Archives juni 2021

Bij de eerste fietstocht op Terschelling was het binnen 1 kilometer al raak. In het weidegebied onder het dorpje Lies werden we getrakteerd op grote aantallen grutto’s in en om de weilanden. Kleine kruidige percelen die goed dekking bieden aan de broedende weidevogels en hun jongen. Grutto’s, scholeksters en tureluurs voerden de boventoon. Op een paaltje deze grutto. Vogels op paaltjes weten altijd te boeien. Door het hoogteverschil worden ze als het ware uit het landschap getild en speciaal aan de toeschouwer getoond. Daarnaast kan je nog filosofische gedachten hebben bij de paaltjes, doorleefde door weer en wind geteisterde gecultiveerde stukjes van een boom, die de ideale ondergrond zijn voor vogels die je normaal gesproken niet in een boom ziet.

De vogel heeft natuurlijk zijn eigen motieven. Gebruikt het paaltje als uitkijkpost voor naderend gevaar en om de jongen te waarschuwen dekking te zoeken in het lange gras.

Het fietspad voerde langs de paaltjes rondom het weiland en om de 50 meter stond er wel eentje op zijn uitkijkpost. Zelden werd er opgevlogen, fietsende passanten werden gedoogd.

Grutto’s op een paaltje. In het voorjaar staan ze steevast zo afgebeeld op de voorpagina van natuurtijdschriften. Een bijzonderheid als je in een laag-intensief broedgebied voor deze vogels woont, zoals Voorne. Grutto’s genoeg, maar buiten het broedseizoen en niet in deze houding. De wens om nog eens een keer zo’n prentje te maken, werd hier binnen een half uur ingewilligd.

Deze foto plaatsen we speciaal voor de trouwste lezer van deze rubriek. Dagelijkse volger van onze site, woonachtig in het Groene Hart en daar zeer vertrouwd met deze vogel die in 2015 werd uitgeroepen tot onze nationale trots. Vandaag is zijn geboortedag, waarvoor we dit bericht als cadeau op zijn digitale mat deponeren. Geachte heer Th. de K. te B: van harte gefeliciteerd!!!

Om de blik te verfrissen en inspiratie op te doen hebben we onlangs het strand van de Delta achter ons gelaten en koers gezet naar Terschelling. Het fraaie eiland met in het noorden de Noordzee en in het zuiden het Wad. Daartussen een strook duingebied en poldergrasland, de zilte lucht en vrijwel altijd het strand in zicht. Qua vegetatie en vogelrijkdom vrijwel inwisselbaar met de Zuid-Hollandse en Zeeuwse eilanden, maar de accenten liggen toch weer iets anders. Vakantie, maar we noemen het een noodzakelijke studiereis.

Een aanloop van twee uur op het bovendek van veerboot “Friesland” bracht ons al in de sfeer. Meeuwen vlogen met ons mee. Begroet door de 56 meter hoge Brandaris en een eerste ontmoeting op het strand met een “doodgewone” zilvermeeuw die ik meende te herkennen van de overtocht. De kans dat dit laatste klopt is niet groot maar ook niet irreëel . We kwamen in ieder geval meteen in de stemming. Wordt vervolgd.

Het pad naar het strand voerde vanmorgen over de natte duinvallei, bekend om zijn vele bloeiende planten waaronder tal van orchideeën. Tussen de hoeveelheid kleuren zoals groen, geel, roze paars, blauw stond een groepje bijenorchissen. Een in het westen en zuiden algemeen voorkomende orchideeensoort die zijn naam ontleent aan het uiterlijk van de bloem: alsof er zojuist een bij op is geland. Een gratis schoonheid op mijn pad en nog in grote getale ook. Dat laatste maakte niet het effect maar juist het isoleren van de bloem, zoals op deze foto. De rest van de tocht werd bijzaak.

Toch ligt zeehondenwachter Marjolein hier dicht bij een gestrande jonge zeehond.

Afgezien van het feit dat alleen zeehondenwachters zich direct met een gestrande zeehond mogen bemoeien, was er een goede reden voor deze “ongewenste” benadering.

Na de melding waren we al snel ter plaatse en al spoedig bleek dat het diertje niet van plan was om naar zee te vertrekken.

Nu behoort het strand tot hun normale biotoop, maar doorgaans zijn juist de gewone zeehonden erg schuw.

Het gedrag was afwijkend en daarnaast oogde het zeehondje erg klein en leek benauwd.

Om een beter beeld te krijgen van de conditie van dit dier hebben we wat video en beeld materiaal gedeeld met het opvangcentrum.

Ook hier twijfelde men aan de conditie en gevraagd werd aan Marjolein om in elk geval de ogen wat beter te bekijken.

Het leek op de foto’s of een van de ogen aangedaan was.

Hoe benader je nu een wild dier zonder het te verstoren?

Je doet gewoon of je een van hen bent!

Al rollend en kruipend benader je het diertje met veel geduld en uiteindelijk ben je dicht genoeg gekomen om een duidelijker beeld te krijgen van de ogen.

Altijd een veilige afstand houden voor een evt uitval…, het blijven wilde dieren.

Uiteindelijk hebben we wat betere foto’s kunnen nemen en besloten werd om het zeehondje 24 uur te blijven observeren.

Een kleurtje op de rug ter herkenning…

Nog enkele borden geplaatst op veilige afstand en hopen dat de wandelaars de zeehond met rust laten..

Nu maar afwachten of dit jonge dier voor zich zelf kan blijven zorgen.

Regelmatig treffen we vogels op het strand die verstrikt zijn geraakt in hengeldraad.

Of men het nu achteloos weggooit of het kwijtraakt tijdens het vissen, we vinden bosjes verward draad vaak op de vloedlijn.

Een paar dagen geleden troffen we de zeehond die slachtoffer was geworden en gisteren werd er door Mieke een verstrikte zilvermeeuw gemeld.

Nadat we de meeuw hadden gevangen bleek het dier nog een vishaak in de bek te hebben en flinke snijwonden aan de vleugel en de rechter poot.

Hier moet het slachtoffer al enige tijd mee hebben rondgelopen.

Het is zeehondenwachter Marjolein uiteindelijk gelukt om de venijnige haak uit de bek te verwijderen.

We hebben het dier uiteindelijk mee genomen en via de dierenambulance van de dierenbescherming is de meeuw naar vogelopvang Karel Schot gegaan.

Nu maar hopen dat er nog herstel mogelijk is.

Met dank aan Mieke die als bewaker en teller van de strandbroeders de meeuw heeft ontdekt en adequaat heeft gereageerd.

Verliezen lijkt haast uitgesloten, zo netjes naast elkaar.

In het kader van het nieuwe zeehonden akkoord moeten we ze laten staan.

Een geel kleurmerk geven en 24 uur observeren.

Omdat we niet weten in welke staat de voeten van de eigenaar verkeerden is het inzetten voor eigen gebruik geen optie.

We kwamen dit eenzame paar tegen na een inzet voor een gestrande zeehond op de Maasvlakte.

Dit dier ligt nu 24 uur ter observatie en is door ons gekleurmerkt ter herkenning.

De zeehond houden we vanaf nu goed in de gaten.., deze laarzen nemen we gelijk in de observatie mee.

Wellicht is de eigenaar ze gaan missen en terug gekeerd om ze alsnog op te halen.

5 Jaar geleden is deze gewone zeehond vrijgelaten na een succesvolle revalidatie bij een opvangcentrum.

Al die tijd is het blijkbaar goed gegaan…., totdat het onfortuinlijke dier verstrikt raakte in de vislijn van een zeevisser.

Toen we na de melding bij het slachtoffer aankwamen bleek hij nog maar net te zijn overleden.

Een troosteloos gezicht, dit prachtige dier, liggend op de zij en uit de bek nog een gedeelte van het vistuig.

Weer een voorbeeld van dierenleed veroorzaakt door mensen!

“Collateral damage” zullen we maar zeggen.

We hebben het dier geborgen en na overleg, naar het opvangcentrum gebracht voor verder onderzoek.

Pablo Guebey maakte de foto van bovenstaande pullen bij de Maasmond op een van zijn tochten over de Maasvlakte.

Op het eerste gezicht aandoenlijk, maar niet erg opvallend.

Tot je een mannetje eidereend in beeld krijgt.

Natuurlijk moeten de eitjes eerst zijn bevrucht voor dat ze worden uitgebroed.

Zie hier het statieportret van de zaadleverancier: een man eidereend.

Deze eend leeft vooral op zee en voornamelijk in arctisch gebied. Onze Delta is wel de meest zuidelijke streek waar de eider broedt.

Met zijn krachtige driehoekige snavel, met op de punt een tand, kan de eider mosselen en andere schelpdieren open breken. Het voedsel bestaat dan ook uit weekdieren, garnalen, krabbetjes, visjes en soms ook planten.

Als je bij de Maasmond gaat kijken, let dan eens op de vogels op het water, wellicht kun je dan ook wat eidereenden spotten.