Archives juli 2020

Door meer te laten zien over de flora en fauna rondom de vloedlijn, hopen we op meer respect en waardering voor dit spannende stukje natuur.

Zo richten we heel af en toe een zeeaquarium in voor 24 uur als we bijvoorbeeld naar scholen gaan. Door de avond voor de Pop Up wat zee beestjes te vangen en ze gedurende de nacht in een aquarium te bewaren. Enkele garnalen, een zeenaald, wat platvisjes, een krabbetje, wat zeewier en soms een kwal.

Op deze doorzichtige manier van etaleren laten we op scholen in de stad, de kinderen kennis maken met de onderwater wereld voor het strand. De verhalen en voorbeelden van de overige vissen en zeezoogdieren vullen het onderwater schouwspel aan.

In deze periode van maatregelen omtrent Covid 19, hebben we een paar maal een aquarium ingericht en meegenomen. Je staat er soms verbaasd van hoe enthousiast de kinderen reageren. Ze hebben vaak geen idee.

Natuurlijk gaan we zorgvuldig om met onze levende assistenten en brengen we de zee beestjes direct na de voorstelling weer retour naar hun vertrouwde omgeving.

Met dank, natuurlijk!

Over dit imposante dier valt genoeg te vertellen.

Onze gepantserde en verdroogde gast vonden we na een storm levenloos op het strand. Miste wel wat pootjes, maar had in elk geval de indrukwekkende scharen nog. Een bijna prehistorische verschijning met die pantserplaten, voelsprieten en het indrukwekkend gereedschap.

Een aantal kinderen kende deze dieren slechts van plaatjes of uit het restaurant, maar door deze kennismaking werd het een wat realistischer beeld.

Of ze na onze verhalen over hun opwindend paar gedrag en de liefdevolle zorg voor hun bevruchte eitjes nog vaak kreeft zullen eten, waag ik te betwijfelen.

Zwervend over het strand kwam ik hem tegen. Ontspannend zittend op een paal, niet onder de indruk van mijn nadering: de Grote stern. Ik had hem al weken op de korrel, maar steeds lukte het niet hem tot op een acceptabele afstand te benaderen. Nu dan wel, op de laatste van een palenrij , zo’n 30 meter in zee. Om een goede opname te maken bijna tot mijn middel in het water gelopen en afgedrukt. Met zo’n 15.000 broedparen in Nederland waarvan zo’n 6000 in de Delta niet schaars, maar voor mij wel bijzonder. Mijn heilige graal van het zomerseizoen, de fraaiste stern. De tijd dat zeldzaamheid het criterium was heb ik achter me gelaten. De meeste strandbezoekers denken dat het een meeuw is. Formaat kokmeeuw, wat slanker en lager op de poten. Ze zullen er verder geen acht op slaan. Daar gaan we met de komende berichten verandering in brengen door meer over deze schoonheid te vertellen. Wordt vervolgd.

Op de vloedlijn, ter hoogte va de Groene Punt zag ik deze fles liggen. Niets bijzonders eigenlijk, tot ik het opgerolde papier zag, dat in de fles was gestopt.

Een klassiek tafereel, maar het papier leek te nieuw om een oude schatkaart te kunnen zijn…

Als kind heb ik ook diverse schatkaarten getekend en op de flessenpost gedaan. Meestal spoelde de flessen 100 meter verder weer aan en slechts zelden verdween de post achter de horizon. Mijn naam en adres stonden achter op de tekening, maar ik heb nooit een reactie terug ontvangen.

Mocht er een adres of telefoonnr op het document staan gaan we zeker reageren want ik weet hoe het voelt als je nooit meer iets hoort.

Voorlopig laat ik de fles nog even dicht tot we een keer met alle vrijwilligers samen zijn.

Spannend…!

Sneller dan verwacht kom ik aan het einde van het volgen van het broedseizoen van deze vogel. Mijn verwachting was dat in augustus de jongen vliegvlug zouden zijn. Maar het is sneller gegaan dan gedacht. Eind april, begin mei waren de eerste jongen zichtbaar in de nesten en nu is al een deel in het volledige juveniele kleed, geen dons meer op het lijf. Op de terugweg van mijn bezoekje aan de kolonie zat langs de rand van de berm dit exemplaar dat in plaats van weg te lopen, verkoos weg te vliegen. Een wat onbeholpen maar succesvolle start, een korte vlucht en een verre van fraaie landing die deed denken aan een scène uit een tekenfilm, volgden. Maar toch, voor mij het eerste jong uit de kolonie dat vloog en daarmee het einde markeerde van mijn zoektocht. Ik zal er nog wel eens komen, ze blijven tot eind augustus voor het voedsel nog afhankelijk van pa en ma. Maar de eerste episode in hun leven is afgesloten, van nu af aan gaan ze doen waarvoor ze vogel zijn: vliegen.

Een laagje spek, een blauwgrijze huid en een vin….. op de vloedlijn, maar nog net in het water. Enkele meeuwen op het strand, gulzig wachtend op de daadwerkelijke stranding.

Door de vele kadavers die we inmiddels al hebben geschouwd, was het overblijfsel snel gedetermineerd. Een rugvin van een bruinvis!

Twee gaatjes, enkele krassen en een gescheurd oppervlak van de randen: zeer wel mogelijk aangevreten door een grijze zeehond.

De laatste jaren zijn de strandingen van walvisachtigen op de Nederlandse stranden fors toegenomen. Dit hang o.a. samen met het feit dat er sinds vele jaren van schaarste, weer veel meer bruinvissen voorkomen voor onze kust. Laatste tellingen hebben het over meer dan 80.000 exemplaren.

Niet gek dat er dan ook meer exemplaren dood gaan.

Uit onderzoek van Universiteit Utrecht blijkt dat ongeveer 1/3 van de dood aangespoelde bruinvissen slachtoffer is geworden van aanvallen van de grijze zeehond. Overigens sterft ook 1/3 een verdrinkingsdood in de netten van vissers. de rest sterft door diverse andere oorzaken als ouderdom, ziekte, ondervoeding, vervuiling etc.

Het beschrijven en bergen van deze kleine walvis hoort ook bij onze taak.

Op de zeewering van de meest zuidwestelijke punt van het voormalig werkeiland Neeltje Jans in de Oosterschelde liep ik bij toeval deze twee kuikens van de zilvermeeuw tegen het lijf. Pal in de sterke zeewind lagen ze te wachten op voedsel. Ze deden me denken aan de pasgeborenen in het oude Sparta die direct na hun geboorte een nacht op een richel boven de zee werden gelegd bij wijze van natuurlijke selectie, alleen de fysiek sterken overleefden en werden opgenomen in de maatschappij.

Een aantal zilvermeeuwen had de zeewering verkozen als broedplaats boven het beschermde natuurgebiedje 30 meter verderop. Blijkbaar was het daar te druk. In mijn ogen restte nu een minder comfortabele en kwetsbaarder plaats om te nestelen. Een week later trof ik nog maar een enkel jong aan. Mislukte nesten, leeggeroofd of toch nog overgestoken naar het meer beschutte gebiedje verderop? De paar overlevenden van deze Spartaanse jeugd hadden de eerste en misschien zwaarste test in hun leven doorstaan. Nu nog even de resterende 25 jaar afwerken.

Afgelopen maandag kwam een cameraploeg van BNN/VARA naar Westvoorne om een verslag te maken over de pop up avonturen van onze stichting. In de middag werd een zeehond vrij gelaten door Aseal, die we in functie als zeehondenwachter, op 25 mei in zeer slechte conditie naar de opvang hadden gebracht.

Jennifer Hoffman presenteert het programma en ze was vooral nieuwsgierig naar een aantal bijzondere strandvondsten die we in onze avonturen aanhanger verzameld hebben.

De vrijlating van de grijze zeehond Rose verliep vlot en was voor zowel de verzorgers van Aseal als voor Jennifer een emotioneel moment. Het dier was bij binnenkomst in de opvang, in kritieke toestand en is door de medewerkers intensief verzorgd Dat schept zeker een verbinding. En voor Jennifer was het de eerste maal in haar leven dat ze een zeehond vrij mocht laten.

De uitzending staat gepland voor oktober dit jaar en we krijgen van te voren bericht. We laten het u zeker even weten.

Wie heeft het niet gedaan… een zandkasteel bouwen op het strand. Onwijs leuk om te doen, maar ‘t is nog een hele klus!
Het Goudkammetje leeft in een zelfgebouwd ‘zandkasteel’ en als je goed zoekt, vind je er eentje op het strand.

Goudkammetjes zijn borstelwormen, die in het zand voor de kust leven. Het zelfgemaakte zandkasteel is een conisch toelopende koker, waar de zandkorreltjes met de grootste precisie op elkaar zijn geplakt. Geen bouwwerk, maar een kunstwerk! Het kokertje van middelgrote zandkorrels is maximaal 8 centimeter lang en heeft een wanddikte van slechts 1 zandkorrel.

Het is toch bijzonder dat een worm zo’n prachtig ‘zandkasteel’ kan bouwen en zich hiermee beschermt en verstopt tegelijk. Deze 5 centimeter lange worm, dankt zijn naam aan de goudgekleurde graafborstels aan zijn kop, waarmee het dier minuscule diertjes en algen uit het water zeeft. Dit is prachtig te zien op de linkerfoto. Met de kop naar beneden graaft het goudkammetje zich tot 10 cm diep de zeebodem in.

Een betere camouflage dan dit zandkasteel bestaat er niet voor het kwetsbare goudkammetje, die zich zo goed schuil kan houden voor vissen, krabben en wadvogels.

Vooral met oostenwind komen deze zandkokertjes of delen ervan door de onderstroom mee in de aanspoelsels van de laagwaterlijn. Dus: ga eens door de knieën, op zoek naar zo’n héél klein zandkasteeltje. 

Foto 1: © Hans Hillewaert, Foto 2 & 3: © Strand in Zicht