All posts by Ad van den Berge

Doordat sommige individuen van een bepaalde soort een uiterlijk hebben dat lijkt om de leefomgeving, kun je je voorstellen dat dergelijke dieren een grotere kans hebben om te overleven. Zo kan zich, door evolutie een schutkleur ontwikkelen waardoor de dieren minder zullen opvallen en daardoor vaak minder kwetsbaar zijn.

De kegelrob of grijze zeehond (boven) leeft voornamelijk op en bij rotskusten en heeft een vacht ontwikkeld waardoor het dier minder opvalt tussen en op de stenen.

De gewone zeehond (onder) is vaak te vinden op en bij een zanderige bodem en ook hier zie je dat hun vacht zich mooi heeft aangepast.

Dit zijn allebei nog jonge dieren en beiden hebben we aangetroffen op de Maasvlakte.

Jaren gingen voorbij zonder het te weten en ik had de hoop al opgegeven.

“Heeft de mosselgemeenschap wel een behoorlijk bestuur?”

Ik weet dat velen onder u met deze vraag worstelen en ik ben zo blij dat ik u allen nu eindelijk een antwoord geven kan.

Want ik heb ze gevonden, de bestuurders van het mosselrijk!

Ergens in een hol in de betonnen blokken die als bescherming dienen tegen de oprukkende zee.

Keurig in een georganiseerde opstelling, een net gezelschap in een plechtige kring. Rolverdeling, organisatie en een geordende opstelling duiden wel degelijk op een goed bestuur.

Het gewone “gemossel” wachtte buiten in de elementen op de beslissingen van grote bestuurders.

Een hechte gemeenschap, duidelijk kleiner van stuk, maar wel met velen!

Veel tekst heb je hier niet voor nodig, alleen even de tijd nemen om goed te kijken. Als je goed zoekt kun je er zeker 4 vinden!

De vloedmerk blijft altijd spannend…

Deze beelden zijn gemaakt door Pablo Guebey.

Hij heeft ons weer geholpen met deze reddingsoperatie op de Maasvlakte.

Dit dier was heftig benauwd en had geen energie meer over om te kunnen vluchten.

Na een melding zijn we gaan zoeken en hebben het zeehondje gelukkig kunnen vinden op het uitgestrekte slufterstrand.

Hier troffen we Pablo die zich inmiddels als bewaker had ontfermd over het dier.

Na overleg is besloten om diertje daar weg te halen en voor onderzoek naar het Opvangcentrum te brengen.

Dit was overigens nog geen gemakkelijke opgave, gezien de afstand die we nog moesten lopen naar de auto.

Deze betonnen bouwwerken liggen behoorlijk ver in zee bij de groene punt op het strand van Rockanje. Althans tijdens de vloed.

Ze liggen zo’n 150 meter van de voet van de huidige duinenrij en dan te bedenken dat ze in de oorlog nog in de duinen stonden.

Bunkers, gemaakt door onze oosterburen en bedoeld als bescherming tegen een invasie vanuit zee.

Door de afsluiting van enkele zee armen, in het kader van de Delta werken, verliest de kust door de sterke stroming elke keer wat zand. Sinds 1945 is er dus nogal wat duingebied van ons eiland afgesnoept en zijn de bunker op een kwaad moment in zee terechtgekomen.

We hebben hier al vaker over geschreven omdat ze ook een prima rustplaats vormen voor vogels en zeehonden.

Altijd alleen vanaf de strand kant te bekijken.

Deze ochtend was het echter anders. het tij was zo laag dat je zelfs achter de bunkers kon lopen.

Een buitenkans voor deze terugblik!

Je zult maar gek zijn op mosselen en geen gereedschap hebben om die harde schil te kraken.

Daar heeft de zeester echter een listige oplossing voor gevonden.

Met zijn armen vol zuignapjes hecht de zeester zich aan de kleppen van de mosselschelp en begint aan de schelphelften te trekken.

Wie al eens geprobeerd heeft om een mossel te openen weet dat dat het dier zijn schelp onmiddellijk sluit en zonder geweld of goed gereedschap is er dan geen beginnen aan.

De zeester heeft echter alle tijd en veel geduld. Uiteindelijk raakt de energie van de mossel op en zal de schelp zich onvrijwillig openen.

Hoe krijg je als ster nu zo’n mossel naar binnen.

Hier komt de echte truc!

Een maag die je naar buiten kunt stulpen en zich dan om de mossel vormt.

Op deze manier kun je een grote prooi al verteren tot een voor de zeester geschikt formaat.

Hierboven zie je de maag van de zeester als een doorschijnende uitstulping.

Zomaar een stukje van de vloedlijn.

Boekje “Wat vind ik aan het strand” erbij en probeer maar eens wat schelpen te herkennen en te benoemen.

Hoe meer je weet.., hoe leuker het wordt!

Geen schelp, maar je herkent hem vast:

Eikapsel van hondshaai

Daarnaast oa:

Wulk, venusschelp, messchede, zeeboontje, fuikhoren, strandschelp, nonnetje, trapgevel, kokkel….

Alles wat je weggooit komt ergens terecht.

Helaas ook vaak in zee. Je hoeft maar wat beter naar de vloedlijn te kijken en je ziet dat het aanspoelsel soms veel van ons afval bevat.

Veel ervan zijn plastic deeltjes en daar schuilt nu net het gevaar.

Afgezien van het feit dat kleine deeltjes zelfs al in moedermelk worden aangetroffen, kosten ze ook aan zeevogels vaak het leven.

Op de foto zie je de inhoud van de maag van een noordse stormvogel.

Een zeevogel die wel eens dood aanspoelt op het strand en dan voor onderzoek door ons wordt meegenomen.

Deze vogels pikken vaak voedseldeeltjes uit het water en krijgen op deze manier veel plastic binnen.

Wat je weggooit, komt ergens terecht…. dat begrijpt toch iedereen?

Als je langs de vloedlijn loopt zie je ze soms liggen: kleine hoopjes, vaak uit elkaar gevallen, stukjes schelp.

Het zijn de braakballen van meeuwen, die het strand als rustplaats hebben gebruikt.

Langs onze kust zien we regelmatig kokmeeuwen, zwartkopmeeuwen, stormmeeuwen, kleine- en grote mantelmeeuwen en zilvermeeuwen.

Zij leven vaak van schelpdieren, maar ook van andere eetbare aanspoelsels.

Wat hun maag niet kan verteren wordt als een bal weer uitgekotst.

Dit noemen we braakballen.

Behalve meeuwen en uilen, produceren diverse andere soorten vogels ook regelmatig van dit soort onverteerbare  ballen.

Onder andere de ijsvogel, de roodborst, kraaiachtigen en diverse soorten roofvogels.

Het betreft dan vaak onverteerbare stukjes bot, haren, dekschildjes, takjes of graten..

Op de foto zijn diverse braakballen te zien van de kleine mantelmeeuw, die op de Maasvlakte broedt en zich te goed hebben gedaan aan de aanwezige schelpdieren.

 

 

 

Een verzwakt zeehondje lag op het nog natte zand en de zeehondenwachter had er een krat naast gezet. De vorige ochtend was dit dier ook al gemeld door Petra uit Brielle, die toen heeft geholpen bij het verplaatsen en merken van het zieke dier. Nu lag het zeehondje weer op het strand.

“Ik heb op u gewacht” sprak de zeehondenwachter en keek hoopvol naar de dame die de vloedlijn naderde.

“Dat komt goed uit” sprak de vriendelijke dame, “Want ik ben dominee!”

Toeval of niet, het bleek een bijzondere ontmoeting.

“U hebt vast geweten dat ik een hulpvraag had en daarom kruisen nu onze paden enne.. mijn naam is Ad”.

“Ik heet Marijke en natuurlijk ben ik bereid om u te helpen, Ad”.

Nu zowel de fysieke hulp als de geestelijke ondersteuning aanwezig waren, rustte er absoluut een zegen op deze reddingsoperatie.

Met hulp van de stoere dominee is het de 2 hulpdienaren dan ook gelukt om het verzwakte dier te vangen en in het krat naar de landrover te dragen.

De nog jonge, gewone zeehond wordt nu goed verzorgd door het personeel bij opvangcentrum Aseal.

Dank je wel, dominee Marijke!

Dank je wel Petra!