leverde dit beeld op van paarse strandlopers die ik pas achteraf kon determineren. Vogeltjes met een perfecte schutkleur, nauwelijks te onderscheiden tegen de achtergrond van het wier en de donkere basaltblokken waar ze zich graag ophouden op zoek naar voedsel. Je komt ze alleen in deze biotoop tegen en niet op de zandstranden. De Brouwersdam, Pier van IJmuiden, Oosterscheldekering zijn de plaatsen waar ze in de wintermaanden bivakkeren, slechts een paar honderd in ons land. In april vertrekken ze weer naar de noordelijke broedgebieden in Siberië, Scandinavië en IJsland.

Had ze niet meer verwacht waar te nemen. In de veronderstelling dat ze al vertrokken zouden zijn, maar dat blijkt pas in april plaats te vinden. Per saldo scharrelde er een groepje van zo’n 12 exemplaren rond waarvan het slechts lukte om 6 in 1 opname te “vangen”.

Een steenloper aan de oever van de Oosterschelde betrapt terwijl hij/zij bezig is met een poetsbeurt. Toilet te maken om het wat chiquer te zeggen. De veren worden gepoetst en de kop wordt geschud om alles weer op hun plaats te laten vallen. Noodzakelijke actie om de boel in conditie te houden, voor het vliegen, de isolatie en het verwijderen van parasieten.

De opname is gemaakt met een snelle tijd van 1/400 seconde. Noodzakelijk vanwege het gebruik van een (24 x) telelens. De trillingen van de hand worden ook 24 x vergroot en dat geeft snel onscherpte. Normaal gesproken ook voldoende om de bewegingen van de vogel te kunnen “bevriezen”. Dit is te zien aan de veren bij de schouder. Alleen de kop…….. Het schudden gebeurde dermate krachtig dat kop en snavel vervaagden tot een grijze massa. Hier zou zelfs een tijd van 1/5000 seconde niet tegen opgewassen zijn.

Voor de jonge kegelrobben blijft het lastig om nu een plekje te vinden om een tijdje uit te rusten en hun vacht te laten drogen.

Bij de groep volwassen zeehonden kan het zijn dat je een hitsige kerel tegenkomt, dat je vervolgens in de weg bobbert en een stevige knauw krijgt. Daarnaast liggen er tijdens hoog water weinig zandplaten droog om even uit te kunnen rusten. Het strand is dan eigenlijk de enige optie.

Degene die het dier als eerste zag was Renate, tijdens haar zoektocht naar fossielen. Omdat ze al vaker een zeehondje heeft gemeld is ze inmiddels bekend met de procedure en gaf ze al aan dat de jonge zeehond lekker lag te slapen en er goed uitzag.

De plek was alleen wat ongelukkig gekozen, dus hebben we het gebied ruim gemarkeerd en enkele bordjes geplaatst met daarop wat informatie en de vraag om afstand te houden.

Op deze manier hopen we dat voorbijgangers afstand houden en het vermoeide dier de rust gunnen die het eventjes nodig heeft.

Soms lukt dat!

Je kent ze wel, de gesprekken op borrels en feestjes uit het pre-coronatijdperk. Drankje en een gezellige “small talk” . Hoe gaat het, wat doe je enz. Regelmatig komt dan het gesprek op onze activiteiten op het strand. Gestrande zeehonden en bruinvissen, vogeltrek, aangespoelde rariteiten etc. De leuke kant van dit werk die als je er enthousiast over vertelt bij de toehoorder een romantisch beeld kan oproepen. Zeker wanneer zijn dag bepaald wordt door werken op kantoor.

Maar er is ook een keerzijde, de harde werkelijkheid van ons vrijwilligerswerk. Zoals afgelopen week toen we geattendeerd werden op dit aangespoelde karkas van een walvis. Kadavers van grote zoogdieren worden geruimd, zo ook deze: een walvis is tenslotte een zoogdier. De aanblik van het dier in ontbinding , maar vooral de geur haalde de romantische waas van onze activiteit volledig weg. Zaten we nog maar gezellig op kantoor!

Foto en de tekst liegen niet maar bedriegen wel. De walvis was van de kleinste soort: een bruinvis en de omvang was beperkt zoals de tweede foto laat zien. Jammer dat we digitaal de geur niet kunnen overbrengen want zonder te overdrijven, de stank was enorm!

Een prachtige naam die vooral verwijst naar het behaarde schild van deze krab.

Het gedrag van deze soort is echter vrij agressief en bij de minste dreiging komen zijn scharen dreigend naar voren.

Het is een uitstekende zwemmer en dat doet de krab met de achterste poten die uitgerust zijn met peddels (zie foto). Vandaar de naam “zwemkrab”.

Al zwemmend jaagt de krab op andere kreeftachtigen, schelpdieren, wormen en visjes. Een echte carnivoor dus.

Het is een zuidelijke soort en heeft zich door de warme winters sterk kunnen uitbreiden aan onze kust.

Voor deze krab was het verhaal teneinde en diende het gestrande gereedschap slechts als een herinnering aan zijn bestaan.

Regelmatig krijgen we een melding van een gewonde/zieke vogel op het strand.

Soms worden ze zelfs naar onze auto gebracht als we bezig zijn met een stranding van een zeehond of bruinvis.

Als het uitkomt gaan we zeker even kijken of accepteren we de aangebrachte vogel.

We geven ze dan thuis over aan de dierenambulance van de dierenbescherming, die de slachtoffers vervolgens naar de vogelopvang Karel Schot in Rotterdam brengt.

Het komt natuurlijk ook wel eens voor dat het lastig is te combineren met de andere werkzaamheden ivm een plotselinge opname van een zeehond of een spoedmelding. In dat geval raden we de mensen aan om zelf even de dierenambulance te bellen.

Afgelopen zaterdag hadden we de mogelijkheid om enkele, door de storm verzwakte zeekoeten mee te nemen.

Het gaat goed de grote zilverreiger in Nederland. Het aantal groeit en de vogel is niet meer uit het landschap weg te denken. Inmiddels evenaart hij qua aantal de blauwe zilverreiger die we als heel gewoon beschouwen maar dat veertig jaar geleden ook niet was. Positief nieuws dus. De kleine is hier minder aanwezig in de winter, lokale uitzonderingen daargelaten.

Groot en klein zijn met hun spierwitte verenkleed in ons groene en grijze landschap opvallende vogels. Rijdend in de auto vallen ze direct op en geven daardoor mogelijk een vertekening in ons geheugen. Soms stap je de auto uit en dan dazen de witten vlekken nog na in je brein.

Maar hoe zit het met hun camouflage??? Die lijkt er niet te zijn. Moest hier aan denken toen ik langs de snelweg deze kleine zilverreiger ontwaarde in dit veld.

Ook gisteren waaide het weer hard en het wachten was dan ook op de eerste meldingen over strandingen van zieke of vermoeide zeezoogdieren.

Al vroeg werd er een dode zeehond gemeld en even later ook een levend zeehondje in de duinen. Diverse wandelaars hadden gebeld en 2 bleven in de buurt van het dier, om mensen en honden weg te houden.

Natuurlijk zijn we eerst naar de jonge levende zeehond gaan kijken.

Zoals je op de foto kunt zien was het dier alert, defensief en zag er verder prima uit. Het dier was het strand op gekropen en had in het duin een redelijk beschut plekje gevonden.

Na overleg is besloten om het zeehondje te laten liggen en de wandelaars te waarschuwen middels borden die we tijdelijk hadden geplaatst. Afgesproken werd om het dier goed in de gaten te houden, dus heeft de jonge grijze zeehond een geel merkteken op de rug gekregen, wat helpt om het dier te herkennen bij eventuele latere strandingen.

We zijn inmiddels een paar maal, op gepaste afstand gaan kijken en het dier ligt nog steeds lekker te rusten.

Even bijkomen van de harde wind en de hoge golven…

Voorlopig houden we je goed in de gaten, vriend.