Krakeend in de heldere ochtendzon. Fraaie eend met een opvallend, onopvallend subtiel veren patroon. Niet zo bekend, hoewel algemeen en jaarrond te zien.
Vnl op de sloten in de polder, op het Haringvliet en af en toe op het brakkere deel van onze provincie. Geen echte strand- of kustvogel, te zout. Op Voorne frequent op de talrijke duinmeertjes en duinpitten te zien, om toch noch maar enige band met onze site aan te geven.
In de buurt van het nest van de Zeearend, wachtend op een teken van leven, werd mijn aandacht getrokken door een klein donker vogeltje zittend op een takje op de rug gezien. Goede schutkleuren, bij het draaien van de kop werden snavel en witte kraag zichtbaar en duidelijk dat het om de Roodborsttapuit ging. Kenmerkende zit boven op een tak in ruig open terrein. Opvallend verschil met de uitbundige voorkant met de rode borst ( rara waar komt zijn naam vandaan). Goed geëvolueerd, dekking als het nodig is en aandacht trekken als het kan. Zomaar wat gedachten om de tijd te doden tot eindelijk die arend zich liet zien…
Het gaat goed met de Zeearend in Nederland. In grote delen van Nederland kun je ze waarnemen maar het blijft bijzonder. De imposante verschijning, indrukwekkende kop en snavel, uitstraling etc maken dat het nooit gewoon gaat worden. Het is tenslotte onze grootste broedende roofvogel.
Jarenlang hebben we het moeten doen met incidentele verschijningen of gerichte excursies om een glimp op te kunnen vangen. Maar nu rukt vanuit de Biesbosch de Zeearend verder op naar de Zeeuwse en Zuidhollandse kust.
Onlangs kon ik vanaf afstand dit nest fotograferen op een voor mij nieuwe locatie met mogelijk een broedende Zeearend. Bekende verhaal: grote afstand, sterke tele en vervolgens nog 10 x uitvergroten op de computer. Het resultaat is er dan ook naar en publicatie meer door enthousiasme gedreven dan vanwege de kwaliteit foto.
Naar ik me heb laten vertellen wordt serieus rekening gehouden met een broedend paar en de foto doet dit ook vermoeden. We zullen binnenkort wel betere opnames zien gemaakt door de boswachter of mogelijk webcam vanuit dit niet toegankelijk deel van het natuur gebied.
Als achtergrond informatie over de Zeearend in Nederland hier nog een stukje van de site van Staatsbosbeheer:
In 2021 werden 17 broedende zeearendenparen vastgesteld. Twee andere paren met een nest kwamen niet tot een broedpoging. Bij drie andere paren bleef het onduidelijk of er is gebroed. Zeker is dat zij geen jongen grootbrachten. De 17 broedende paren kregen gezamenlijk 17 jongen, waarvan er 15 vliegvlug werden. In 2020 werden 18 broedende paren vastgesteld en vlogen 21 jongen uit. Ondanks het matige broedseizoen in 2021, is de groei nog niet uit de populatie en is er een toename van het aantal territoriale paren.
Van grote afstand al te zien, deze bungelende aalscholver. Door een ongelukkige samenloop verhangen in een boom aan de rand van de plas van de eendenkooi Klein Profijt nabij Rhoon.
De jonge Aalscholver heeft vermoedelijk bij een duik een vislijntje om zijn nek gekregen en meegenomen naar een rustplaats die zijn laatste is geworden. Het loodje is achter een tak blijven hangen.
Weer een voorbeeld van de dramatische gevolgen van kunststof afval in de natuur……
Voor een oppervlakkige kijker is een Kuifeend een leuk eendje in zwart-wit en met een kuifje, althans het mannetje. Bij de vrouwtjes ligt het kleurenpatroon meer naar het bruine. Bekend eendje in Nederland, vnl te vinden op het zoete water, af en toe op zout.
De meeste kans om een aardig plaatje te schieten bieden dan de duinmeren met het object lekker dichtbij en makkelijk te benaderen. Vooral met volle zon blijkt dan dat het kleurenpatroon veel diverser is dan menigeen waarneemt. Lichtblauwe snavel, gele ogen, paarse gloed over de kop en in de volle zon een rug die varieert van groen naar zwart. Verrassend mooi beestje, als je het maar wilt zien.
Het strand van Rockanje is een uitgelezen plek voor een romantisch moment tijdens de ondergaande zon.
Omdat een zeehonden pup de Groene punt had uitgezocht om een stevig uiltje te knappen hadden we borden geplaatst om respect en afstand te vragen van de wandelaars.
Rond 19 uur bleek het dier inmiddels weer naar zee, wellicht niet geheel vrijwillig gezien de vele sporen van hondenpoten.
Ons werk zat er op en we konden nu onze aandacht volledig wijden aan de ondergaande zon.
Een prachtig gezicht, wat echter nog werd overtroefd door de 9 zeehonden die nieuwsgierig hun nek strekten om te kijken welke onverlaten nu weer op het strand stonden te kijken.
Het was hoog tij en blijkbaar was het etenstijd voor de zeehonden bij de Groene punt.
Jammer dat de camera op mijn telefoon dit alles niet goed kon registreren.
Op bovenstaand sfeer plaatje zie je 2 van de 9 kopjes van de zeehonden, die samen met ons de zonsondergang hebben beleefd.
Was echt #genieten!
Het verzorgen van het verenkleed is van levensbelang voor een vogel. Zijn de veren niet verzorgd, dan functioneren de vleugels minder. Betekent minder vermogen, acceleratie en wendbaarheid. En dat heeft weer gevolgen voor veiligheid en voedselvoorziening.
Deze vrouwelijke wilde eend was druk bezig de veren te wassen en zo het ongedierte en vuil er uit te slaan, het water spatte in het rond.
Meestal neig je ernaar het mannelijke exemplaar (woerd) op de foto te zetten vanwege het uitbundiger verenkleed. Maar deze eend trok de aandacht en krijgt die dan ook. Goed herkenbaar is het blauwe vlakje in het verder bruine patroon. Het is de spiegel, de achterzijde van de vleugel die met een blauw en twee witte strepen is afgezet. Kenmerk van de Wilde Eend, zowel man als vrouw.
Jammer, maar toch maar weer een plaatje van deze vogel in zijn balts kleed. Vorige prentjes lieten vooral de kleuren van de kop en de tekening in de veren van de vleugels zien. Op deze prent zijn goed de witte dijvlekken links en rechts te bekijken. Zeer opvallend in de vlucht. Na het broedseizoen verdwijnen de vlekken weer.
Een stukje verwijderd van de zeehond uit het vorige bericht stond deze Brandgans op het drooggevallen deel van het strand. Fraai in balans op 1 poot in de karakteristieke rusthouding. Dit om onnodig energieverlies te voorkomen uit de kale poten, scheelt tenslotte 50%.
Opvallend dat dit de enige gans was binnen een straal van honderden meters. Het beest reageerde niet op de wandelaar.
Sterk vermoeden dat deze Brandgans besmet is met de vogelgriep, ze worden er massaal door getroffen.
Van afstand het tafereeltje vastgelegd en er met een grote boog om heen gelopen. Bij de duintjes 300 meter verder lagen drie kadavers van Brandganzen als bevestiging van mijn veronderstelling.
Een vroege strandwandeling op een stralende morgen. Leeg strand, weinig vogels. Zelfs de vloedlijn was schoon gespoeld door de onderstroom.
Na een paar kilometer lopen aangekomen bij de noordwest punt van het eiland waar wind en stroming zorgen voor een opvallend hoogte verschil tussen strand en water, stond ik ineens oog in oog met deze Gewone zeehond. Geliefd rustplekje voor deze beesten, onzichtbaar als je over het strand nadert.
Gelukkig telelens paraat en plaatje geschoten. Even een oog in oog contact, of beter gezegd oog in telelens contact.
Zeehond lag in zijn typische bananen houding op te warmen. Hoofd en flippers zijn minder beschermd tegen de koude dan het met een dikke laag spek beklede lijf. En dan is het lekker om in de stralende zon deze lichaamsdelen eens lekker te laten drogen en verwarmen.
Leuke ontmoeting in een vrijwel lege ruimte.
