Archives 2022

Het is haast niet voor te stellen maar ook in deze donkere dagen kan je verrast worden met een stralende zon die doet denken aan andere tijden. Toch hebben we afgelopen twee weken dit meerdere malen kunnen meemaken. Zo ook onlangs op het strand. Met mist vertrokken liep ik een uur later in een stralende najaar zon. Onttrokken aan het zicht door een hoge zandrug lag een Gewone zeehond te zonnen. We konden elkaar niet waarnemen tot een tiental meters ons nog scheidden. Onverwachte ontmoeting in een bijna zomers licht. Men zegt wel dat de enige goede camera degene is die je bij je hebt en in dit geval was dat zo. Gewoon niet denken en afdrukken. Zeehond en ik gingen daarna ieder ons eigen weegs.

Woensdagmiddag werd door Niels Fledder een kleine gewonde vogel aangetroffen op het strand van de tweede Maasvlakte. Niels, een goede bekende die vaak op het strand te vinden is, fungeert als een extra paar ogen voor ons. Hij heeft de vogel naar een beschutte plek gebracht en daarna contact gezocht. Bij aankomst bleek het te gaan om een zeldzame, adulte Kleine alk. Gewond aan de rechtervleugel en weinig alert. Het ongelukkige dier is door de dierenambulance naar het vogelopvangcentrum Karel Schot in Rotterdam gebracht. Bij het overladen nog even bovenstaande opname gemaakt. De kleine vogel, grootte van een spreeuw, vrijwel geen nekje en korte vleugels, verblijft in de wintermaanden op zee. In de zomermaanden broeden ze met miljoenen in het arctisch gebied.

De Kleine alk is familie van de Alk en Zeekoet. Een groep waartoe ook de Papegaaiduiker, Zwarte zeekoet en Kortbek zeekoet behoren. De Alk en de Zeekoet tref je in de wintermaanden aan aan de kust. De andere bij hoge uitzondering. De Kleine alk verwaait wel eens met een storm en kan in sommige gevallen een aantal weken op onze wateren achter de zeedijk verblijven. Een aantal jaren geleden zaten er gedurende langere tijd een aantal in de Westkapelle kreek op Walcheren. Mijn laatste waarneming en nu dan eentje in een kooitje.

Gisteren in Zeeland, stralende zon en buien wisselden elkaar af. Donkere luchten met soms dubbele regenbogen domineerden het zicht. Op Schouwen vochten zon en regen om de overhand. Het dorp Noordwelle was even de epische bron van een schitterende boog. Vanaf de zeedijk dit vastgelegd, er kan tenslotte een pot met goud staan. Of was dat juist bij het einde?

Op weg naar het strand zag ik een bijna witte roofvogel op een veldje vol met molshopen. Rijdend op een drukke provinciale weg was stoppen geen optie, maar doorrijden evenmin. Kortom, bij de rotonde even verderop gedraaid en teruggereden. Op een uithammetje de auto geparkeerd en naar de Buizerd, want dat bleek het te zijn, gelopen. Inmiddels was de vogel 20 meter verder op een paaltje gaan zitten. De witte borst en het witte masker hadden doen vermoeden dat het om een vrijwel compleet wit exemplaar ging, bij het zien van de zijkant bleek het minder extreem te zijn.

Mooi landelijk plaatje kunnen maken, het gaat vermoedelijk om een exemplaar uit Zweden of Denemarken dat hier komt overwinteren. Lichte exemplaren zijn nog al eens noordelijke overwinteraars.

De buizerd is onze meest algemene broedende roofvogel met zo’n 17.000 broedparen. In de wintermaanden kan het aantal oplopen tot zo’n 50.000 exemplaren door het afzakken van vogels uit het koude noorden. Het merendeel van onze broedvogels blijft hier ‘hangen” waardoor we in ons landschap in deze periode verwend zijn met een groot aantal.

Ze zijn weer massaal te zien op onze stranden: Bloemkoolkwallen ofwel Zeepaddestoelen. Grote en ook zware kwallen waar je als mens geen last van zult hebben tijdens het zwemmen. Ze stralen niet of nauwelijks. In het najaar hebben de kwallen zich voortgeplant en kunnen afsterven met het kouder worden van het water. Een enkel exemplaar overleeft de winter en blijft dan doorgroeien tot zeer grote afmetingen. Voorbeelden van meer dan 10 kilo en 90 cm doorsnede zijn bekend. Maar alleen al door hun kleur zul je ze niet over het hoofd zien.

Op de planning stond een foto van een Buizerd, afgelopen donderdag gemaakt met volle zon! Het contrast is echter te groot om met het donkere weer van vandaag een dergelijke opname te plaatsen.

Daarom maar een plaatje van een andere roofvogel in de avondschemering, gemaakt de dag erna op een afgelegen deel van de Neeltje Jans. Terugrijdend van het haventje bij de sluis vloog paralel aan de auto een roofvogel, van paal naar paal. Benaderen lukte nauwelijks, het raampje openen joeg hem al op. Van afstand achter hem een opname maken was het maximaal haalbare. Twee clicks en onze wegen scheidden zich definitief. Havik of Sperwer? Gezien de hoek, het korte moment van waarnemen en de invallende duisternis twijfel. Nadere analyse en overleg maakten er een Sperwer (vr) van.

Een rasjager en sluipmoordenaar. Door zijn jachttechniek minder zichtbaar dan buizerd, kiekendief of valk. En dat maakt een opname dan ook meer bijzonder. Deze vogel heeft voor mij van de roofvogels in ons land samen met de Havik de meest kille en onsympathieke kop. Dinsdag is weer een zonnige dag voorspeld, plaatsen we dan de Buizerd. U zult zien: een prettiger verschijning. Voor een prooi maakt het overigens weinig uit.

Jammer dat we hem alleen in de wintermaanden te zien krijgen, de Roodkeelduiker. Het winterkleed steekt schril af bij het fraaie zomerkleed met, jawel, de kenmerkende rode keel. Wil je dat zien dan moet je in het voorjaar naar het noordelijk deel van Europa afreizen. Wij moeten het doen met de sobere versie.

Deze duiker houdt zich op langs de zoute kust. Net niet lekker dichtbij, een aardige opname zit er meestal niet in. Maar afgelopen zondag dook er onverwachts eentje voor me op. En dan is het snel handelen, na een duik kan het zomaar zijn dat je 30 meter verder moet gaan zoeken. Het was nog nooit goed gelukt en dan ben je al blij met een redelijke opname.

Kenmerkend voor de Roodkeelduiker is de houding van het hoofd, schuin omhoog, en de licht opwippende snavel. Mocht je er eentje willen zien: zuidwest hoek Schouwen/Brouwersdam en ingang Waterweg.

Grauwe zondag, zware bewolking en regen. Weinig wind, niets te beleven. Wat verveelde zeehonden, rustende meeuwen en kibbelende kraaien bij de ingang van de Waterweg. Negen aalscholvers op de palen wachten op betere tijden. ‘s middags vier uur, veertig minuten voor zonsondergang en al bijna donker. De lichten in de haven van Hoek van Holland vormen een oase van kleur in de wereld van zwart en grijs.

Zulte ofwel Zeeaster zoals in sommige delen van Nederland deze plant wordt genoemd. Zoek je op internet onder “afbeeldingen” naar Zulte dan vind je talloze opnames van de bloeifase maar zelden van het verval van deze plant in het najaar, laat dit nu misschien wel de mooiste beelden opleveren.

Hier een opname van Zulte in de herfst van het leven. Hele velden met deze witte pluizen sieren nu de schorren ( jaja , gorzen voor onze “locals” en kwelders voor de noordelingen).

Voor de kust van Goeree, langs de randen van het Slijkgat veegt een vissersschip de bodem schoon en haalt netten op vol met kokkels. Eindbestemming van deze schelpen: paella. De vangst wordt voornamelijk geëxporteerd naar de zuidelijke landen van Europa.

De consumptie in Nederland is beperkt, behoudens dan die door de Eidereend en Scholekster die hier hun noodzakelijke calorieën uit halen. Voor de discussies over voedselconcurrentie tussen mens en dier verwijzen we naar het internet. Hier houden we het op een sfeerprentje van het vissersambacht voor de kust van Goeree met op de achtergrond de kust van Voorne.