Op grote hoogte en steil boven de brekende golven werken deze twee Zilvermeeuwen aan het voortbestaan van hun soort. In hun privacy gestoord door een toevallig boven hen passerende wandelaar met camera. Twee aspirant leden van de Mile High Club, al zullen ze dat zelf niet zo beseffen.
In de omgeving van Lands End, de meest westelijke punt van Engeland die rechtstreeks uitzicht biedt op Canada, loopt het bekende South West Coast Path. Dit pad strekt zich uit over een afstand van 1000 km langs de Engelse zuidwest kust. Door westenwinden geteisterde en getekende kust- en rotsformaties, grote hoogteverschillen en nergens een gladde ondergrond. Goed beschreven in de populaire roman “het Zoutpad” .
Welnu, langs dit pad, 20 meter van het randje zonder beschutting tegen de krachtige zeewind had dit vrouwtje Roodborsttapuit haar nest gebouwd in de ruige begroeiing. Roodborsttapuiten houden van ruigtes maar ik had ze hier niet direct verwacht, meer landinwaarts. Blijkbaar is het aan de rand toch aardig toeven. Leuke verfijnde afleiding als je hier over het rotsachtige pad loopt te ploeteren en alleen meeuwen, de zee en de wind hoort.
Het gaat goed met de zeehond voor de Nederlandse kust. Athans, als je op de aantallen afgaat. Naast de individuen die je op het strand vindt, kun je elke dag zonder moeite op de zandbanken er een paar honderd zien liggen, met de blote verrekijker. Bekende hot spots zijn de platen voor de kust van Voorne en voor de Brouwersdam. Onbekend bij het grote publiek, maar gewoon zichtbaar voor wie het wil zien.
Met deze aantallen en trefkans in het achterhoofd is het aardig om door ‘locals” in Cornwall getipt te worden over de kolonie die steevast ligt te rusten bij de rotskust van Godrevy. Vnl Grijze zeehonden.
Met deze tip ga je zoeken en kom je van een koude kermis thuis. Niet te vinden, totdat je noodgedwongen je zoek strategie gaat wijzigen en niet zeehonden maar kijkers gaat zoeken. Engelsen die naar beneden staan te turen naar de zeehonden die je over het hoofd zag.
Wat blijkt: we zijn in de Delta enorm verwend met de aantallen. Verder zijn onze ogen gewend te zoeken naar zwarte en grijze bananen op de rand van een zandbank van op zij te bezien. Een paar zeehonden van bovenaf tussen grijze rotsblokken vallen ons niet op.
Verwende blik, luie ogen! Probeer het zelf maar met deze foto, je komt niet verder dan 7.
Kauwtje scharrelt rond tussen het Engels gras dat de kust van Engeland in deze periode domineert. Zeer algemeen, in Nederland schaarser voorkomend. Ook in de siertuinen bekend en algemeen verkrijgbaar in de tuincentra. Zal dus wel betekenen dat het makkelijk en lang bloeit. Dat laatste wordt dan ook bekrachtigd door de verspreiding in Engeland, vandaar de Nederlandse benaming. Overigens ook wel Strandkruid genoemd, duidend op de zoute en arme grond waar het op kan groeien.Laat het nu in Engeland gewoon “Thrift” heten hetgeen uitgelegd kan worden als “zuinigheid” . What’s in a name. Engels gras: makkelijk te onthouden als je al de vakantiekiekjes er mee uitgedost ziet.
Dominant Engels gras kleurt de kust van Godrevy rood-roze
Bij een bezoek aan andere kusten zijn er vooraf altijd ideeën welke vogels je graag zou willen waarnemen. Natuurlijk denk je snel aan Papegaaiduikers, Alken, Zeekoeten en Jannen van Gent ( of is het Jan van Genten?).
Toevals treffers zijn er altijd, maar wil je kans maken dan moet je gericht de gebieden uitzoeken en met een excursie meegaan. Mooie broedkolonies van die specifieke soorten lagen echter buiten het bereik. De nabijgelegen Scilly eilanden betekende een extra trip van een paar dagen en dat paste niet in het schema.
Een kleinere kolonie van de Jan van Gent zat in de buurt van Lands End en kon een gunstige uitzondering betekenen. Alleen ook hier weer het bekende liedje: wel waar te nemen, veel exemplaren al jagend te zien maar op te grote afstand om er ook maar enigszins een aardig plaatje van te maken.
De droom om vanaf een rots de fraaie vogel van bovenaf te fotograferen bleek na een paar ochtenden jagen ijdel.
Tot bij toeval aan een het einde van een dag “jagen zonder prooi” we de laatste klif rondden en over de volgende baai uitkeken. Een zandstrand in de luwte van de klif, een jagende Jan van Gent die in de luchtstroom rond zweefde en meerdere duiken ondernam op zoek naar vis. Met weinig succes overigens. Zweven, duiken en weer opstarten.
Keurig van grote hoogte kunnen waarnemen. De dag erna enthousiast weer de hotspot bezocht, zonder succes. Wel buiten “schootsafstand” 5 Jannen in vol ornaat achter elkaar vlak boven de golven zien scheren, op weg naar hun rots ver in zee.
Een week later, terug in Nederland, ontving ik per app een vakantiefoto genomen vanaf een zeilboot in de haven van Terschelling. Een zwemmende Jan van Gent van bovenaf gefotografeerd met een smartphone. Moeiteloos, kosteloos, uit de losse pols. Mijn afgunst op die makkelijke prooi is te groot om de afbeelding te plaatsen: U moet het maar met deze ansichtjes uit Cornwall doen.
Je ziet ze passerend langs de kust. De enige die aan land komen zijn dood. Aangespoeld met als laatste rustplaats het vloedmerk. Veelal slachtoffer van plastic in hun maag. Opgepikt uit de golven, mooi glinsterende voedsel dat maar geen vis blijkt te zijn en uiteindelijk in de maag voor een onverteerbare bal zorgt.
De Noordse stormvogel leeft op zee, eet op zee, slaapt op zee en drinkt uit zee. Het te zoute water wordt door een klier gefilterd. Het overtollige zout wordt via een buisje op de neus weer afgescheiden. Aan land komen is er niet bij, behalve in de broedtijd.
Op steile rotsen met richels worden nesten gemaakt. Is de rots niet steil maar glooiend dan wordt deze niet goed bevonden en afgekeurd. Steil, om direct te kunnen starten met vliegen.
Welnu in Cornwall voldoet de kust hier prima aan, zo zelfs dat het moeilijk is ze voor de lens te krijgen: meestal zit of sta je boven de vogels. Maar met enige moeite lukt het en blijken er meer te zitten. Bijzonder in de Delta, gewoon in Cornwall.
De eerste morgen was het meteen raak, maar niet met vogels. Het vakantieadres verlatend om naar het 100 meter verder gelegen haventje te lopen stuitten we op deze dode das op het terras. Aan de verwondingen te zien bij de achterpoten aangereden en met de laatste krachten zich van de weg naar het terras voortgesleept en daar bezweken.
Dassen aan de kust zijn in Cornwall net zo gewoon als vossen bij ons. Meerdere kadavers langs de autowegen gezien. Dit exemplaar was waarschijnlijk aan het foerageren geweest in de tuinen. Tragisch, maar wel de eerste keer dat ik van zo dichtbij een das heb kunnen aanschouwen.
Onlangs een korte vakantie doorgebracht in Cornwall. We zouden het voor deze site een studiereis hebben kunnen noemen of werkbezoek, maar dat zou een vlag zijn die de lading niet dekt. Het was een vakantie waarbij de kust natuurlijk centraal stond. De komende dagen zullen we een paar plaatjes laten zien van kust- en zeevogels die ook bij ons goed bekend zijn maar door de andere biotoop niet aan land komen, laat staan tot broeden.
Bovenstaande afbeelding is nog het meest verwant: een Zilvermeeuw dermate gericht op voedsel van de argeloze voorbijganger dat hij zich van een afstand van 1 meter rustig liet fotograferen, in de haven van St Ives.
