Archives maart 2021

Je kent ze wel, de gesprekken op borrels en feestjes uit het pre-coronatijdperk. Drankje en een gezellige “small talk” . Hoe gaat het, wat doe je enz. Regelmatig komt dan het gesprek op onze activiteiten op het strand. Gestrande zeehonden en bruinvissen, vogeltrek, aangespoelde rariteiten etc. De leuke kant van dit werk die als je er enthousiast over vertelt bij de toehoorder een romantisch beeld kan oproepen. Zeker wanneer zijn dag bepaald wordt door werken op kantoor.

Maar er is ook een keerzijde, de harde werkelijkheid van ons vrijwilligerswerk. Zoals afgelopen week toen we geattendeerd werden op dit aangespoelde karkas van een walvis. Kadavers van grote zoogdieren worden geruimd, zo ook deze: een walvis is tenslotte een zoogdier. De aanblik van het dier in ontbinding , maar vooral de geur haalde de romantische waas van onze activiteit volledig weg. Zaten we nog maar gezellig op kantoor!

Foto en de tekst liegen niet maar bedriegen wel. De walvis was van de kleinste soort: een bruinvis en de omvang was beperkt zoals de tweede foto laat zien. Jammer dat we digitaal de geur niet kunnen overbrengen want zonder te overdrijven, de stank was enorm!

Een prachtige naam die vooral verwijst naar het behaarde schild van deze krab.

Het gedrag van deze soort is echter vrij agressief en bij de minste dreiging komen zijn scharen dreigend naar voren.

Het is een uitstekende zwemmer en dat doet de krab met de achterste poten die uitgerust zijn met peddels (zie foto). Vandaar de naam “zwemkrab”.

Al zwemmend jaagt de krab op andere kreeftachtigen, schelpdieren, wormen en visjes. Een echte carnivoor dus.

Het is een zuidelijke soort en heeft zich door de warme winters sterk kunnen uitbreiden aan onze kust.

Voor deze krab was het verhaal teneinde en diende het gestrande gereedschap slechts als een herinnering aan zijn bestaan.

Regelmatig krijgen we een melding van een gewonde/zieke vogel op het strand.

Soms worden ze zelfs naar onze auto gebracht als we bezig zijn met een stranding van een zeehond of bruinvis.

Als het uitkomt gaan we zeker even kijken of accepteren we de aangebrachte vogel.

We geven ze dan thuis over aan de dierenambulance van de dierenbescherming, die de slachtoffers vervolgens naar de vogelopvang Karel Schot in Rotterdam brengt.

Het komt natuurlijk ook wel eens voor dat het lastig is te combineren met de andere werkzaamheden ivm een plotselinge opname van een zeehond of een spoedmelding. In dat geval raden we de mensen aan om zelf even de dierenambulance te bellen.

Afgelopen zaterdag hadden we de mogelijkheid om enkele, door de storm verzwakte zeekoeten mee te nemen.

Het gaat goed de grote zilverreiger in Nederland. Het aantal groeit en de vogel is niet meer uit het landschap weg te denken. Inmiddels evenaart hij qua aantal de blauwe zilverreiger die we als heel gewoon beschouwen maar dat veertig jaar geleden ook niet was. Positief nieuws dus. De kleine is hier minder aanwezig in de winter, lokale uitzonderingen daargelaten.

Groot en klein zijn met hun spierwitte verenkleed in ons groene en grijze landschap opvallende vogels. Rijdend in de auto vallen ze direct op en geven daardoor mogelijk een vertekening in ons geheugen. Soms stap je de auto uit en dan dazen de witten vlekken nog na in je brein.

Maar hoe zit het met hun camouflage??? Die lijkt er niet te zijn. Moest hier aan denken toen ik langs de snelweg deze kleine zilverreiger ontwaarde in dit veld.

Ook gisteren waaide het weer hard en het wachten was dan ook op de eerste meldingen over strandingen van zieke of vermoeide zeezoogdieren.

Al vroeg werd er een dode zeehond gemeld en even later ook een levend zeehondje in de duinen. Diverse wandelaars hadden gebeld en 2 bleven in de buurt van het dier, om mensen en honden weg te houden.

Natuurlijk zijn we eerst naar de jonge levende zeehond gaan kijken.

Zoals je op de foto kunt zien was het dier alert, defensief en zag er verder prima uit. Het dier was het strand op gekropen en had in het duin een redelijk beschut plekje gevonden.

Na overleg is besloten om het zeehondje te laten liggen en de wandelaars te waarschuwen middels borden die we tijdelijk hadden geplaatst. Afgesproken werd om het dier goed in de gaten te houden, dus heeft de jonge grijze zeehond een geel merkteken op de rug gekregen, wat helpt om het dier te herkennen bij eventuele latere strandingen.

We zijn inmiddels een paar maal, op gepaste afstand gaan kijken en het dier ligt nog steeds lekker te rusten.

Even bijkomen van de harde wind en de hoge golven…

Voorlopig houden we je goed in de gaten, vriend.

In een groep van zo’n tweehonderd scholeksters zat een verdwaalde kanoet in winterkleed. Duidelijk een vreemde snuiter in dit gezelschap. De grijsgroene poten duidden wel op een kanoet, maar voor de bevestiging zou het prettig zijn om even zijn vrij korte, zwarte snavel te zien. Het beestje trapte daar niet in. Zelfs toen de groep scholeksters, gewaarschuwd door degene die de rol van waker was toegedicht, opschrok en alert en verbaasd om zich keek alvorens weer verder in te dommelen. Onze kanoet bleef onverstoorbaar in de sluimerstand staan. Heb nog een kwartier moeten wachten totdat hij zijn kop schudde en ik de snavel kon waarnemen en de bevestiging van mijn vermoeden zag: een kanoet.

Het is interessant om het vluchtgedrag van vogels in een groep te bestuderen. Hoe zijn de reacties op naderend onheil? Kleine vogels die veel te duchten hebben zijn snel weg, grotere vogels die een tragere start hebben wachten ook niet lang. Drietenen die snel kunnen lopen en vliegen zijn heel benaderbaar. Deze kanoet had als eenling aansluiting gezocht bij een grote groep niet-soortgenoten. Aan zijn reactiesnelheid te oordelen was hij nog niet ingeburgerd.

Op de slikkerige bodem bij de Groene punt, op de Westplaat en op delen van het strand van Ouddorp komen we ze vaak tegen bij eb.

Ronde en ovale gaten, gevuld met water en een walletje van zanderig slik aan de buitenrand, opgeworpen tijdens woelen of graven onder water.

Als we deze mysterieuze kuilen tegenkomen zijn we vaak bezig met een zeehond of bruinvis en blijft het meestal bij wat speculaties tussendoor.

Afgelopen dagen toch maar eens gaan zoeken op het internet en wat rondvragen bij bekenden. Jaap Koekendorp, een vogelaar bracht ons op het goede spoor.

Bij nazoeken op het internet bleek dat hij gelijk had.

Het zijn deze jongens die de kuilen maken als er nog maar een ondiepe laag water op het slik staat.

Ze wuiven met hun poten over de bodem op zoek naar voedsel en vormen al wapperend een kuil in het onderliggende zand.

Op deze slimme manier vinden ze kleine schelpdieren, slakken, garnaaltjes, wormen en andere kleine bodemdieren.

Ze heten bergeenden maar vormen diepe dalen. 🙂

Melding kleine zeehond op het grindstrandje bij het balkon van Europa….

Was even zoeken.. 🙂

Betrof een gezonde jonge grijze zeehond. Gebied afgezet en dier verder met rust gelaten.

Afgelopen week meldde onze verslaggever Pablo vanaf de Maasvlakte weer een massa stranding van zeesterren.

Meestal zie je ze massaal aanspoelen als het zeewater plots is afgekoeld en ze onderkoeld raken. Ook nu lijkt dit weer het geval.

Snel richting Pablo gereden en een aantal foto’s kunnen maken voor de meeuwen zich tegoed deden aan de vele sterren.

Wat gelijk opviel was dat er nogal wat zeesterren waren die een of twee armen misten.

Als wij een arm kwijt raken heeft dat een grote impact op ons functioneren.

Wachten tot het verloren deel is aangegroeid heeft weinig zin, dit gebeurt alleen in sprookjes.

Maar… sommige sprookjes bestaan, niet in de mensen wereld, maar wel in de wereld van de zeesterren.

Op onderstaande foto zie je dat er 2 nieuwe armen groeien op de plek waar de zeester ze is kwijtgeraakt.

Wel is het zo dat de nieuwe arm vaak in lengte wat achterblijft.

Zie foto hieronder.

Mocht je zeesterren vinden, tel dan eens de armen, want het gebeurt wel eens dat er zelfs een arm extra aangroeit.

Tip: Volg onze verslaggever Pablo op Instagram: https://www.instagram.com/pablovriendvanguusje/

Zijn het de ogen?

Is het het baby gedrag?

Of is het het zachte velletje?

Feit is dat vooral vrouwen vaak opgewonden kreetjes slaken bij het zien van een zeehondje.

Alle moedergevoelens worden wakker en binnen enkele seconden verwijden zich haar pupillen.

Met een scherpe en waakzame blik worden onze handelingen gevolgd want deze “baby” is nu ook van hen.

Het zijn wel roofdieren, mensen!