Beetje chillen en dutten…, drogen.., af en toe wat rollen en schuren.
Zo kom ik eindelijk van die lange puppy haren af.
Dat ik veel belangstelling heb interesseert me weinig zolang men mij maar rustig laat liggen en op afstand blijft.
Groeten van een jonge kegelrob!
In de herfst trekken de houtsnippen vanuit de koude bossen in het noorden naar warmere delen van Europa. Ook in ons land overwinteren deze meesters in camouflage en zijn daardoor op een bebladerde en schaduwrijke bodem nauwelijks te onderscheiden. Als je ze al treft dan is het vaak opvliegend.
Met hun lange snavel peuren ze diep in de bodem, op zoek naar insecten en wormen.
Je kunt je voorstellen dat een bevroren bodem al snel problemen oplevert bij het zoeken naar voedsel.
Een beetje vorst zorgt er dan ook voor dat ze verhuizen naar plaatsen waar de bodem niet bevroren is. Zo kun je ze op een mooie winterdag zomaar aantreffen op een ontdooid stukje gazon in je tuin.
Dit onfortuinlijke dier is in zee terechtgekomen en waarschijnlijk verdronken. Niet onwaarschijnlijk is dat de invallende nachtvorst van de afgelopen weken het dier heeft doen besluiten om verder te trekken.
Door de aangepaste bouw van hun ogen kunnen ze uitstekend zien in het donker, maar hebben ze vaak problemen met inschatten van diepte. Raamslachtoffers komen dan ook regelmatig voor tijdens de trek.
Hoe deze prachtige vogel in zee is terechtgekomen zullen we nooit zeker weten, maar een beetje triest vond ik het wel.
Ek voorwerp heeft een eigen schoonheid.
Het woord “schoon” is hier heel bewust gekozen.
Dit serene plaatje lijkt een onschuldige handreiking naar zee, maar er schuilt een gevaar in deze gestrande handschoen. Achteloos gedumpt in zee nadat het is gebruikt als bescherming tegen chemische stoffen.
Allerlei dieren kunnen vast komen te zitten in deze kunststof behuizing.
Daarnaast zal het materiaal op den duur wel in kleinere delen uiteenvallen, maar voor heel lange tijd ons leefmilieu blijven vervuilen.
Dus gebruiker: dank voor deze “duurzame” dumping!
Bij een melding van een kleine zeehond in deze tijd, denk je al snel aan een pup van de kegelrob. Zij worden nu geboren en na enkele weken moedermelk moeten ze het verder in hun eentje rooien.
Voor het eerst zelfstandig voor je eten zorgen kost de jonge dieren vaak behoorlijk veel energie. Ze liggen dan ook, in die periode regelmatig op een zandplaat of op het strand te slapen..
Daarnaast verliezen ze ook nog eens hun witte baby vacht en liggen ze graag te drogen en te rollen om die laatste haren kwijt te raken.
Dit bleek ook nu het geval, dus lekker laten liggen…
2e Kerstdag werd er op het strand van de Maasvlakte een zeehonden pup aangetroffen.
https://waarneming.nl/observation/204699840/
Het diertje was al verhaard, minstens een maand oud en moet dus al voor zichzelf zorgen.
In dit geval leek het dier moe van alle inspanningen die nu eenmaal bij het opgroeien horen.
Soms liggen deze jonge grijze zeehonden uren te slapen op het strand en lijken ze zich niets aan te trekken van nieuwsgierige wandelaars.
Loslopende honden vormen echter vaak een bedreiging en niet zelden loopt een dergelijke ontmoeting uit op een conflict.
De vermoeide zeehonden pups krijgen dan geen rust en bovendien zijn bijtincidenten niet uitgesloten.
Ook hier was dit het geval.
Zeehondenwachters hebben dan ook, na overleg besloten om de pup te verplaatsen naar een rustiger omgeving.
Nu kan het dier ongestoord verder slapen en makkelijker in de gaten worden gehouden.
Kerstkind verplaatst dus.
Deze nog betrekkelijk jonge dame heeft haar strijd verloren.
Gezien de gevormde kuil heeft deze kegelrob enkele uren op het strand gelegen.
In een ultieme poging om weg te komen is het haar blijkbaar nog gelukt om een klein stukje richting zee te kruipen.
Het spoor eindigt helaas al na enkele meters, evenals haar bestaan.
Er zijn al veel woorden besteed aan de discussie of de mens keuzes maakt uit vrije wil of dat we keuzes maken op basis van instincten en ons geheugen.
Je kunt het ook nieuwsgierigheid noemen, maar feit is dat we gisteren naar een voorwerp op het strand werden “gedwongen” om te gaan kijken.
We hadden zojuist een dode zeehond geborgen en wilden snel omdraaien omdat het strand vrij onbetrouwbaar was om over heen te rijden.
Maar ja…, het voorwerp van onze nieuwsgierigheid trok harder aan ons dan ons verstand ons voorhield.
Opvallend van vorm, donker en dreigend van kleur en zo schril afwijkend van de omgeving.
Bijna een indringer die het vlakke landschap door zijn aanwezigheid lelijk verstoorde.
Omdat onze rede bleef aandringen hebben we besloten om de auto te laten waar hij stond en de rest van de afstand te voet af te leggen.
Geen gevoel van opwinding bij aankomst…, geen zeemijn uit WO2…,gewoon een losgeslagen boei of verloren stootwil.
Behoefte bevredigd, onze verwachting niet.
Ben je nog wel een ster als je een arm minder hebt?
Sterren schitteren, maar in dit geval wel van enige afwezigheid.
Er zijn vondsten bekend van gewone zeesterren met wel 7 armen, dus deze straalt wel een stuk minder fel.
Normaliter heeft de gewone zeester 5 armen waarmee hij prima uit de voeten kan.
Ik vind zeesterren vooral “uitblinken” in hun herstel vermogen.
Het gebeurt nog al eens dat een zeester een arm kwijtraakt en met een arm minder door het leven moet.
Maar…., zij hebben het vermogen om weer een nieuwe arm te laten aangroeien. Dit proces gaat echter wel eens mis en dan groeien er 2 nieuwe armen uit de plaats waar de oude arm is afgescheurd.. Dan heeft de ster 6 armen.
Onze ster op de foto is nog niet begonnen met die regeneratie en heeft er nu dus nog maar 4.
Een geweldige aanpassing in een spannend en roerig bestaan.
Net als een kreeft heeft een krab een staart. Weliswaar een korte, maar het is er ontegenzeggelijk een.
Het verschil is dat de krab de staart naar voren heeft geklapt en daarom minder zichtbaar is omdat hij onder de buik zit.
Het loont zeker de moeite om een gevonden krab eens om te keren want aan de vorm van de staart kun je zien of je te maken hebt met een vrouw of een man.
Ben zo vrij geweest om van 2 verschillende krabben de staart weer te voorschijn te halen.
Omdat ze al levenloos waren aangespoeld, heb ik in dit geval geen schuldgevoel.
Links zien we een andere vorm dan bij de rechter krab.
Links een spits toelopende vorm, bijna een vuurtoren., dit is een man.
Bij een vrouw, hier op de foto rechts zie je een brede en ronde vorm, lijkt op een bijenkorfje.
Dus, draai een aangespoelde krab gerust eens om!
Blijkbaar had een meeuw de krab al eerder ontdekt dan wij en er een legpuzzel van gemaakt.
De puzzelstukjes lagen op de hoogwaterlijn en het schild was niet veel groter dan van een gemiddelde strandkrab.
Vlug een foto gemaakt en het bewijsplaatje op de telefoon mee naar huis genomen…
De kleur is duidelijk anders dan van een strandkrab en de vorm van het schild ook.
Om toch te weten met welke krab we hier te maken hebben, gaan we wat beter kijken.
Het rugschild heeft aan de zijkant een aantal stompe “tanden”.
Zo heeft de strandkrab 5 tanden en de penseelkrab maar 3.
Dit schild heeft er 10 en dit gegeven hoort bij de soort: noordzeekrab.
We kennen ze meestal een stuk groter dan dit exemplaar maar deze aanwijzing is helder.
Ook de donker gekleurde scharen en de intens roodbruine kleur op poten en rugschild zijn een duidelijk kenmerk.
Hier liggen dus de restanten van een nog jonge noordzeekrab.
Dus wil je weten welke soort krab je hebt gevonden, tel dan ook eens de tanden aan de zijkant van het rugschild.
